Какое из прочитанных в 8 классе произведений произвело на вас наибольшее впечатление? Напишите, чем оно вам запомнилось. (мне понравилась "Капитанская дочка") Минимум 2 предложения (не надо больше 5)
Андрэю Лабановічу, маладому настаўніку «па душы быў і гэты глухі куток Палесся, аб якім яшчэ дома так многа цікавага наслухаўся ад аднаго старога аб'ездчыка, і гэты народ з яго асаблівай моваю і звычаямі, так не падобнымі да мовы і звычаяў тых беларусаў, з гушчы якіх выйшаў Лабановіч; гэты некрануты край старажытнасці, якая на кожным кроку кідалася яму ў вочы і затрымлівала на сабе ўвагу...» Вёска Цельшына — першае месца яго самастойнай працы.
Сваю дзейнасць Лабановіч пачынае з паездкі ў воласць. Калега Лабановіча Саханюк знаёміць яго з мясцовай інтэлігенцыяй, з пісарам і яго памочнікам, з «пісаранкамі», дочкамі Пятра Восіпавіча, з айцом Кірылам і матушкай. Апошні ўразіў Лабановіча непрыняццем мужыка, непавагай да яго, з чым настаўнік горача спрачаецца. Разам з тым а. Кірыл лечыць і матэрыяльна падтрымлівае прыхажан. Лабановіч вымушаны прызнаць, што а. Кірыл «многа лепшы за тых, хто пра народ гаворыць высокія словы».
Стараста Раман Круглы загадвае цельшынцам пасылаць дзяцей у школу. Лабановіч праводзіць першыя заняткі, знаёміцца з вучнямі, імкнецца з першых крокаў заслужыць іх давер. «Сваё галоўнае назначэнне як настаўніка Лабановіч вызначыў так: абудзіць і выклікаць да дзеяння крытычны розум, каб да кожнай з'явы і факта яны падыходзілі з пытаннямі — як выніклі? У чым іх прычына? »
Лабановіч знаёміцца з сям'ёй пана падлоўчага. З першага вечара маладому настаўніку кінулася ў вочы старэйшая дачка падлоўчага Ядвіся, «стройная чарнявая дзяўчына, гадоў шаснаццаці».
Справа ў школе наладзілася. Лабановіч радаваўся поспехам сваіх навучэнцаў, аддаваў ім шмат часу.
На свята, пасля вечарыны ў арцельнага старасты Бабініча, дзеці якога павінны былі хадзіць у Цельшынскую школу, Лабановіч выбраўся да свайго былога настаўніка, сябра Турсевіча. Узаемная радасць ад сустрэчы. Гаворка-спрэчка пра сэнс жыцця (пра гэта Лабановіч нямала думаў на адзіноце), пра прыгажосць роднай прыроды, служэнне свайму народу.
Турсевіч паведамляе, што збіраецца падацца ў інстытут. Лабановіч таксама адчувае патрэбу ў ведах, але інстытут яго не вабіць. «Гэта тая ж самая казарма — семінарыя, розніца толькі ў тым, што інстытут канчаткова заб'е ўсё яшчэ больш-менш жывое ў нашай душы, чаго не забіла семінарыя, і з настаўніка зробіць сухога кашчэя-чыноўніка», — гаворыць ён сябру, упершыню ў глыбі душы адчуўшы быццам нейкую непрыязнасць да яго.
Зайшоўшы па вяртанні ў Цельшына да пана падлоўчага, Лабановіч прыкмеціў, што Ядвіся ім вельмі цікавіцца. «Яе круглыя цёмныя вочы затрымліваліся на ім часта і доўга, з радасныя, то ясна-спакойныя, то крыху як бы засмучаныя, і глыбока западалі яму ў самае сэрца...» Разам з тым настаўнік адчуваў страх перад каханнем. Ён баяўся, што гэтым звяжа сябе. «Яго цягнула вольная праца ў невядомых прасторах людскога жыцця, яму хацелася пашырыць свой кругагляд...» А вобраз Ядвісі стаяў у вачах і нібы смяяўся з го разважанняў. Ад старожкі бабкі Мар'і Лабановіч ведаў сямейнае жыццё свайго суседа пана падлоўчага. Першая жонка яго памерла, пакінуўшы дзвюх дачок і сына. У сям'і пан падлоўчы быў жорсткім чалавекам, біў і першую, і другую жонку. Сваёй запалоханасцю, пакорлівасцю лёсу пані падлоўчая выклікала ў Лабановіча і шкадаванне, і непавагу.
Витька - мальчик, потерявший рано маму, живущий у деда и бабушкиОтец в это время живет своей - веселой, но многотрудной - жизнью...
Мальчик ухоженный, любимый бабушкой и дедомТрудные времена, но все же это детство...
Хочется ягод, но надо собрать побольше для продажи.
Соседские - левонтьевские - ребята берут его на откровенный испуг, понт по-нынешнему. Уговаривают не собирать ягоду для бабушки, а просто съесть ее...
Соблазн, который стал серьезным испытанием... Витя его не выдерживает.. .Бабушка возвращается, узнает о таком поступке внука.
Но при этом она привозит ему в подарок пряник - вымечтанного коня с розовой гривой...
Какие слова нужны для воспитания в человеке человечности?
можно и без словесли вот так просто простить человека...
Любовь к ближнему прекрасна тем, что можно любить просто за сам факт бытия человек, без условий!
Существует любовь без ПОТОМУ ЧТО...
Бабушка Астафьева - это образец безусловной любви.. .любовь без условий и требований.
Да, она порой строга, порой просто в гневе распевает своего Витеньку, но это не подразумевает, что она хоть единожды задумалась над тем, любит ли она его.
Любовь для нее данность.
Да она решила купить этот пряник, еще когда только собиралась плыть в город. Уже тогда она предвкушала радость своего внука. СОрадость.
Прощение предшествовало наказанию.. .
Разъяснение того стыда, который она испытала, продавая "липовую" ягоду барыне, тем и острее, что дается через любовь и прощение.
Наша всеобщая беда, что мы слишком порой анализируем свои чувства, сплошные рефлексии и угрызения. ___
...Желаю интересного чтения! Уверена, что будет желание еще раз вернуться к рассказам из книги "Последний поклон", потому что это настоящий гимн любви к родине малой, к бабушке, к односельчанам.. .и к себе маленькому...
Витя хорош своей откровенностью, горячностью. Он настоящий, не придуманный.
Потому и перечитываем книги Астафьева, что жизнь там полнокровная.
Сваю дзейнасць Лабановіч пачынае з паездкі ў воласць. Калега Лабановіча Саханюк знаёміць яго з мясцовай інтэлігенцыяй, з пісарам і яго памочнікам, з «пісаранкамі», дочкамі Пятра Восіпавіча, з айцом Кірылам і матушкай. Апошні ўразіў Лабановіча непрыняццем мужыка, непавагай да яго, з чым настаўнік горача спрачаецца. Разам з тым а. Кірыл лечыць і матэрыяльна падтрымлівае прыхажан. Лабановіч вымушаны прызнаць, што а. Кірыл «многа лепшы за тых, хто пра народ гаворыць высокія словы».
Стараста Раман Круглы загадвае цельшынцам пасылаць дзяцей у школу. Лабановіч праводзіць першыя заняткі, знаёміцца з вучнямі, імкнецца з першых крокаў заслужыць іх давер. «Сваё галоўнае назначэнне як настаўніка Лабановіч вызначыў так: абудзіць і выклікаць да дзеяння крытычны розум, каб да кожнай з'явы і факта яны падыходзілі з пытаннямі — як выніклі? У чым іх прычына? »
Лабановіч знаёміцца з сям'ёй пана падлоўчага. З першага вечара маладому настаўніку кінулася ў вочы старэйшая дачка падлоўчага Ядвіся, «стройная чарнявая дзяўчына, гадоў шаснаццаці».
Справа ў школе наладзілася. Лабановіч радаваўся поспехам сваіх навучэнцаў, аддаваў ім шмат часу.
На свята, пасля вечарыны ў арцельнага старасты Бабініча, дзеці якога павінны былі хадзіць у Цельшынскую школу, Лабановіч выбраўся да свайго былога настаўніка, сябра Турсевіча. Узаемная радасць ад сустрэчы. Гаворка-спрэчка пра сэнс жыцця (пра гэта Лабановіч нямала думаў на адзіноце), пра прыгажосць роднай прыроды, служэнне свайму народу.
Турсевіч паведамляе, што збіраецца падацца ў інстытут. Лабановіч таксама адчувае патрэбу ў ведах, але інстытут яго не вабіць. «Гэта тая ж самая казарма — семінарыя, розніца толькі ў тым, што інстытут канчаткова заб'е ўсё яшчэ больш-менш жывое ў нашай душы, чаго не забіла семінарыя, і з настаўніка зробіць сухога кашчэя-чыноўніка», — гаворыць ён сябру, упершыню ў глыбі душы адчуўшы быццам нейкую непрыязнасць да яго.
Зайшоўшы па вяртанні ў Цельшына да пана падлоўчага, Лабановіч прыкмеціў, што Ядвіся ім вельмі цікавіцца. «Яе круглыя цёмныя вочы затрымліваліся на ім часта і доўга, з радасныя, то ясна-спакойныя, то крыху як бы засмучаныя, і глыбока западалі яму ў самае сэрца...» Разам з тым настаўнік адчуваў страх перад каханнем. Ён баяўся, што гэтым звяжа сябе. «Яго цягнула вольная праца ў невядомых прасторах людскога жыцця, яму хацелася пашырыць свой кругагляд...» А вобраз Ядвісі стаяў у вачах і нібы смяяўся з го разважанняў. Ад старожкі бабкі Мар'і Лабановіч ведаў сямейнае жыццё свайго суседа пана падлоўчага. Першая жонка яго памерла, пакінуўшы дзвюх дачок і сына. У сям'і пан падлоўчы быў жорсткім чалавекам, біў і першую, і другую жонку. Сваёй запалоханасцю, пакорлівасцю лёсу пані падлоўчая выклікала ў Лабановіча і шкадаванне, і непавагу.
Виктор Астафьев описывает свое детство.
Витька - мальчик, потерявший рано маму, живущий у деда и бабушкиОтец в это время живет своей - веселой, но многотрудной - жизнью...
Мальчик ухоженный, любимый бабушкой и дедомТрудные времена, но все же это детство...
Хочется ягод, но надо собрать побольше для продажи.
Соседские - левонтьевские - ребята берут его на откровенный испуг, понт по-нынешнему. Уговаривают не собирать ягоду для бабушки, а просто съесть ее...
Соблазн, который стал серьезным испытанием...
Витя его не выдерживает.. .Бабушка возвращается, узнает о таком поступке внука.
Но при этом она привозит ему в подарок пряник - вымечтанного коня с розовой гривой...
Какие слова нужны для воспитания в человеке человечности?
можно и без словесли вот так просто простить человека...
Любовь к ближнему прекрасна тем, что можно любить просто за сам факт бытия человек, без условий!
Существует любовь без ПОТОМУ ЧТО...
Бабушка Астафьева - это образец безусловной любви.. .любовь без условий и требований.
Да, она порой строга, порой просто в гневе распевает своего Витеньку, но это не подразумевает, что она хоть единожды задумалась над тем, любит ли она его.
Любовь для нее данность.
Да она решила купить этот пряник, еще когда только собиралась плыть в город. Уже тогда она предвкушала радость своего внука. СОрадость.
Прощение предшествовало наказанию.. .
Разъяснение того стыда, который она испытала, продавая "липовую" ягоду барыне, тем и острее, что дается через любовь и прощение.
Наша всеобщая беда, что мы слишком порой анализируем свои чувства, сплошные рефлексии и угрызения.
___
...Желаю интересного чтения! Уверена, что будет желание еще раз вернуться к рассказам из книги "Последний поклон", потому что это настоящий гимн любви к родине малой, к бабушке, к односельчанам.. .и к себе маленькому...
Витя хорош своей откровенностью, горячностью. Он настоящий, не придуманный.
Потому и перечитываем книги Астафьева, что жизнь там полнокровная.