1. У чому полягає головний парадокс життя й творчості А. Фета? 2. У чому А. Фет убачав призначення поезії? На які теми він писав?
3. Яким чином розкривається тема: «Людина, кохання і природа» у вірші «Я приніс тобі вітання…»?
4. Які риси ліричного героя Фета роблять його поезію неповторною, впізнаваною?
5. Прочитайте вірші А. Фета за власним вибором та напишіть на нього відгук.
Есенин написал стихотворение “Берёза” как воспоминание о своём детстве – перед его домом в Рязанской губернии как раз росла такая красавица. Краткий анализ “Берёза” по плану может быть использован на уроке литературы в 5 классе, чтобы ученики лучше поняли суть произведения и почувствовали его эмоциональный настрой.
тема:Красота берёзы не только как символа России, но и как части природы, как воплощения волнующих воспоминаний есенинского детства. Для кого-то это обычное дерево, но лирический герой, который “озвучивает” мысли поэта, воспринимает его как воплощение всего прекрасного, что происходит в окружающем мире. При этом стихотворение не просто выражает чувства его автора – оно создавалось с расчётом на то, чтобы вызвать у читателя ответные эмоции.Объяснение:
Над узьберажжам мора (між краінамі Hesperis і Libia)
Ціхая цёплая летняя марсіянская ноч над узьберажжам кутаватай лукі супакойнага мора.
Зьлева нізкі сухі прыступісты бераг, а па-над берагам высокае, пакрытае высокімі сьценамі цёмнага лесу ўзмор’е. Справа ж, што крутая сьцяна непрыступістага замку, узвышаецца над цёмнымі водамі ціха сьпячай глыбі лукамор’я вельмі стромкі, круты касагор увенчанай ценямі буйнарослага цёмнага бору высокай гары — сталагор’я.
А па-за борам, на фоне зеленькавага ўсыпанага дробнымі, як быццам брыльянтамі, зыгацячымі зоркамі залачаючага[1] доднікам[2] неба, дзесь далёка-далёка й высока малявалася цёмна-сызаю плямай, горда ўзносячым зрок свой на неба сьфінксам высакачэзная пакрытая лесам гара, напамінаючая контурам формы сьценю[3] свайго сьцень лежачага бокам з высока ўзьнятым да неба, справа налева, у бок залачаючага неба, на ўсход, чалом галавы гіганцкага сьфінкса.
На цёмным фоне міжгорналеснага — кутом — лукамор’я белавацеў касячком спушчанага з высокай цененькай макшты[4] парус, які знаходзіўся на прыстаўленым да прыступістага берагу на начны адпачынак нейкага лёгкаплаўкага даўгаватага, але вузкага, высокаапушыстага[5] бледна-жаўтавага чаўна-карабельчыка.
А вобак з гэтым чаўном-карабельчыкам плавала, варушылася бледнаю плямай на цёмнай паверхні вады і яшчэ нешта, нешта ў родзе тупаканчастага чаўна, але ня човен, а скарэй, што нейкі сплецены зь ценкага пруцьця белай лушчанай лазы кораб-карзіна, у якой плавалі, капашыліся, папіраючыся ў дно адмелістага берагу ценкімі шасткамі, дзьве нейкія маленькага росту, такога, як нашыя сямілетнія дзеці, круглагаловыя і каранастыя, апранутыя ў шэрыя вопраткі фігуркі чалавекападобных істот.
Ля самага берагу там ды сям вытаркаваліся рэдзенькія групкі драбнарослага чароту.
Кругом было ціха, спакойна, усё спала кругом. Ціха спаў цёмны бор, што сабою тварыў магутныя цёмныя сьцены надгорнага лесу. Ціха-ціха спала вада лукамор’я, ціха спаў, не хістаўся і гэты захудалы чарот, толькі золак усходняга неба ня спаў, зелянеў, расьсьвятляўся, ды ня спалі дзьве гэтых істоты з драбнарослых людзей-марсіян…