Какую композиционную роль играет приведенный фрагмент? Что символизируют животные? Какие средства художественной выразительности наиболее подробно и ярко представить изображаемую автором картину. Дайте развернутый ответ. И вот, внизу крутого косогора,
Проворная и вьющаяся рысь,
Вся в ярких пятнах пестрого узора.
И вот, внизу крутого косогора, проворная и вьющаяся рысь,
Вся в ярких пятнах пестрого узора.
Она, кружа, мне преграждала высь,
И я не раз на крутизне опасной
Возвратным следом помышлял
Был ранний час, и солнце в тверди ясной
Сопровождали те же звезды вновь,
Что в первый раз, когда их сонм прекрасный
Божественная двинула Любовь.
Доверясь часу и поре счастливой,
Уже не так сжималась в сердце кровь
При виде зверя с шерстью прихотливой;
Но, ужасом опять его стесня,
Навстречу вышел лев с подъятой гривой.
Навстречу вышел лев с подъятой гривой.
Он наступал как будто на меня,
От голода рыча освирепело
И самый воздух страхом цепеня.
И с ним волчица, чье худое тело,
Казалось, все алчбы в себе несет;
Немало душ из-за нее скорбело.
Меня сковал такой тяжелый гнет,
Перед ее стремящим ужас взглядом,
Что я утратил чаянье высот.
И как скупец, копивший клад за кладом,
Когда приблизится пора утрат,
Скорбит и плачет по былым отрадам,
Так был и я смятением объят,
За шагом шаг волчицей неуемной
Туда теснимый, где лучи молчат.
Пшанічны:
Сквапны, асцярожны, недаверлівы, баязлівы,Свіст звяртаецца да яго толькі адным словам “мурло”. Яго натуру ён зразумеў адразу. Пшанічны жыве па прынцыпе “Свая рубашка бліжэй да цела”.
“ Ва ўсякіх абставінах ён зробіць не болей як для адводу вачэй і як-небудзь сябе не пакрыўдзіць.” З самага пачатку вайны ён марыў здацца немцам. Ён трымаўся падалей ад усіх, не з кім не дзяліўся, быў аднаасобнікам. Аднак у эпізодзе з кашай, дзе ўсе складвалі свом харчам, ён прыхаваў ежу, а на чужую са смакам паквапіўся, не ведаючы, што яго сала таксама ў кашы зварана. У ім даўно зніклі ўсе прыкметы добрага і шчырага чалавека. Вось як апівае яго аўтар: “Пшанічны крыва ўсміхнуўся сваім мардатым адкормленым тварам”. Такім чалавекам Пашнічны стаў не выпадква. У яго быў цяжкі лёс. Яго родных – бацьку і маці раскулачылі і саслалі ў Сібір. Ён гадаваўся ў родзічаў, аднак не адчуваў сябе любімым і патрэбным. А кляймо сына кулака зачыніла ўсе дарогі перад даволі таленавітым юнаком. А ў хуткім часе ён азлобіўся, адасобіўся ад усіх. У душы стаў ненавідзець савецкую ўладу. Якая адабрала ў яго ўсё. Нават калі немцы напалі, ён адчуваў радасць. Спадзяваўся, што гэта перайначыць яго жыццё і ён здолее паказаць усім чаго ён варты на самой справе.
Старшына Карпенка:
Чалавек моцнага характару, здольны на самаахвяраванне. На старшыну заўсёды можна пакласціся: ён не падвядзе. Гэда адчуваюць усе шасцёра ваййскоўцаў, пакінутых на пераездзе. Ён устойліва і мужна пераносіць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаецца звычайным чалавекам з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё. Аўтар апісвае яго як “каржакаватага, упэўненага ў сабе, уладарнага камандзіра”
На рахунку Карпенкі яшчэ і фінская вайна, адкуль ён вярнуўся з узнагародай.
Ён вопытны воін, аптыміст, чалавек моцнага характару, “дбаў пра іншых і ніколі асабліва не клапаціўся аб сабе. Здаралася, ён заставаўся на нядоўга камандзірам батальёна, даўжэй — камандзірам роты, немцы асабліва яго нідзе не білі, звычайна выходзіла так, што і Карпенка, налаўчыўшыся, даваў добрай здачы. Ён не вельмі палохаўся сам, пільна сачыў за боем, не даваў спуску баязліўцам, байцы трошкі крыўдавалі на яго за лішнюю строгасць, але ў баях цанілі крыклівага старшыну.”
Гэта чалавек верны прысязе і сваёй Радзіме. Нават смяротна паранены, ён аддаваў загады, заклікаў біць немцаў
Несмотря на обширное “шинелеведение”, на фантастичность и загадочность повести, в школе продолжают рассматривать это произведение на социально-бытовом, анекдотическом уровне. Эта традиция сформировалась благодаря не последним авторитетам критической и филологической мысли. Например, в классической работе Б.М. Эйхенбаума «Как сделана “Шинель” Гоголя» автор назвал повесть гротеском, её главного героя “кривляющимся дураком” (впрочем “совершеннейшим, невменяемым идиотом” Акакия Акакиевича окрестил ещё Чернышевский). В.В. Набоков («Апофеоз личины») находил в «Шинели» лишь “бормотанье” “слабоумного переписчика бумаг”. Ю.В. Манн («Поэтика Гоголя») восклицал: “Какой страшный образ — Акакий Акакиевич! В этом изуродованном, больном существе, оказывается, скрыта могучая внутренняя сила. И как необычна, «низка», неромантична та цель, к которой она обращена. И как жизненно необходима эта цель — шинель! — в его бедной холодной жизни...” В работе Руслана Киреева («Революционер Акакий Акакиевич») гоголевский герой назван даже предтечей бесов-революционеров.