Үш бала орманға барды. Орманда жеміс-жидектер, құстар көп. Олар қыдырып жүріп, күннің қалай өткенін байқамай қалды. Енді үйлеріне қайтып келе жатыр. Ата-анасына не деп айтарын білмей, қорқып келеді.– Үйдегілерге не дейміз? – деді балалардың бірі.Олар жол бойына тұра қалып, ақылдаса бастады. Өтірік айту мен шындықты айтудың қайсысы оңайырақ?– Мен орманда қасқырдан тығылып отырдым деп айтамын. Сонда әкем маған ұрыспайды, – деді бірінші бала.– Мен жолда атамды кездестірдім деймін. Сонда анам ашуланбайды, –деді екіншісі.– Ал мен шынымды айтамын, – деді үшінші бала. –Шындықты айту оңайырақ, себебі ештеңе ойлап табудың керегі жоқБалалар қандай сұраққа жауап іздеді? Оған не әсер етті? Мәтінге ат қой. Мәтіндегі негізгі ойды білдіріп тұрған сөйлемді тауып, қоршап сыз.
2). Моя собака весело бежала впереди меня, когда мы шли с утеса к дому. Она была так счастлива, что мы сходили к морю. Иногда по вечерам она смотрела и выла на него, поэтому я захотел отвести её туда. Собаки удивительны им для счастья нужно так мало.
3). Мы с друзьями решили собраться перед Новым Годом все вместе. Я,Санька,Дима,Лена и Катя. Мы пошли ночью вместе на большую горку у нас в центре города. Вдруг, Катя вспомнила песню,которую мы учили на уроке музыки и запела
Идем во тьме и тишине
Под нами снег хрустит
Холодный месяц на сосне
Корабликом стоит.
Мы начали ей подпевать и так пели до самой горки.
4). На дне глубокого оврага тихо журчал ручей,когда я проходил мимо. Было еще совсем рано,но спать не хотелось. Я очень люблю проводить время на природе и решил отдохнуть от городской жизни в селе. Я встал и решил прогуляться к оврагу,там спрятан мой маленький клад. В будущем, если не забуду,то найду его. В коробочке той лежит моя любимая машинка и плюшевый медвежонок "Брэнни".
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение: