Вайна - якое бязлітаснае і цяжкі час, якое забірае жыццё многіх ні ў чым не вінаватых людзей. Тыя, хто ладзяць вайны, думаюць толькі пра сябе і бачаць толькі сябе галоўным ва ўсім свеце. Яны не любяць свет вакол, не шануюць яго багацця і паважаюць толькі сябе. А на самай справе ўсё людзі роўныя. Я жыву, радуюся, засмучаюся як і ўсё. Але толькі жыццёвы шлях у кожнага свой. Трагічныя падзеі праяўляюць асабістыя якасці чалавека. Калі ў чалавека добрыя душа і сэрца, ён заступіцца за слабага, не пашкадуе свайго жыцця дзеля чужой. Такіх людзей называюць героямі. Медсёстры выцягвалі параненых з поля бою, лётчыкі і танкісты, расстрэльваючы боезапас, ішлі на таран, партызаны падрывалі варожыя эшалоны ... Людзі аддавалі свае жыцці за радзіму, за свабоду, за мірную жыццё, за будучыню. Менавіта ім мы абавязаны сваёй перамозе над фашызмам. Нават сёння, праз 65 гадоў пасля заканчэння Вялікай Айчыннай вайны, вайны, якая навучыла шматлікія пакаленні цаніць мір і мірнае жыццё, грымяць выбухі і гінуць людзі. Але сёння вайну вядзе нябачны вораг, і тым ён больш небяспечны і страшней. Гэты враг- тэрарызм. На вайне людзі ведаюць, дзе свае, а дзе - ворагі. Зараз тэрарысты, як трусы, нападаюць цішком на бяззбройных людзей. І наша асноўная задача аб'яднацца супраць гэтай сусветнай пагрозы пагражальнай ўсяму чалавецтву. Людзям трэба зразумець: войнамі яны разбураць наш крохкі свет! Бо можна вырашыць любое пытанне без дапамогі зброі і пагроз. Трэба проста мець цярпенне і, тады любы спрэчка вырашыцца без бойкі. Але зло і дабро вечныя, і таму вайны будуць працягвацца. Вельмі хочацца, каб людзі пераходзілі на бок дабра, бо разам мы мацнейшыя, храбрэйшы і мацнейшая ў шмат разоў. А пакуль людзі гэтага не зразумеюць, шанцаў на перамогу вельмі мала. Мы ўсе дзеці прыроды і павінны яе берагчы, інакш наша планета перастане існаваць.
Вялікая Айчынная Вайна - гэта велізарная душэўная рана ў чалавечых сэрцах. Пачалася гэтая страшная трагедыя дваццаць другога чэрвеня тысяча дзевяцьсот сорак першага года, а скончылася толькі праз чатыры гады, праз чатыры цяжкіх года - дзявятага мая тысяча дзевяцьсот сорак пятага года. Гэта была самая найвялікшая вайна за ўсю гісторыю чалавецтва. Велізарная колькасць людзей загінула ў гэтай вайне. Страшна падумаць, што ў гэтай трагедыі прымалі ўдзел нашы аднагодкі - дзеці трынаццаці-чатырнаццаці гадоў. Людзі аддавалі свае жыцці за лёс сваёй Радзімы, за сваіх таварышаў. Нават гарадах, якія выстаялі ўвесь напор гітлераўскай арміі, прысвоілі званне герояў.
