Падчас першай сусветнай вайны на канадскім эскадренным мінаносцы служыў сабака па мянушцы Кубрык, які адрозніваўся незвычайным слыхам. Пачуўшы шум варожай падводнай лодкі, які не ўхапілі суднавыя прыборы, ён даваў сігнал баявой трывогі.
Цяпер ніхто не скажа, колькі невядомых адважных сабак загінула падчас другой сусветнай, шукаючы міны і ратуючы з-пад абстрэлу параненых. Яны і сувязістаў замянялі, прабіраючыся ў недаступных для чалавека месцах.
Чалавек вучыць сабак шукаць людзей, якія трапілі ў бяду, пахаваных пад руінамі падчас землятрусаў і заваленых снежнымі абваламі ў гарах, знаходзіць карысныя выкапні, пасвіць хатні жывёлу.
У свеце нямала помнікаў сабакам. Жыхары аднаго італьянскага паселішча паставілі помнік сабаку па мянушцы Верны. На працягу доўгіх чатырнаццаці гадоў кожны дзень нязменна хадзiў ён сустракаць свайго гаспадара, забітага фашысцкай бомбай
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
ответ:бескарыслівыя памочнікі
Падчас першай сусветнай вайны на канадскім эскадренным мінаносцы служыў сабака па мянушцы Кубрык, які адрозніваўся незвычайным слыхам. Пачуўшы шум варожай падводнай лодкі, які не ўхапілі суднавыя прыборы, ён даваў сігнал баявой трывогі.
Цяпер ніхто не скажа, колькі невядомых адважных сабак загінула падчас другой сусветнай, шукаючы міны і ратуючы з-пад абстрэлу параненых. Яны і сувязістаў замянялі, прабіраючыся ў недаступных для чалавека месцах.
Чалавек вучыць сабак шукаць людзей, якія трапілі ў бяду, пахаваных пад руінамі падчас землятрусаў і заваленых снежнымі абваламі ў гарах, знаходзіць карысныя выкапні, пасвіць хатні жывёлу.
У свеце нямала помнікаў сабакам. Жыхары аднаго італьянскага паселішча паставілі помнік сабаку па мянушцы Верны. На працягу доўгіх чатырнаццаці гадоў кожны дзень нязменна хадзiў ён сустракаць свайго гаспадара, забітага фашысцкай бомбай
Объяснение: