Жер біздің ортақ үйіміз деген тақырыпқа мәтін құрап беріңдерші және ол мәтіннің ішінде төл сөз бен төлеу сөз болуы керек және оның астын сыз көмектесіңдерші

Достық[1] – адамдардың бір-біріне адал, қалтқысыз сеніп, бір мүдделі, ортақ көзқараста болатын қасиеті. Достық өзара жауапкершілік пен қамқорлықтың, рухани жақындықтың белгісі. Нағыз достық кісіге шабыт беріп, өмірде кездесетін түрлі сәтсіздіктерге мойымауға, басқа түскен қайғы мен қиыншылықты бірге көтеруге жәрдемдеседі. Дос-жарандардың мінездері әр түрлі болып келуі мүмкін. Мысалы, біреуінде қызбалық не шабандық, екіншісінде тұйықтық не жігерсіздік байқалса да, бұлар достыққа кедергі бола алмайды, қайта нағыз достық осындай кемшіліктерден арылуға көмектеседі. Сатқындық, екі жүзділік, өтірікшілік, өзімшілдік достықпен сыйыспайды. Қазақтың дәстүрлі әдеп жүйесінде достыққа үлкен көңіл бөлінеді. Халық арасында достық туралы мақал-мәтелдер жеткілікті: “Дос жылатып, дұшпан күлдіріп айтады”, “Досы жақсының, өзі де жақсы”, “Дүниеде адамның жалғыз қалғаны — өлгені, қайғының бәрі соның басында”. Достыққа қарама-қарсы ұғым — қастық пен күншілдік. Мұндай сезімге ерік алдырғандар басқаның қуаныш-қызығын, ырыс-бағын көтере алмайды, дос дегеннің не екендігін білмейді. Дұрыс дос таңдай білу — өмірлік мақсаттардың бірі; Саясаттанудағы Достық ұғымы мемлекеттер арасындағы саяси, экономикалық, мәдени мүдде тұрғысынан ынтымақтастық орнату шараларын бейнелеу үшін қолданылып жүр.[2]
Нағыз достық кісіге шабыт беріп, өмірде кездесетін түрлі сәтсіздіктерге мойымауға, басқа түскен қайғы мен қиын-шылықты бірге көтеруге жәрдемдеседі.

Основой сельского хозяйства в Древней Руси было пахотное земледелие. В зависимости от местности, пахали по разному: на юге пахали в основном плугом, или оралом, с двойной упряжкой волов; на севере - сохой с железным лемехом, запряженной лошадьми. В основном выращивали зерновые культуры: рожь, пшеницу, ячмень, овес. Довольно распространены были также просо, горох, чечевица, В основном, существовал двухпольный и трёхпольный севооборот . Двухполье заключалось в том, что вся масса обрабатываемой земли делилась на две части. Одна из них использовалась для выращивания хлеба, вторая отдыхала . При трёхпольном севообороте, помимо пара и озимого поля выделялось еще и яровое. На севере количество старопахотных земель не было столь значительным, подсечное земледелие осталось ведущей формой сельского хозяйства. 
У славян был устойчивый набор домашних животных. Разводили коров, лошадей, овец, свиней, коз, домашнюю птицу. Большую роль в хозяйстве играли промыслы: охота, рыболовство. С развитием внешней торговли увеличился спрос на пушнину. 
Промыслы и ремесло, развиваясь, всё больше, и больше отделялись от сельского хозяйства. Продолжали совершенствоваться приемы домашнего ремесла - обработка льна, дерева, железа. Само, ремесленное производство насчитывало уже не один десяток видов: оружейное, ювелирное, кузнечное, гончарное, ткацкое. Особенно славились ювелирные изделия, кольчуги, клинки, замки. 
Внутренняя торговля в Древнерусском государстве была развита слабо, так как в экономике господствовало натуральное хозяйство. Расширение внешней торговли было связано с образованием государства, обеспечивавшего русским купцам более безопасные торговые пути и авторитет которого поддерживал их на международных рынках. 

Существовало расслоение общества. К примеру, существовали "князья"и "холопы". Так называемые, холопы, работали на князей, бояр и их приближённых. Так же, широко была распространена барщина. Так называли, тоже, своеобразную работу людей "низшего класса" на "высший класс". Можно сказать, что отношения между людьми: "барин"— "холоп" существуют и по сей день