1. Возьми интервью у одноклассника. Используй открытые вопрос 1) Что происходит осенью в жизни растений? 2) Почему животные меняют свой окрас? 3) Как можно животным пережить холодную зиму?
" Величие великого человека обнаруживается в том, как он обращается с маленькими людьми." Томас Карлейль
"Станционный смотритель "- это произведение,где впервые в истории Пушкин поднимает проблему "маленького человека".Главная мысль-это тяжёлое положение простых людей в обществе ,безразличие ,с которым все вышестоящие относятся к таким людям ,порой не считая их за людей.Пушкин заостряет внимание на проблеме социального неравенства ,угнетённого положения одних и полного равнодушия к их страданиям, других.Проблеме любящего отца,которого оставила дочь,убежав на поиски лучшей доли. Так почему так случилось ,кто виновен в такой несчастной судьбе станционного смотрителя? Самсон Вырин вдовец и дочь для него-это смысл его жизни,Он души не чаял в Дуне,она для него -всё!"Ею дом держался: что прибрать, что приготовить, за всем успевала."Вырин очень гордился дочерью и его любовь к дочери безгранична.Сбежав от отца,с гусаром Минским,Дуня переживает душевные муки,понимая,что бросила самого близкого человека.Нарушив пятую заповедь, "Почитай отца твоего и мать, да будешь благословен на земле и долголетен",Дуня сделала и себя несчастной.Отец умирает от одиночества ,горя,а Дуня так и не успела попросить у него прощения.Она раскаивается,но уже слишком поздно,отца не вернуть. В чём трагедия судьбы Самсона Вырина,что убило смотрителя?Прежде всего, равнодушие его дочери.Дуня спешила устроить своё счастье и совсем не думала о судьбе отца,забытого всеми и убитого горем.Смотрителя убило и равнодушие людей,всех кто его окружал или пересекался с ним,всем было безразлично горе отца,его переживания или радости.Судьба миллионов "маленьких людей",брошенных и никому ненужных-это судьба Самсона Вырина.Сочувствие "маленьким людям",разбросанным по всем уголкам России,которые днём и ночью, в дождь и снег несут нелёгкую службу,подвергаясь унижениям,оскорблениям и которые бес бесправны перед начальством,чиновниками и любыми людьми,приезжающими на станции,а самое страшное , они бес и одиноки даже перед собственным горем,не находя сочувствия и понимания у окружающих-поэтому они "маленькие люди".Пушкин сочувствует Варину,поднимет вопрос "маленького человека ",бес и униженного ,а такие люди заслуживают уважения ,по мнению автора,для маленьких людей,честь -превыше всего,а вместо понимания, они получают "душевную глухоту" людей.Пушкин очень тепло,с состраданием и любовью ,немного с жалостью относится к своему 'маленькому герою',переживает за его горькую судьбу. А что Дуня,счастлива ли она?Каждый человек стремиться к счастью,но нельзя предавать близких,ради своего благополучия.У всех есть выбор и Дуня сделала неправильный выбор,обрекла отца на страдания и гибель.Обвинять стоит ,скорее всего, тяжёлую жизнь Дуни,не дававшую ей надежды на счастье в будущем.Но не стоит и оправдывать поступок молодой девушки,никогда безнравственные поступки не смогут принести счастья."На чужом несчастье,счастья не построить".
"Есть великие люди среди маленьких людей... " Бернард Шоу
Геніяльным з'яўляецца толькі такі твор мастацтва, які адначасова ўяўляе з сябе сімвал і дакладнае выражэнне рэчаіснасці. Гі дэ Мапасан. Аповесць "Знак бяды", адзначаная ў 1986 годзе Ленінскай прэміяй, - адна з вяршынь творчасці В. Быкава, адметная з'ява ў гісторыі літаратуры. Як і ў іншых сваіх творах, пісьменнік звяртаецца да падзей перажытай вайны. Галоўнае для аўтара - не адлюстраваць ваенныя дзеянні з гістарычнай дакладнасцю, а паглыбіцца ў псіхалогію чалавека падчас жорсткіх выпрабаванняў. Васіль Быкаў ставіць сваіх герояў перад выбарам. І затым тлумачыць нам, чаму яны выбралі менавіта тое, а не іншае. Пры гэтым пісьменнік заўсёды падкрэслівае сувязь выбару, зробленага героямі, з усім перажытым імі, жыццёвым вопытам, атрыманай у спадчыну ад бацькоў мараллю. Нягледзячы на жыццёвую аснову аповесці (правобразамі галоўных герояў з'яўляюцца бацькі пісьменніка), "Знак бяды" - твор сімвалічны. Гэта становіцца зразумелым яшчэ з прадмовы: маляўнічая паўжывая старая ліпа, "абгарэлая і аднабокая, з тоўстым каржакаватым камлём, у якім зеўрала прамая шчыліна дупла", выступае як сімвал разбурэння, заняпаду, абарванага жыцця. Нават птушкі баяліся сесці на яе голле, бо "сваім птушыным інстынктам адчувалі ў гэтым знявечаным дрэве злую прыкмету няшчасця, знак даўняй бяды".
У пачатку твора апісваецца звычайны побыт старых хутаран Петрака і Сцепаніды, іх небагатая гаспадарка, немнагаслоўныя размовы, невясёлы роздум аб канцы жыцця. Старыя думаюць пра дзяцей, ад якіх даўно не было вестак, пра зверствы акупантаў. Галоўныя героі спачуваюць адно аднаму, крыху іранізуюць: Пятрок з жончынай нявытрыманасці, рэзкасці, канфліктнасці, а яна з яго бесхарактарнасці, пакорнасці абставінам. Абое спадзяюцца перажыць цяжкі час разам. Але, як ні стараецца Пятрок прыстасавацца да абставін, як ні спрабуе Сцепаніда адносіцца спакойна, стрымана да новых гаспадароў жыцця, у іх нічога не атрымліваецца.
Паказ жыцця галоўных герояў поўны знакаў бяды, сімвалаў нязбытнасці ўсіх намаганняў да лепшай долі. Атрымаўшы свой надзел, бязмерна шчаслівыя маладыя Пятрок і Сцепаніда пачулі з вуснаў старога пана Яхімоўскага, што будаваць шчасце за кошт іншых нельга, і іх нястрыманая радасць адразу патухла. Аглядаючы палеткі, маладыя гаспадары знаходзяць на зямлі мёртвую птушку - старадаўняя прыкмета няшчасця, пакут. Упаўшая ад непасільнай працы кабылка - знак непамернасці ўзваленага на чалавека цяжару. І, нарэшце, Галгофа - біблейскі сімвал пакут Петрака і Сцепаніды. Абодва шчыра верылі, што гэта зямля зачараваная, што яны робяць усё, што ад іх залежыць, каб чакаць добрага ўраджаю. Яны не адмаўляліся несці свой крыж да канца і спадзяваліся на Бога: "А мо і праўда паможа? Адвядзе праклён ад гэтай клятай людзьмі і Богам зямлі". І ўраджаі былі: і добрыя, і благія, зямля прымала чалавечы клопат аб ёй і як-неяк вяртала сваім дабрадзеям дары.
Самы яркі сімвал у аповесці - зруйнаванне вясковымі камсамольцамі крыжа на Галгофе. Яго спільвалі Петраковай пілой, ды яшчэ і вучылі, што забабоны - перажытак. Гэта знак поўнай маральнай разбэшчанасці, уседазволу. Чаго ж здзіўляцца бесцырымоннаму абыходжанню немцаў з паланёным народам? І ўсё ж паводзіны паліцаяў падаюцца больш страшнымі, жорсткімі, бесчалавечнымі - яны ж усё-такі свае, вясковыя. Пятрок і Сцепаніда гінуць ад рук сваіх суайчыннікаў, і гэта не выпадкова. Акупантаў можна прагнаць з роднай зямлі, а псіхалогію ўседазволенасці, духоўнага вынішчэння перамагчы нельга.
Напрыканцы яшчэ сустракаецца шмат сімвалаў. Гэта і сон Сцепаніды пра пацука з ненажэрнай зяпай - фашысцкую навалу. Гэта бомба - сімвал стоенага народнага гневу, перамогі дабра над злом. "Зло не можа спарадзіць нічога, апроч зла, на іншае яно няздольна. Але бяда ў тым, што людская дабрыня перад злом бяссільна, зло лічыцца толькі з сілай і баіцца толькі кары".
І галоўны сімвал - палаючая хата - помнік чалавечаму духу, унутранай свабодзе, якую нікому адняць не пад сілу.
"Знак бяды" - кніга-рэквіем і кніга-заклік. Гэта помнік героям і ахвярам, гэта запавет не паўтараць памылак мінулага.
"Станционный смотритель "- это произведение,где впервые в истории Пушкин поднимает проблему "маленького человека".Главная мысль-это тяжёлое положение простых людей в обществе ,безразличие ,с которым все вышестоящие относятся к таким людям ,порой не считая их за людей.Пушкин заостряет внимание на проблеме социального неравенства ,угнетённого положения одних и полного равнодушия к их страданиям, других.Проблеме любящего отца,которого оставила дочь,убежав на поиски лучшей доли.
Так почему так случилось ,кто виновен в такой несчастной судьбе станционного смотрителя? Самсон Вырин вдовец и дочь для него-это смысл его жизни,Он души не чаял в Дуне,она для него -всё!"Ею дом держался: что прибрать, что приготовить, за всем успевала."Вырин очень гордился дочерью и его любовь к дочери безгранична.Сбежав от отца,с гусаром Минским,Дуня переживает душевные муки,понимая,что бросила самого близкого человека.Нарушив пятую заповедь, "Почитай отца твоего и мать, да будешь благословен на земле и долголетен",Дуня сделала и себя несчастной.Отец умирает от одиночества ,горя,а Дуня так и не успела попросить у него прощения.Она раскаивается,но уже слишком поздно,отца не вернуть.
В чём трагедия судьбы Самсона Вырина,что убило смотрителя?Прежде всего, равнодушие его дочери.Дуня спешила устроить своё счастье и совсем не думала о судьбе отца,забытого всеми и убитого горем.Смотрителя убило и равнодушие людей,всех кто его окружал или пересекался с ним,всем было безразлично горе отца,его переживания или радости.Судьба миллионов "маленьких людей",брошенных и никому ненужных-это судьба Самсона Вырина.Сочувствие "маленьким людям",разбросанным по всем уголкам России,которые днём и ночью, в дождь и снег несут нелёгкую службу,подвергаясь унижениям,оскорблениям и которые бес бесправны перед начальством,чиновниками и любыми людьми,приезжающими на станции,а самое страшное , они бес и одиноки даже перед собственным горем,не находя сочувствия и понимания у окружающих-поэтому они "маленькие люди".Пушкин сочувствует Варину,поднимет вопрос "маленького человека ",бес и униженного ,а такие люди заслуживают уважения ,по мнению автора,для маленьких людей,честь -превыше всего,а вместо понимания, они получают "душевную глухоту" людей.Пушкин очень тепло,с состраданием и любовью ,немного с жалостью относится к своему 'маленькому герою',переживает за его горькую судьбу.
А что Дуня,счастлива ли она?Каждый человек стремиться к счастью,но нельзя предавать близких,ради своего благополучия.У всех есть выбор и Дуня сделала неправильный выбор,обрекла отца на страдания и гибель.Обвинять стоит ,скорее всего, тяжёлую жизнь Дуни,не дававшую ей надежды на счастье в будущем.Но не стоит и оправдывать поступок молодой девушки,никогда безнравственные поступки не смогут принести счастья."На чужом несчастье,счастья не построить".
"Есть великие люди среди маленьких людей... " Бернард Шоу
Геніяльным з'яўляецца толькі такі твор мастацтва, які адначасова ўяўляе з сябе сімвал і дакладнае выражэнне рэчаіснасці.
Гі дэ Мапасан. Аповесць "Знак бяды", адзначаная ў 1986 годзе Ленінскай прэміяй, - адна з вяршынь творчасці В. Быкава, адметная з'ява ў гісторыі літаратуры. Як і ў іншых сваіх творах, пісьменнік звяртаецца да падзей перажытай вайны. Галоўнае для аўтара - не адлюстраваць ваенныя дзеянні з гістарычнай дакладнасцю, а паглыбіцца ў псіхалогію чалавека падчас жорсткіх выпрабаванняў. Васіль Быкаў ставіць сваіх герояў перад выбарам. І затым тлумачыць нам, чаму яны выбралі менавіта тое, а не іншае. Пры гэтым пісьменнік заўсёды падкрэслівае сувязь выбару, зробленага героямі, з усім перажытым імі, жыццёвым вопытам, атрыманай у спадчыну ад бацькоў мараллю. Нягледзячы на жыццёвую аснову аповесці (правобразамі галоўных герояў з'яўляюцца бацькі пісьменніка), "Знак бяды" - твор сімвалічны. Гэта становіцца зразумелым яшчэ з прадмовы: маляўнічая паўжывая старая ліпа, "абгарэлая і аднабокая, з тоўстым каржакаватым камлём, у якім зеўрала прамая шчыліна дупла", выступае як сімвал разбурэння, заняпаду, абарванага жыцця. Нават птушкі баяліся сесці на яе голле, бо "сваім птушыным інстынктам адчувалі ў гэтым знявечаным дрэве злую прыкмету няшчасця, знак даўняй бяды".
У пачатку твора апісваецца звычайны побыт старых хутаран Петрака і Сцепаніды, іх небагатая гаспадарка, немнагаслоўныя размовы, невясёлы роздум аб канцы жыцця. Старыя думаюць пра дзяцей, ад якіх даўно не было вестак, пра зверствы акупантаў. Галоўныя героі спачуваюць адно аднаму, крыху іранізуюць: Пятрок з жончынай нявытрыманасці, рэзкасці, канфліктнасці, а яна з яго бесхарактарнасці, пакорнасці абставінам. Абое спадзяюцца перажыць цяжкі час разам. Але, як ні стараецца Пятрок прыстасавацца да абставін, як ні спрабуе Сцепаніда адносіцца спакойна, стрымана да новых гаспадароў жыцця, у іх нічога не атрымліваецца.
Паказ жыцця галоўных герояў поўны знакаў бяды, сімвалаў нязбытнасці ўсіх намаганняў да лепшай долі. Атрымаўшы свой надзел, бязмерна шчаслівыя маладыя Пятрок і Сцепаніда пачулі з вуснаў старога пана Яхімоўскага, што будаваць шчасце за кошт іншых нельга, і іх нястрыманая радасць адразу патухла. Аглядаючы палеткі, маладыя гаспадары знаходзяць на зямлі мёртвую птушку - старадаўняя прыкмета няшчасця, пакут. Упаўшая ад непасільнай працы кабылка - знак непамернасці ўзваленага на чалавека цяжару. І, нарэшце, Галгофа - біблейскі сімвал пакут Петрака і Сцепаніды. Абодва шчыра верылі, што гэта зямля зачараваная, што яны робяць усё, што ад іх залежыць, каб чакаць добрага ўраджаю. Яны не адмаўляліся несці свой крыж да канца і спадзяваліся на Бога: "А мо і праўда паможа? Адвядзе праклён ад гэтай клятай людзьмі і Богам зямлі". І ўраджаі былі: і добрыя, і благія, зямля прымала чалавечы клопат аб ёй і як-неяк вяртала сваім дабрадзеям дары.
Самы яркі сімвал у аповесці - зруйнаванне вясковымі камсамольцамі крыжа на Галгофе. Яго спільвалі Петраковай пілой, ды яшчэ і вучылі, што забабоны - перажытак. Гэта знак поўнай маральнай разбэшчанасці, уседазволу. Чаго ж здзіўляцца бесцырымоннаму абыходжанню немцаў з паланёным народам? І ўсё ж паводзіны паліцаяў падаюцца больш страшнымі, жорсткімі, бесчалавечнымі - яны ж усё-такі свае, вясковыя. Пятрок і Сцепаніда гінуць ад рук сваіх суайчыннікаў, і гэта не выпадкова. Акупантаў можна прагнаць з роднай зямлі, а псіхалогію ўседазволенасці, духоўнага вынішчэння перамагчы нельга.
Напрыканцы яшчэ сустракаецца шмат сімвалаў. Гэта і сон Сцепаніды пра пацука з ненажэрнай зяпай - фашысцкую навалу. Гэта бомба - сімвал стоенага народнага гневу, перамогі дабра над злом. "Зло не можа спарадзіць нічога, апроч зла, на іншае яно няздольна. Але бяда ў тым, што людская дабрыня перад злом бяссільна, зло лічыцца толькі з сілай і баіцца толькі кары".
І галоўны сімвал - палаючая хата - помнік чалавечаму духу, унутранай свабодзе, якую нікому адняць не пад сілу.
"Знак бяды" - кніга-рэквіем і кніга-заклік. Гэта помнік героям і ахвярам, гэта запавет не паўтараць памылак мінулага.