Какие нравственные уроки дают нам произведения русской литературы?( На примере рассказов К.Паустовского «Теплый хлеб», А.Платонова «Никита», В. Астафьева «Васюткино озеро»)
В юмористическом рассказе Михаила Зощенко описано классическое непонимание между мужчиной и женщиной из разных кругов. Он показал в рассказе «Аристократка» анекдотическую ситуацию, но автору, наблюдающему за героями, скорее не весело, а грустно.
Герой, Григорий Иванович – человек из народа, простой, изысканным манерам не обучен. Он от первого лица рассказывает печальную историю о том, как ему понравилась аристократка. Делать комплименты Григорий Иванович не умеет. Но он заботлив, добр и старается обращаться со своей аристократкой как можно бережнее. Союз разваливается в театральном буфете, когда девушка начинает есть пирожные безо всякой скромности. По понятиям аристократки, кавалер должен заплатить за все ее траты. В итоге случается скандал с буфетчиком. После этого аристократка считает, что кавалер поступил некрасиво, хоть и сама героиня имела к аристократии очень далекое отношение , только лишь внешним сходством, да и то в понимании Григория Ивановича. Об этом свидетельствует и поведение дамы, и ее речь. Она не может простить ему позора при всех. Григорий Иванович, в свою очередь, теперь решил, что аристократки не для него.
Показывая только лишь короткие комичные зарисовки, Зощенко на самом деле изображает глубокие проблемы современной ему жизни. Ирония автора заключается уже в самом названии рассказа, так как поведение героини на самом деле расходится с подлинными понятиями об аристократизме. Для героя признаки аристократизма — это шляпка, чулочки, мопсик, зуб золотой. Между тем, наделенная всем этим, его подруга демонстрирует отнюдь не аристократические манеры. Напрямую говорит она водопроводчику о своем нежелании продолжать ходить по улицам. Напоминая герою, что он «кавалер и у власти», «аристократка» требует у него соответствующих «его положению» развлечений.
ответ:Мой любімы былінны герой — гэта Ілля Мурамец. Мне вельмі падабаецца апісанне гэтага волата ў быліне пра Іллю Мурамца і Салаўя — разбойніка. Ілля Мурамец, сапраўдны абаронца рускай зямлі. Ён не можа праехаць міма безабаронных людзей. У быліне гэта апісана тым, што Ілля Мурамец па шляху ў Кіеў — град праязджаў міма Чарнігава і ўбачыўшы сілу незлічоную вырашыў дапамагчы Чарнігаву. Ён пабіў ўсіх іх ворагаў і наўзамен нічога не запатрабаваў, а толькі папрасіў паказаць яму скарочаную дарогу ў Кіеў — град. Людзі Чарнігава , шкадуючы свайго выратавальнік , папрасілі не ехаць гэтай дарогай, таму што, каля крыжа Леванідава сядзіць Салавей – разбойнік. Сваім крыкам і свістам, ён усё блакітныя кветачкі абсыпае, ды людзей забівае. Але і тут Ілля Мурамец сваю адвагу выявіў. Не спалохаўся ён, не паслухаўся людзеў Чарнігава і паехаў карацейшай дарогай. А так як волатам ён з нараджэння быў, смяротны крык і свіст разбойніка яго не загубіў. Стрэліў Ілля Мурамец у разбойніка і выбіў яму правае вока. Прыехаўшы ў Кіеў — град ён не стаў хваліцца. Як трэба пакланіўся ён князю і прысутным і дачакаўся пытання князя аб прыбыцці яго ў Кіеў. Падчас аповеду свайго, ён ані сябе не узнёс і спакойна прапанаваў князю паглядзець на разбойніка, які знаходзіцца ў яго ў двары. Для таго, што б пацешыць князя, Ілля Мурамец загадаў Салаўю — разбойніку засвісцець ў паўсвіста салаўінага і закрычаць у поўкрыка звярынага. Але салавей засвістаў ва ўсю сілу і закрычаў на ўсю моц. Усе, акрамя спалоханага князя Уладзіміра і Іллі Мурамца траплялі мёртвымі. Пасля такога дзеяння Салаўя — разбойніка, Ілля Мурамец забіў яго. Агульныя рысы характару Ільі Мурамца, гэта адваг , кемлівасць, бясстрашнасць, любоў да свайго народу і нянавісць да ворагаў сваёй радзімы. Ілля Мурамец, гэта волат, подзвігі якога, захапляюць і усхваляюцца людзьмі.І ён ніколі не будзе баяяца сустрэчы з любым страшэнным чалавекам або зверам.
Герой, Григорий Иванович – человек из народа, простой, изысканным манерам не обучен. Он от первого лица рассказывает печальную историю о том, как ему понравилась аристократка. Делать комплименты Григорий Иванович не умеет. Но он заботлив, добр и старается обращаться со своей аристократкой как можно бережнее. Союз разваливается в театральном буфете, когда девушка начинает есть пирожные безо всякой скромности. По понятиям аристократки, кавалер должен заплатить за все ее траты. В итоге случается скандал с буфетчиком. После этого аристократка считает, что кавалер поступил некрасиво, хоть и сама героиня имела к аристократии очень далекое отношение , только лишь внешним сходством, да и то в понимании Григория Ивановича. Об этом свидетельствует и поведение дамы, и ее речь. Она не может простить ему позора при всех. Григорий Иванович, в свою очередь, теперь решил, что аристократки не для него.
Показывая только лишь короткие комичные зарисовки, Зощенко на самом деле изображает глубокие проблемы современной ему жизни. Ирония автора заключается уже в самом названии рассказа, так как поведение героини на самом деле расходится с подлинными понятиями об аристократизме. Для героя признаки аристократизма — это шляпка, чулочки, мопсик, зуб золотой. Между тем, наделенная всем этим, его подруга демонстрирует отнюдь не аристократические манеры. Напрямую говорит она водопроводчику о своем нежелании продолжать ходить по улицам. Напоминая герою, что он «кавалер и у власти», «аристократка» требует у него соответствующих «его положению» развлечений.
ответ:Мой любімы былінны герой — гэта Ілля Мурамец. Мне вельмі падабаецца апісанне гэтага волата ў быліне пра Іллю Мурамца і Салаўя — разбойніка. Ілля Мурамец, сапраўдны абаронца рускай зямлі. Ён не можа праехаць міма безабаронных людзей. У быліне гэта апісана тым, што Ілля Мурамец па шляху ў Кіеў — град праязджаў міма Чарнігава і ўбачыўшы сілу незлічоную вырашыў дапамагчы Чарнігаву. Ён пабіў ўсіх іх ворагаў і наўзамен нічога не запатрабаваў, а толькі папрасіў паказаць яму скарочаную дарогу ў Кіеў — град. Людзі Чарнігава , шкадуючы свайго выратавальнік , папрасілі не ехаць гэтай дарогай, таму што, каля крыжа Леванідава сядзіць Салавей – разбойнік. Сваім крыкам і свістам, ён усё блакітныя кветачкі абсыпае, ды людзей забівае. Але і тут Ілля Мурамец сваю адвагу выявіў. Не спалохаўся ён, не паслухаўся людзеў Чарнігава і паехаў карацейшай дарогай. А так як волатам ён з нараджэння быў, смяротны крык і свіст разбойніка яго не загубіў. Стрэліў Ілля Мурамец у разбойніка і выбіў яму правае вока. Прыехаўшы ў Кіеў — град ён не стаў хваліцца. Як трэба пакланіўся ён князю і прысутным і дачакаўся пытання князя аб прыбыцці яго ў Кіеў. Падчас аповеду свайго, ён ані сябе не узнёс і спакойна прапанаваў князю паглядзець на разбойніка, які знаходзіцца ў яго ў двары. Для таго, што б пацешыць князя, Ілля Мурамец загадаў Салаўю — разбойніку засвісцець ў паўсвіста салаўінага і закрычаць у поўкрыка звярынага. Але салавей засвістаў ва ўсю сілу і закрычаў на ўсю моц. Усе, акрамя спалоханага князя Уладзіміра і Іллі Мурамца траплялі мёртвымі. Пасля такога дзеяння Салаўя — разбойніка, Ілля Мурамец забіў яго. Агульныя рысы характару Ільі Мурамца, гэта адваг , кемлівасць, бясстрашнасць, любоў да свайго народу і нянавісць да ворагаў сваёй радзімы. Ілля Мурамец, гэта волат, подзвігі якога, захапляюць і усхваляюцца людзьмі.І ён ніколі не будзе баяяца сустрэчы з любым страшэнным чалавекам або зверам.
Объяснение: