Как вы поняли слова жены М.М. Пришвина Валерии Дмитриевны о том что куда бы ни устремлялась мысль писателя она неизменно возвращается к своему истоку?

(Және «жабайы» сипаты - бұл артық: тіпті оның әсерін сынақтан емес, бір нәрсе), біз бұл адам қызметін түрлендіру өнімі емес, әлемде оны қоңырау сөздің танымал мағынасында үшін «Табиғат». Яғни, сипатын айтуға - ол емес бізден, бәрі бізден айналасында болып табылады.
Осы «табиғат» және адам, әрине, бар, - деді ол өзі өзін құрды емес, өйткені. Бұл түрлер (сөйлеу, қолына, және т.б.), сондай-ақ (а «сипаты», «табиғат» деп аталады), жеке тұлға ретінде туғаннан тән әлемде өз ауқатын жолдары болып табылады.
Это казахский язык ?

Инша." Җәйнең бер көне".
Менә безнең сагынып көтеп алган ямьле, яшел, чәчәкле күлмәген киеп, безне сөендереп җәй килде һәм без ялга чыктык.
Бу көн башка көннәрдән үзенең шатлыгы, елмаеп торган кояшы белән искә кереп, күңел түрендә уелып калды. Билгеле аның иртәсе башка көннәрдән аерылып тора иде. Мин кояшның җылы, назлы нурлары минем алсу битемне сыйпауга уянып киттем. Аннан без гаилә белән урманга, җиләккә киттек. Без урманның матурлыгына, табигатенә сокланып, хозурланып карап тордык. Бал кортлары эшкә керешкән, кошлар моңлы сайрылар, әкрен искән җил агачларны иркәли, матур күбәләкләр аллы-гөлле чәчәкләр белән серләшәләр, болар барсы да сихри көчкә ияләр. Чирәм өстенә төшкән чык җем-җем килә. Җир өсте күз явын алырлык кызыл җиләкләр белән тулышканнар.
Табигатькә бик озак сокланып карап торганнан соң,без җиләк җыярга керкштек. Урман быел җиләккә бай булганлыктан чиләкләр дә тиз тулды. Әни белән мәтрүшкәләр, ромашкалар, бөтнекләр җыйдык. Әбиемә бүләккә дип чәчәк бәйләме дә ясадым. Шуннан соң,сихри урманыбыз белән хушлашып, кайтырга чыктык. Кайтканда “Ырзак” чишмәсенең суын эчтек. Үзебез дә сизмәстән җанга сихәт, көч керде һәм без үзебезнең талчыгуыбызны шушы шифалы чишмә суы белән бастык. Шулай итеп, без өйгә чиләкләрне тутырып, табигаттә ял итеп, шатланып кайтып кердек. Ул көн бик күңелле үтте. Мин җәйне бик яратам.