Прослушайте арию Алеко из одноимённой оперы С. Рахманинова. Пользуйтесь интернет-ресурсами. При прослушивании обратите внимание на музыкальную интонацию, тип певческого голоса. ответье на вопрос: сопоставимы ли литературный и музыкальный образы?​

1. У паэме ідэалам дзяржаўнага ўладара Гусоўскі аб'явіў Вітаўта. Вітаўт, як ніхто, узвысіў шляхту, выхадцам з якой быў Гусоўскі, умацаваў цэнтральную ўладу. Пры ім Вялікае княства Літоўскае мела наибольшую тэрыторыю, стрымлівала татар, паспяхова вяло абарончыя войны. Княжанне Вітаўта паўстае ў паэме як час гераічных спаборніцтваў, дзе кожны чалавек меў поле для подзвігаў і сцвярджэння сваёй годнасці. Паэт славіць устаноўленыя Вітаўтам паляванніспаборніцтвы як школу вайсковага выхавання.

2.Паэма «Песня пра зубра» — гімн Беларусі, яе людзям, прыродзе. Калі паэт піша пра родныя краявіды, то апісанне прасякнута глыбокім патрыятычным пачуццём:

"Край наш багаты. Але з усіх наяўных багаццяў

Люд перавагу аддаў скарбам, прынамсі, лясным.

Шаты зялёных дуброў так і вабяць утульным спакоем..."

Паэма прасякнута любоўю паэта да роднага краю, глыбокім адчуваннем радзімы як месца адзінага і непаўторнага.

"Думкай ляціш быстракрылай ноччу і днём на радзіму, — піша М. Гусоўскі, — у памяці сеці вабіш той час незабыўны, што некалі ў нетрах родных лясоў разгубіўся, і кліч — не даклічаш..."

Аўтар замілавана любуецца пушчай, дзе прайшло яго дзяцінства і юнацтва, захапляецца "дзівосным прыстанкам загадак і цудаў". Лес і прырода для паэта — "эліксір маладосці, бадзёрасці духу". У беларускіх пушчах незлічоныя багацці, мноства звяроў, птушак, у нераст рыба кішыць не толькі ў рэках і азёрах, але і ў лужынах: нашы лясы - гэта нашых даброт і багацця невычарпальны калодзеж. А як маляўніча ён іх апісвае! Хмаркі навіслі на "макаўках кронаў", ад ранняй вясны да позняй восені пушча напоўнена водарам кветак, спевам птушак і гэтыя "скарбы свае нашы людзі на золата нават не прамяняюць".

Безліч радкоў прысвячае паэт паляванню ў пушчы:

"У лузе расставіць, каб трапіў у пастку сахаты.

Бачыў і чуў, як пальбой аглушалася пушча,

Грузна, мармычучы, ў снег асядала здабыча..."

Жила в наших краях маленькая птичка, которую звали воробей. Была она очень болтливая и все время чирикала о том что видит.

Вот видит воробей лес и чирикает: Чирик-Чирик, какой красивый лес! Чирик-чирик, сколько в нем берез! Чирик-чирик, там и рябина есть спелая, красная, кисти висят, так и клюнуть хочется!

А другие птицы слышат чириканье воробья и летят посмотреть, что это за рябины в лесу, и можно ли их ягодки съесть. Но воробью не жалко, он не любил рябины.

Но вот однажды видит воробей как какой-то человек высыпал на дорогу огромную кучу семечек. Обрадовался воробей, кружит над кучей семечек, любуется ей. И по привычке давай чирикать-хвалится:

-Чик-Чирик, какая куча семечек! Чик-чирик, какие они наверное вкусные! Чик-чирик, да они еще и жареные! Чик-чирик, вот я сейчас наемся до отвала!

Но услышали его чириканье другие птицы прилетели со всех сторон, воробья от кучи оттеснили и мигом все склевали.

А бедный воробей летал вокруг да кричал:

-Чик-чирик как вам не стыдно маленьких обижать!

Да только поздно было, не чирикал бы ты, воробей, раньше времени!