Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
Садко – главный герой былины, он великолепно играет на гуслях. В начале произведения Садко был беден, единственное его богатство - гусли яровчатые. Его музыкой все восхищаются, людям хочется пританцовывать и петь, слушая, как он играет. Садко – личность чрезвычайно творческая, он трудолюбивый, храбрый, отзывчивый, добродушный и высоконравственный человек. На жизнь часто себе зарабатывал, тем, что, часто играл на гуслях, на званых пирах у богатых горожан.
Однажды во время сильнейшего шторма корабль, на котором находилась дружина, чуть было не затонул в море, а Садко, чтоб их опустился на дно. Морской властитель попросил гусляра поиграть, тем временем опять начался сильный шторм. Ради людей Садко пожертвовал любимым инструментом.
Хоть образ гусляра представлен, как положительный герой, но в некоторых сюжетах, читатель наблюдает в его характере и нотки алчности, легкомыслия, не желание принимать решения, которые могут кардинально поменять жизнь.
Садко своей прекрасной, талантливой игрой на гуслях пленил морского владыку, но все, же не впал в искушение, чтоб остаться навсегда в подводном замке владыки, лишь благодаря своей безграничной любви к своей родине, земле на которой родился и вырос.
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
ответ.
Садко – главный герой былины, он великолепно играет на гуслях. В начале произведения Садко был беден, единственное его богатство - гусли яровчатые. Его музыкой все восхищаются, людям хочется пританцовывать и петь, слушая, как он играет. Садко – личность чрезвычайно творческая, он трудолюбивый, храбрый, отзывчивый, добродушный и высоконравственный человек. На жизнь часто себе зарабатывал, тем, что, часто играл на гуслях, на званых пирах у богатых горожан.
Однажды во время сильнейшего шторма корабль, на котором находилась дружина, чуть было не затонул в море, а Садко, чтоб их опустился на дно. Морской властитель попросил гусляра поиграть, тем временем опять начался сильный шторм. Ради людей Садко пожертвовал любимым инструментом.
Хоть образ гусляра представлен, как положительный герой, но в некоторых сюжетах, читатель наблюдает в его характере и нотки алчности, легкомыслия, не желание принимать решения, которые могут кардинально поменять жизнь.
Садко своей прекрасной, талантливой игрой на гуслях пленил морского владыку, но все, же не впал в искушение, чтоб остаться навсегда в подводном замке владыки, лишь благодаря своей безграничной любви к своей родине, земле на которой родился и вырос.