Рассказ танкиста"
Размышляем о прочитанном
1. Почему рассказчик не может себе что забыл с мальчика, как его зовут?
2. В рассказе «Весной 1942 года» А. Т. Твардовский вспоминает
о тех впечатлениях, которые произвела на него война: «Вряд ли
я когда в жизни был так взволнован чем-либо подобным. Закат
стоял над дорогой, широкой, укатанной, зимней, степной доро-
гой на выезде из деревни.
На необычайном, малиновом крае неба вставали густые синие
и чёрные дымы деревни. И всё было так непередаваемо говоряще
и значительно — степь, Россия, война, — что сжималось сердце
и словно нечем было дышать».
Расскажите, какой показана война в воспоминаниях А. Т. Твар-
довского о ней и в стихотворении «Рассказ танкиста».
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение:
Есть у казахов и свой дракон – айдахар. У него нет ни ног, ни крыльев, а отличить его от других существ можно по неуёмной жажде и отсутствию пуповины. Согласно поверью, если обычная змея в течение ста лет не попадётся на глаза человеку, то она может превратиться в айдахара.
По легенде казахский дракон обитает у подножья мирового дерева. Он проглатывает золотое яйцо – Солнце, откладываемое священной птицей Самрук в кроне этого дерева, что символизирует вечную борьбу добра и зла, смену лета и зимы, дня и ночи. Увидеть архитектурное воплощение этой истории можно в Астане, где находится знаменитый монумент «Байтерек». Дракона как такового вы здесь не найдёте, а вот яйцо, которое ему предстоит проглотить, – это и есть тот самый шар, который венчает вершину конструкции, то есть «дерева жизни»