прашу соч ато у меня​

Минем туган ягым башкортостан. безнең республикабыз бөек рәсәй киңлекләрендә урнашкан. монда бик күп милләт дуслыкта һәм бердәмлектә матур гомер кичерә. аларның уникаль гореф-гадәтләре, борынгы культуралары туган ягыбызның иң мөһим рухи байлыгы. һәркемгә үз туган ягы йөрәгенә бик якын һәм кадерле. кайда гына булмасаң да, нинди генә матур җирләрне күрмәсәң дә күңел барыбер үз туган ягыңа тартачак, чөнки монда табигать тә матуррак, һава да чистарак. безнең өчен зур горурлык шулдыр – кем генә башкортостанга кунак булып килмәсен, барсында мондагы яшел куе урманнар, саф чиста сулы елгалар, бөек урал таулары һәм кунакчыл, нечкә күңелле башкорт һалкы таң калдыра. туган як – ул минем яраткан гаиләм һәм туган йортым гына түгел, туган ягым минем бөтен башкортостан. эссе җәй көннәрендә урманда олы имәннәр һәм төз каеннар күләгәсендә, җиләстә йөрү иң рәхәтедер. кайдадыр якында гына җитез чишмә үзенең моңлы җырын җырлап йөгерә, ул бер дә арымый: кышын да, җәен дә, язын да, көзен дә каядыр ашыга да ашыга. минем туган ягым урманнары төрле-төрле җиләк-җимешкә, гөмбәләргә, дару ясый торган үләннәргә бай. аларны барсында курыкмыйча кулланырга мөмкин, чөнки алар саф һавада, кеше аягы басмаган җирдә үскәннәр. бу бөтен байлыкны безнең яхшы һәм миһербанлы мөнәсәбәтебез генә саклап киләчәк буыннарыбызга да җиткерер. минем өчен кадерле һәм якын булган як ул минем туган авылым. туган авылым зур түгел, кечкенә, ул ике калкулык астында урнашкан. бу ике калкулык кышны салкын җилләрдән саклый безне, а җәйне монда авыл халкы урман җиләге җыеп мәш килә. кечкенә тауларыбызны җитез елга уратып алган. -чагага җәй көнендә иң зур шатлык иртәннән кичкә чаклы шушы елгада ташбаш яки зур булмаган табан тотып утыру. ерак түгел генә безнең урманыбыз да бар, анда без җәй көннәрендә җиләк һәм гөмбә җыеп вакытыбызны уздарабыз. урал таулары безнең туган авылыбыздан ерак урнашкан. минем туган ягым – чиксез калкулыклы дала, кайсебер җирдә аны зәңгәр сулы елагалар кисеп чыга. башкортостанда уникаль табигать һәм мәдәният байлыклары бик күп. монда булган сәяхәтчеләрнең күңелендә башкортостанда күргән матурлыклар озакка саклана һәм тагын да шушы тылсымлы җиргә борылып кайтасы килеп торадыр. безнең бурычыбыз - шушы табигый байлыкларны, туган ягыбызның матурлыгын саклауга барлык көчебезне салу, туган җиребезгә олы ихтирам белән карау. шулай булса гына монда килүче кунакларбыз да безнең туган ягыбызга, туган җиребезгә ихтирам белән карарлар һәм аңа зыянлык ясамаслар.

Я бы превлекла туристов в Каракалинские горы потому что там очень красиво, Там свежий воздух и можно отдохнутьрассказе много пространства и букв уделяется некоему скульптору, его бедственному положению, его талантливым работам, удачной выставке и т.д. Но все эти детали, художественную деятельность лишь ширма, описывающие прикрывающая главную тему, сущность и идею произведения. Поэтому рассуждать о судьбах художниковя не буду. Перейду к тому, что поразило, растрогало и расстроило меня.Старость. Одинокая, полуслепая, неопрятная, сирая. Бывшая красавица и светская барышня, дочка известнейшего художника, прожившая молодые годы в Париже, теперь она — усохшая старушонка, всеми оставленная среди обломков былых воспоминаний. Квартира пока ещё живой хозяйки никому нет дела. Кроме бестолковой босоногой девчонки, с которой не о чем и поговорить, которая не понимает ценности этой дряхлой роскоши, руин «винтажа», бесценных фотографий.