Қазақтың шешендік сөздерін өзге жұрттың атақты адамдары, ғалымдары жоғары бағалады. Шешендік сөздер нұсқаларын академик В.В.Радлов (XIX ғ.) зерттеп жинаған болатын. Ол: «Қазақтар… мүдірмей, кідірмей, ерекше екпінмен сөйлейді. Ойын дәл, айқын ұғындырады. Ауыз екі сөйлеп отырғанның өзінде сөйлеген сөздер ұйқаспен, ырғақпен келетіндігі соншалық, бейне бір өлең екен деп таң қаласын», – деп көрсете отырып, әсіресе қазақ тілінің тазалығы мен табиғилығын дұрыс аңғарып, қазақтардың сөзге тапқырлығы мен шешендігі өзіне ерекше әсер еткенін жазған.
Сондай-ақ, қазақтың шешендік, тапқырлық, нақыл сөздерін жинап жариялағандардың бірі – Ыбырай Алтынсарин. Ол халық даналығының жас өспірімдерді тапқырлыққа, өткірлікке, адамгершілікке баулитын тәрбие құралы екенін жете танып, өз еңбектеріне орнымен енгізіп, пайдалана білді.
Қ.Бейсенов өз ойын былайша өрбітеді:
«Қазақ топырағында қалыптасқан рухани кеңістікте, Әл-Фарабиден Абайға дейінгі аралықта бұл (шешендік өнер) туралы айтқан ой саңлақтары баршылық. Мысалы, Әбунасыр бабамыздың логиканы біртұтас ойкешті ғылымдық жүйеге түсіріп, оның танымдық тәсілдерін айқындап бергені белгілі. Шешендік өнерге байланысты айтылған Әл-Фарабилік ойларға қысқаша тоқталсақ, онда ол диалетиканың қарапайым пікір таластырушылық өнер емес, ақылды ұстартатын ой кешу тәсілі екендігін баса айтқан
Разуверение – одно из ранешних стихотворений Баратынского. Размещено было оно в 1821 году, когда создатель находился на военнослужащей службе. Написана элегия в юношеские годы под эмоцией от первых романтичных эмоций к кузине Варваре Кучиной.
В посланиях упоминаются их прогулки, общие обеды в имение Мара. Но ни малейшего продолжения данная невинная приверженность не имела. Женился Баратынский в 1826 году на Анастасии Энгельнардт.
Е. Баратынский считается адептом ранешнего романтизма в российской литературе. Это назначение начало развиваться в Европе, заимствуя собственную сладострастность у сентиментализма. Обыкновение элегии развивалась в данный этап очень деятельно. В российской литературе Баратынский был одним из первых, кто трудился в данном жанре. Его собратьями по перу были Пушкин, Жуковский, Давыдов, Лермонтов. Всех их завлекала, в что количестве и элегия, с её лирическим, возвышенным содержанием. Более ближайшим сочинению Баратынского возможно считать стихотворение Д. Давыдова «Романс (1834). Произведения сходны по почти всем мотивам и по форме, но всё же считаются автономными приятель от приятеля.
Баратынский избирает для «Разуверения» четырёхстопный ямб, величина, приближающий стих к натуральной разговорной речи. Имеет возможность быть, это и стало предлогом для М. Глинки составить музыку романса, нареченного по 1 строке произведения.
Мысль произведения – обрести спокойствие за пределами имеющейся, жесткой реальности. Лирический герой не вожделеет погибели, но вожделеет находиться во сне, где, имеет возможность быть, до сих пор, как в некоторой параллельной действительности, и проживают былые мечты.
Нега — единственная чаяние персонажа, лишь только например он возобновил обретёт актуальные силы и одолеет собственную «слепую тоску». Приверженность осуществлять уже нельзя, остаётся только воображать её, блюсти воспоминание о ней в безупречном, призрачном мире
Объяснение:
Қазақтың шешендік сөздерін өзге жұрттың атақты адамдары, ғалымдары жоғары бағалады. Шешендік сөздер нұсқаларын академик В.В.Радлов (XIX ғ.) зерттеп жинаған болатын. Ол: «Қазақтар… мүдірмей, кідірмей, ерекше екпінмен сөйлейді. Ойын дәл, айқын ұғындырады. Ауыз екі сөйлеп отырғанның өзінде сөйлеген сөздер ұйқаспен, ырғақпен келетіндігі соншалық, бейне бір өлең екен деп таң қаласын», – деп көрсете отырып, әсіресе қазақ тілінің тазалығы мен табиғилығын дұрыс аңғарып, қазақтардың сөзге тапқырлығы мен шешендігі өзіне ерекше әсер еткенін жазған.
Сондай-ақ, қазақтың шешендік, тапқырлық, нақыл сөздерін жинап жариялағандардың бірі – Ыбырай Алтынсарин. Ол халық даналығының жас өспірімдерді тапқырлыққа, өткірлікке, адамгершілікке баулитын тәрбие құралы екенін жете танып, өз еңбектеріне орнымен енгізіп, пайдалана білді.
Қ.Бейсенов өз ойын былайша өрбітеді:
«Қазақ топырағында қалыптасқан рухани кеңістікте, Әл-Фарабиден Абайға дейінгі аралықта бұл (шешендік өнер) туралы айтқан ой саңлақтары баршылық. Мысалы, Әбунасыр бабамыздың логиканы біртұтас ойкешті ғылымдық жүйеге түсіріп, оның танымдық тәсілдерін айқындап бергені белгілі. Шешендік өнерге байланысты айтылған Әл-Фарабилік ойларға қысқаша тоқталсақ, онда ол диалетиканың қарапайым пікір таластырушылық өнер емес, ақылды ұстартатын ой кешу тәсілі екендігін баса айтқан
Разуверение – одно из ранешних стихотворений Баратынского. Размещено было оно в 1821 году, когда создатель находился на военнослужащей службе. Написана элегия в юношеские годы под эмоцией от первых романтичных эмоций к кузине Варваре Кучиной.
В посланиях упоминаются их прогулки, общие обеды в имение Мара. Но ни малейшего продолжения данная невинная приверженность не имела. Женился Баратынский в 1826 году на Анастасии Энгельнардт.
Е. Баратынский считается адептом ранешнего романтизма в российской литературе. Это назначение начало развиваться в Европе, заимствуя собственную сладострастность у сентиментализма. Обыкновение элегии развивалась в данный этап очень деятельно. В российской литературе Баратынский был одним из первых, кто трудился в данном жанре. Его собратьями по перу были Пушкин, Жуковский, Давыдов, Лермонтов. Всех их завлекала, в что количестве и элегия, с её лирическим, возвышенным содержанием. Более ближайшим сочинению Баратынского возможно считать стихотворение Д. Давыдова «Романс (1834). Произведения сходны по почти всем мотивам и по форме, но всё же считаются автономными приятель от приятеля.
Баратынский избирает для «Разуверения» четырёхстопный ямб, величина, приближающий стих к натуральной разговорной речи. Имеет возможность быть, это и стало предлогом для М. Глинки составить музыку романса, нареченного по 1 строке произведения.
Мысль произведения – обрести спокойствие за пределами имеющейся, жесткой реальности. Лирический герой не вожделеет погибели, но вожделеет находиться во сне, где, имеет возможность быть, до сих пор, как в некоторой параллельной действительности, и проживают былые мечты.
Нега — единственная чаяние персонажа, лишь только например он возобновил обретёт актуальные силы и одолеет собственную «слепую тоску». Приверженность осуществлять уже нельзя, остаётся только воображать её, блюсти воспоминание о ней в безупречном, призрачном мире
Объяснение: