«Давайте будем людьми счастливыми, то есть имеющими привязанности, любящими глубоко и серьезно что-то значительное, умеющими жертвовать собой ради любимого дела и любимых людей» (Д.С. Лихачев)Как вы понимаете смысл высказывания и проблему ?

Пра абодзьвух хлопчыкаў можна сказаць, што яны добрыя хлопцы і добрыя, надзейныя сябры. Выпадак, апісаны ў аповядзе, не змяньшае каштоўнасці іх сяброўства. Складана даць характарыстыку іх асоб, бо з тэксту апавядання мы ведаем толькі, што Грыша лепш і лягчэй вучыцца. І ён ніколі не адмаўляе Лёне ў дапамозе па вучобе. Паводле тэксту, Лёня і Грыша ўсё робяць разам, і ва ўсім дапамагаюць адзін аднаму. Тое, што здарылася паміж імі пасля кантрольнай па дарозе дадому - выпрабаванне сяброўства, і, на мой погляд, яны яго прайшлі. Тое, што Грыша абурыўся на горшую адзнаку, не дзіўна, гэта бывае з усімі. Больш мяне здзівіла тое, што ён пакінуў сябра аднаго на дарозе. Вядома, калі б не завіруха, небяспека для жыцця, хлопцы не так востра зразумелі б, што адбылося, бо гаворка не толькі аб сяброўстве: нікога нельга пакідаць у небяспечнай сітуацыі. Але гэта - урок на ўсё жыццё, і лепш прайсці яго раней і зрабіць высновы на будучыню. Бо Грыша ўсвядоміў свой учынак, вельмі перажываў і карыў сябе за яго, не быў упэўнены, што прыяцель зразумее і даруе.

Пьер и князь Андрей словно чужие в светском салоне. Болконский выделялся откровенно отрешенным, скучающим видом, ему все присутствующие ужасно надоели, только Пьер вызывает его искренний интерес. Пьер, как большой и наивный ребенок, который впервые очутился среди такой интересной публики, заинтересованно следит за умными разговорами. Ему так хотелось проявить себя, выразить свое мнением. Совершенно не умеющий жить по светским правилам, простодушно делится своими мыслями, хотя они никого не интересуют. Начинает спорить о Наполеоне, защищая его революционные идеи, чем вызывает протест у светской аудитории. Только Болконский, улыбаясь, вступается за пылкого и увлекающегося молодого человека.