һәр ел фасылының үз матурлыгы бар. ә миңа ак тунлы кыш ошый. чана-чаңгыда шуарга, кар атышып уйнарга, тәгәрәтеп, кар бабай ясарга була. ә кар күп булса, уеннар тагын да кызыклырак. биек таудан выжылдап очып төшәсең, күмәкләшеп, карда аунап аласың да, тирләп-пешеп өскә үрмәлисең, аннан тагын, тагын. бер дә туйдырмый андый уеннар. бияләйләр боз булып ката, битләр уттай яна, үзе шундый рәхәт!
дусларым белән тимераякта шуарга да яратам. боз өстенә беренче чыгу белән җиңел генә шуып китеп булмый, әлбәттә. таеп китеп, бозга барып төшкән чаклар да күп булды. тик без аннан гына куркып кала торганмыни? ! шугалакка берничә тапкыр барганнан соң, хәйран шәп шуа башладым. биючеләр бии-бии остара дигән кебек, мин дә шуа-шуа остардым. кышкы каникуллар җитүгә чанада да, чаңгыда да, тимераякта да шуарбыз.
Кроет уж лист золотой Влажную землю в лесу… Смело топчу я ногой Вешнюю леса красу.С холоду щеки горят; Любо в лесу мне бежать, Слышать, как сучья трещат, Листья ногой загребать!Нет мне здесь прежних утех! Лес с себя тайну совлек: Сорван последний орех, Свянул последний цветок;Мох не приподнят, не взрыт Грудой кудрявых груздей; Около пня не висит Пурпур брусничных кистей;Долго на листьях, лежит Ночи мороз, и сквозь лес Холодно как-то глядит Ясность прозрачных небес…Листья шумят под ногой; Смерть стелет жатву свою… Только я весел душой И, как безумный, пою!Знаю, недаром средь мхов Ранний подснежник я рвал; Вплоть до осенних цветов Каждый цветок я встречал.Что им сказала душа, Что ей сказали они — Вспомню я, счастьем дыша, В зимние ночи и дни!Листья шумят под ногой… Смерть стелет жатву свою! Только я весел душой — И, как безумный, пою!
һәр ел фасылының үз матурлыгы бар. ә миңа ак тунлы кыш ошый. чана-чаңгыда шуарга, кар атышып уйнарга, тәгәрәтеп, кар бабай ясарга була. ә кар күп булса, уеннар тагын да кызыклырак. биек таудан выжылдап очып төшәсең, күмәкләшеп, карда аунап аласың да, тирләп-пешеп өскә үрмәлисең, аннан тагын, тагын. бер дә туйдырмый андый уеннар. бияләйләр боз булып ката, битләр уттай яна, үзе шундый рәхәт!
дусларым белән тимераякта шуарга да яратам. боз өстенә беренче чыгу белән җиңел генә шуып китеп булмый, әлбәттә. таеп китеп, бозга барып төшкән чаклар да күп булды. тик без аннан гына куркып кала торганмыни? ! шугалакка берничә тапкыр барганнан соң, хәйран шәп шуа башладым. биючеләр бии-бии остара дигән кебек, мин дә шуа-шуа остардым. кышкы каникуллар җитүгә чанада да, чаңгыда да, тимераякта да шуарбыз.
Влажную землю в лесу…
Смело топчу я ногой
Вешнюю леса красу.С холоду щеки горят;
Любо в лесу мне бежать,
Слышать, как сучья трещат,
Листья ногой загребать!Нет мне здесь прежних утех!
Лес с себя тайну совлек:
Сорван последний орех,
Свянул последний цветок;Мох не приподнят, не взрыт
Грудой кудрявых груздей;
Около пня не висит
Пурпур брусничных кистей;Долго на листьях, лежит
Ночи мороз, и сквозь лес
Холодно как-то глядит
Ясность прозрачных небес…Листья шумят под ногой;
Смерть стелет жатву свою…
Только я весел душой
И, как безумный, пою!Знаю, недаром средь мхов
Ранний подснежник я рвал;
Вплоть до осенних цветов
Каждый цветок я встречал.Что им сказала душа,
Что ей сказали они —
Вспомню я, счастьем дыша,
В зимние ночи и дни!Листья шумят под ногой…
Смерть стелет жатву свою!
Только я весел душой —
И, как безумный, пою!