Написать сочинение на тему: «Учитель, который останется в моем сердце навсегда» ( по произведениям В.Г.Распутина, В.П.Астафьева, Ф.А.Искандера (по выбору))
Ата-бабаларымыздан бүгінгі күнге көптеген ертегілер қалды.Солардың бірі – "Аяз би" ертегісі."Аяз би әліңді біл,құмырсқа жолыңды біл" деген бір-екі ауыз сөзді білмейтін адам жоқ шығар,сірә.Ертегінің бас кейіпкері – Жаман.Бұл кейіпкер - халықтың "елді осындай адам билесе екен" деген тілегінен туған кейіпкер.
Жаман ертегі барысында өзінің жақсы қырларын көрсетеді.Ханға жаман адамды,жаман шөп пен құсты анықтап береді.Қасиетті тастың,ханның тұлпарының сырын ашып береді.Тіпті хан:"Мен хан ұрпағынанмын ба?" деп оны анықтауды бұйырғанда,Жаман ханның отбасында тек өзі хан екенінің,арғы аталарының бәрі наубайшы болғандығын дәл айтып береді.Хандықтағы ауқатты байдың отыз бестегі қызын да өзінің ақылдылығымен,қайсарлығымен алады.Жаманның ханның сүйікті уәзірі болғандығын көре алмаған қалған уәзірлердің қастандықтарына да төтеп беріп,әділ болады.Ең соңында халық оны ақ киізге көтеріп хан сайлайды.
Қорытындылай келе,ертегіде «Жаман таққа мінген соң, ешбір соғыссыз, бес хандықтың қонысын біріктіріп, ел арасында достық орнатыпты» делінген. Әр ханның адамдары өз елінен әділдік таппаса, бұған келіп, қосыла беріпті. Сол уақыттан бастап әділдігі үшін бес ханның елі Жаманға: «Аяз би» деп ат қойып, сол аты өле-өлгенше қалды дейді.Оның жасаған әр ісінен көреген хан болғандығын байқаймыз.
Стихотворение «Помню – долгий зимний вечер…» Иван Алексеевич Бунин посвятил своим самым светлым детским воспоминаниям. Беззаботная пора, ласковый голос мамы, чувство защищенности и покоя – все это автор передал в своем раннем произведении, написанном им в семнадцатилетнем возрасте
«Тускло льется свет лампады, буря плачет у окна…», а мама в это время убаюкивает маленького сына, который никак не может уснуть из-за тревожного воя ветра в трубе и шума вьюги за окном. Мать убеждает его, что сон непременно принесет ему бодрость и хорошее настроение. Если он не может уснуть из-за звуков зимней бури, – она предлагает ему вспомнить лето и на время забыть о морозной зиме: «вспомни, как шумят березы…». Мальчик верит маме, и в его памяти постепенно начинают возникать летние образы, которые погружают его в сон. Во сне ему, как и обещала мама, слышится шум берез и шепот зрелых колосьев.
Если злая вьюга вызывает у ребенка страх, тоску и тревогу, то мама ассоциируется в его сознании со спокойствием, теплом и защитой. Когда она рядом, ему не страшны никакие проделки погоды, и он засыпает безмятежным крепким сном. Автор стремится передать читателю ценность каждого мгновения прожитой жизни. Если человеку не дано повернуть время вспять и вновь ощутить себя ребенком, – он должен бережно хранить в памяти подобные воспоминания. Для Бунина самыми дорогими воспоминаниями были родной дом и незабываемый образ матери.
Аяз би ертегісіндегі халық арманы.
Ата-бабаларымыздан бүгінгі күнге көптеген ертегілер қалды.Солардың бірі – "Аяз би" ертегісі."Аяз би әліңді біл,құмырсқа жолыңды біл" деген бір-екі ауыз сөзді білмейтін адам жоқ шығар,сірә.Ертегінің бас кейіпкері – Жаман.Бұл кейіпкер - халықтың "елді осындай адам билесе екен" деген тілегінен туған кейіпкер.
Жаман ертегі барысында өзінің жақсы қырларын көрсетеді.Ханға жаман адамды,жаман шөп пен құсты анықтап береді.Қасиетті тастың,ханның тұлпарының сырын ашып береді.Тіпті хан:"Мен хан ұрпағынанмын ба?" деп оны анықтауды бұйырғанда,Жаман ханның отбасында тек өзі хан екенінің,арғы аталарының бәрі наубайшы болғандығын дәл айтып береді.Хандықтағы ауқатты байдың отыз бестегі қызын да өзінің ақылдылығымен,қайсарлығымен алады.Жаманның ханның сүйікті уәзірі болғандығын көре алмаған қалған уәзірлердің қастандықтарына да төтеп беріп,әділ болады.Ең соңында халық оны ақ киізге көтеріп хан сайлайды.
Қорытындылай келе,ертегіде «Жаман таққа мінген соң, ешбір соғыссыз, бес хандықтың қонысын біріктіріп, ел арасында достық орнатыпты» делінген. Әр ханның адамдары өз елінен әділдік таппаса, бұған келіп, қосыла беріпті. Сол уақыттан бастап әділдігі үшін бес ханның елі Жаманға: «Аяз би» деп ат қойып, сол аты өле-өлгенше қалды дейді.Оның жасаған әр ісінен көреген хан болғандығын байқаймыз.
Объяснение:
Стихотворение «Помню – долгий зимний вечер…» Иван Алексеевич Бунин посвятил своим самым светлым детским воспоминаниям. Беззаботная пора, ласковый голос мамы, чувство защищенности и покоя – все это автор передал в своем раннем произведении, написанном им в семнадцатилетнем возрасте
«Тускло льется свет лампады, буря плачет у окна…», а мама в это время убаюкивает маленького сына, который никак не может уснуть из-за тревожного воя ветра в трубе и шума вьюги за окном. Мать убеждает его, что сон непременно принесет ему бодрость и хорошее настроение. Если он не может уснуть из-за звуков зимней бури, – она предлагает ему вспомнить лето и на время забыть о морозной зиме: «вспомни, как шумят березы…». Мальчик верит маме, и в его памяти постепенно начинают возникать летние образы, которые погружают его в сон. Во сне ему, как и обещала мама, слышится шум берез и шепот зрелых колосьев.
Если злая вьюга вызывает у ребенка страх, тоску и тревогу, то мама ассоциируется в его сознании со спокойствием, теплом и защитой. Когда она рядом, ему не страшны никакие проделки погоды, и он засыпает безмятежным крепким сном. Автор стремится передать читателю ценность каждого мгновения прожитой жизни. Если человеку не дано повернуть время вспять и вновь ощутить себя ребенком, – он должен бережно хранить в памяти подобные воспоминания. Для Бунина самыми дорогими воспоминаниями были родной дом и незабываемый образ матери.
Объяснение:
дайте лучший ответ