лейтенанты кузнецов и дроздовский были знакомы еще с тех времен, когда учились в одном военном институте. судьба свела их вместе под сталинградом, когда в составе одной из дивизий они были брошены на защиту города.
так случилось, что оба лейтенанта влюблены в одну девушку - санинструктора зою елагину, но зое нравится дроздовский. однажды во время боя группа дроздовского вытаскивала из-под обстрела языка и зою смертельно ранило.
параллельно в повести развивается еще одна сюжетная линия: 18-летний сын командующего армией генерала бессонова пропал без вести. генерал думает, что он погиб, но он находится в госпитале (окружение генерала узнало об этом из листовки, но сам генерал оставался в неведении).
перед армией бессонова стояла любыми средствами не допустить сдачу сталинграда. повесть заканчивается описанием боя, который переломил ход событий: на армии бессонова, понесшей колоссальные потери, пришли еще четыре танковые дивизии. бессонов узнает о героическом подвиге батареи, которой командовал кузнецов, отправляется туда и награждает орденами всех, кто остался в живых: самого кузнецова, дроздовского, уханова, рубина и нечаева.
**
главная мысль повести: юрий бондарев, сам прошедший через горнило войны, описывает подвиг солдат, отдавших свои жизни за наше мирное небо. все они разные - со своими недостатками и со своими достоинствами, но их, как и нас, объединяет одно качество - любовь к родине, имя которой - россия.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
ответ:
лейтенанты кузнецов и дроздовский были знакомы еще с тех времен, когда учились в одном военном институте. судьба свела их вместе под сталинградом, когда в составе одной из дивизий они были брошены на защиту города.
так случилось, что оба лейтенанта влюблены в одну девушку - санинструктора зою елагину, но зое нравится дроздовский. однажды во время боя группа дроздовского вытаскивала из-под обстрела языка и зою смертельно ранило.
параллельно в повести развивается еще одна сюжетная линия: 18-летний сын командующего армией генерала бессонова пропал без вести. генерал думает, что он погиб, но он находится в госпитале (окружение генерала узнало об этом из листовки, но сам генерал оставался в неведении).
перед армией бессонова стояла любыми средствами не допустить сдачу сталинграда. повесть заканчивается описанием боя, который переломил ход событий: на армии бессонова, понесшей колоссальные потери, пришли еще четыре танковые дивизии. бессонов узнает о героическом подвиге батареи, которой командовал кузнецов, отправляется туда и награждает орденами всех, кто остался в живых: самого кузнецова, дроздовского, уханова, рубина и нечаева.
**
главная мысль повести: юрий бондарев, сам прошедший через горнило войны, описывает подвиг солдат, отдавших свои жизни за наше мирное небо. все они разные - со своими недостатками и со своими достоинствами, но их, как и нас, объединяет одно качество - любовь к родине, имя которой - россия.
как-то такобъяснение:
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение: