У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Любовь?Уважение?Покорность?Боязнь? А может быть,всё вместе? В какой-то степени,безусловно,так и есть.Ну,а в большей - на мой взгляд - покорность со стороны Тихона.Если имели возможность прочесть,то,наверняка,заметили,что Тихон - не самая выдающаяся личность,сам по себе он ничего особого не представляет.Он смиренный к сочувствию,но больше боязливый человек,в общем,воспитанный так,как и должно быть,по словам Кабанихи,а одни эти слова уже столь много значат.Кабаниха же,для меня,осталась все-таки какой-то невнятной,и в ней я не могу подметить ничего особенного.Нет,конечно же,можно добавить про то,что она - властная,себялюбивая,уважаемая,высокомерная,умудренная(и т.д. и т.п.),но,как по мне,так это все следствия,а не причины ее возможной изюминки в характере.Уже по самому описанию героев не трудно догадаться,какие же у них отношения.Самые"ненавязчивые и искренние",настоящие отношения матери с сыном!Она - поучает,он - слушает(однако,не всегда слушается,в мыслях его все же стремление к независимости).Есть еще пара нюансов их взаимоотношений,но несущественных,таких же как и сами герои.Все-таки чувство,что я сужу неправильно,потому что сама "Гроза" меня совсем не впечатлила(не то,что даже скучно,а написано вяло,не было энтузиазма,в такую идею можно вложить куда больше особенностей и приятных,необычных пасхалок,хотя то ли это время?Но,однозначно,после всего пройденного,взять хотя бы "Асю" Тургенева-добрый,не надоедающий и красивый по содержанию рассказ,а наше тема~,хоть и у каждого автора свой стиль,но свое мнение - оно и в Африке свое.) Кстати,есть еще листочек с наброском о том,о сем по этой теме,который-к счастью или сожалению-свет не увидел,если будет надобность-предъявлю. Все изложено,надеюсь,понятно,если будут вопросы - я к услугам.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение:
А может быть,всё вместе?
В какой-то степени,безусловно,так и есть.Ну,а в большей - на мой взгляд - покорность со стороны Тихона.Если имели возможность прочесть,то,наверняка,заметили,что Тихон - не самая выдающаяся личность,сам по себе он ничего особого не представляет.Он смиренный к сочувствию,но больше боязливый человек,в общем,воспитанный так,как и должно быть,по словам Кабанихи,а одни эти слова уже столь много значат.Кабаниха же,для меня,осталась все-таки какой-то невнятной,и в ней я не могу подметить ничего особенного.Нет,конечно же,можно добавить про то,что она - властная,себялюбивая,уважаемая,высокомерная,умудренная(и т.д. и т.п.),но,как по мне,так это все следствия,а не причины ее возможной изюминки в характере.Уже по самому описанию героев не трудно догадаться,какие же у них отношения.Самые"ненавязчивые и искренние",настоящие отношения матери с сыном!Она - поучает,он - слушает(однако,не всегда слушается,в мыслях его все же стремление к независимости).Есть еще пара нюансов их взаимоотношений,но несущественных,таких же как и сами герои.Все-таки чувство,что я сужу неправильно,потому что сама "Гроза" меня совсем не впечатлила(не то,что даже скучно,а написано вяло,не было энтузиазма,в такую идею можно вложить куда больше особенностей и приятных,необычных пасхалок,хотя то ли это время?Но,однозначно,после всего пройденного,взять хотя бы "Асю" Тургенева-добрый,не надоедающий и красивый по содержанию рассказ,а наше тема~,хоть и у каждого автора свой стиль,но свое мнение - оно и в Африке свое.) Кстати,есть еще листочек с наброском о том,о сем по этой теме,который-к счастью или сожалению-свет не увидел,если будет надобность-предъявлю.
Все изложено,надеюсь,понятно,если будут вопросы - я к услугам.