Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
Туркменская музыкальная культура уходит корнями в глубокую древность. При раскопках столицы Парфянского царства (3 в. до н.э.) г. Нисы были найдены древние питьевые сосуды в виде рога, украшенные изображениями людей, играющих на различных музыкальных инструментах типа древнегреческого авлоса, кифары, лиры. Азербайджанcкая музыка основывается на богатом музыкальном инструментарии, известном еще с древнейших времен, о чём свидетельствуют многочисленные письменные, устные и визуальные материалы, а также памятники материальной культуры, дошедшие до нас. Средневековые музыкально-теоретические трактаты азербайджанских авторов, классическая средневековая поэзия и книжная миниатюра.. Узбекская традиционная музыка имеет древние истоки. Сведения о ее античном и средневековом периодах развития дают терракотовые статуэтки, настенные росписи, книжная миниатюра. В процессе своего развития инструментальная музыка пережила различные исторические этапы, в результате был выработан...
Богатое и своеобразное наследие узбекского народа много веков развивалось как искусство, передаваемое из "уст в уста" поколениями народных музыкантов, певцов, сказителей. При этом мелодии несколько видоизменялись, варьировались, сохраняя вместе с тем свою ладоинтонационную основу.
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
Азербайджанcкая музыка основывается на богатом музыкальном инструментарии, известном еще с древнейших времен, о чём свидетельствуют многочисленные письменные, устные и визуальные материалы, а также памятники материальной культуры, дошедшие до нас. Средневековые музыкально-теоретические трактаты азербайджанских авторов, классическая средневековая поэзия и книжная миниатюра..
Узбекская традиционная музыка имеет древние истоки. Сведения о ее античном и средневековом периодах развития дают терракотовые статуэтки, настенные росписи, книжная миниатюра. В процессе своего развития инструментальная музыка пережила различные исторические этапы, в результате был выработан...
Богатое и своеобразное наследие узбекского народа много веков развивалось как искусство, передаваемое из "уст в уста" поколениями народных музыкантов, певцов, сказителей. При этом мелодии несколько видоизменялись, варьировались, сохраняя вместе с тем свою ладоинтонационную основу.