Жастық шақ – адам өмірінде күннің көтеріліп келе жатқан шуағы тәрізді. Ол таң сәресіндегі күннің сәулесі сияқты, келешекке мақсат қойған, сол арманына жету үшін бойы шабытқа толы, адам ойлау сезімінің толықсыған кезеңі.
Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) ол туралы: «Қиямет күні әрбір құлдан төрт нәрсе сұралмайынша ол тұрған орнынан қозғалмайды. Бірінші, ол өмірін қалай өткізді? Екінші, жас күнгі күш-қайратын қайда жұмсады? Үшінші, ол білген білімінің қайсысына амал қылды? Төртінші, ол несібесін қалай тапты және қайда жұмсады?» – деген хадисі бар. Бұл хадис те жастық шақтың қымбаттыған аңғартып тұр.
Бала кішкентай кезінен еркіндікті сезініп өсуі тиіс. Алайда, шектен тыс еркелетіп, айтқанының бәрін орындамай қажетті шектеулер де жасап отыру қажет. Өмірдің өткінші екенін, жақсылық пен жамандықтың ара-жігін үлкен адаммен сөйлескендей ұқтырып отырған жөн. Бұл туралы Абай бір өлеңінде «Интернатта оқып жүр, талай қазақ баласы. Жаңа өспірім, көкөрім, бейне қолдың саласы. Балам закон білді деп, қуанар ата-анасы, Ойында жоқ олардың, шариғатқа шаласы», – дейді. Мұнда һакім баласына ақ пен қара, фәни мен бақи жайлы түсіндіріп айтпаған ата-аналарды меңзеп отыр.
Жастық шағында жалындай алмайтындардың көбісі еркіндікті сезінбей өскендер болса керек. «Анау болмайды, мынау болмайды» деп әбден тығырыққа тірелген, өздігінен әрекет етуге дәрменсіз.
Ақтамберді Сарыұлы (1675, қазіргі Оңтүстік Қазақстан, Қаратау, — 1768 — қазіргі Шығыс Қазақстан облысы Абай ауданы Жүрекжота мекені)[1] — жырау, қолбасы, қазақтың көне жыраулық мектебінің белді өкілі, дипломат. Найман тайпасының қаракерей руының сыбан тармағынан[2].
“Он екіде аттанып, қылыш ілдім білекке” дегеніне қарағанда күреске ерте араласқан жауынгер жырау санатына жатады. Тұрмыстың қыр-сырын, отбасы, елдік, ерлік, жер мәселелерін жырларында жақсы бейнелейді. Қысқа нақыл, шешен сөздердің шебері. 1742 жылы Орта жүз ру басшыларының Орынборда ант беру жиналысына өкіл болды. 1738 — 1752 жылдары қазақ-қалмақтың қанды қақтығыстарының барлығына дерлік қатысқан. “Ақтабан шұбырынды” оқиғасының зұлмат қан кешуін бастан өткерген. Ес білгеннен бастап 70 жыл бойы ат үстінен түспей, елі мен жерін қорғаған қас батыр, айтулы шешен, қабырғалы би, атақты жырау. Қазақ жауынгерлерінің азаттық, құлдық жөніндегі түсініктері, көшпелі халықтың тыныс-тіршілігі, болашаққа деген сенімі, адалдық-жауыздық, қиянат, әділетсіздік хақындағы таным-түсініктері Ақтамберді талғамынан өтіп жыр-толғауға айналған.
Жастық шақ – адам өмірінде күннің көтеріліп келе жатқан шуағы тәрізді. Ол таң сәресіндегі күннің сәулесі сияқты, келешекке мақсат қойған, сол арманына жету үшін бойы шабытқа толы, адам ойлау сезімінің толықсыған кезеңі.
Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) ол туралы: «Қиямет күні әрбір құлдан төрт нәрсе сұралмайынша ол тұрған орнынан қозғалмайды. Бірінші, ол өмірін қалай өткізді? Екінші, жас күнгі күш-қайратын қайда жұмсады? Үшінші, ол білген білімінің қайсысына амал қылды? Төртінші, ол несібесін қалай тапты және қайда жұмсады?» – деген хадисі бар. Бұл хадис те жастық шақтың қымбаттыған аңғартып тұр.
Бала кішкентай кезінен еркіндікті сезініп өсуі тиіс. Алайда, шектен тыс еркелетіп, айтқанының бәрін орындамай қажетті шектеулер де жасап отыру қажет. Өмірдің өткінші екенін, жақсылық пен жамандықтың ара-жігін үлкен адаммен сөйлескендей ұқтырып отырған жөн. Бұл туралы Абай бір өлеңінде «Интернатта оқып жүр, талай қазақ баласы. Жаңа өспірім, көкөрім, бейне қолдың саласы. Балам закон білді деп, қуанар ата-анасы, Ойында жоқ олардың, шариғатқа шаласы», – дейді. Мұнда һакім баласына ақ пен қара, фәни мен бақи жайлы түсіндіріп айтпаған ата-аналарды меңзеп отыр.
Жастық шағында жалындай алмайтындардың көбісі еркіндікті сезінбей өскендер болса керек. «Анау болмайды, мынау болмайды» деп әбден тығырыққа тірелген, өздігінен әрекет етуге дәрменсіз.
Объяснение:
как то так
Ақтамберді Сарыұлы (1675, қазіргі Оңтүстік Қазақстан, Қаратау, — 1768 — қазіргі Шығыс Қазақстан облысы Абай ауданы Жүрекжота мекені)[1] — жырау, қолбасы, қазақтың көне жыраулық мектебінің белді өкілі, дипломат. Найман тайпасының қаракерей руының сыбан тармағынан[2].
“Он екіде аттанып, қылыш ілдім білекке” дегеніне қарағанда күреске ерте араласқан жауынгер жырау санатына жатады. Тұрмыстың қыр-сырын, отбасы, елдік, ерлік, жер мәселелерін жырларында жақсы бейнелейді. Қысқа нақыл, шешен сөздердің шебері. 1742 жылы Орта жүз ру басшыларының Орынборда ант беру жиналысына өкіл болды. 1738 — 1752 жылдары қазақ-қалмақтың қанды қақтығыстарының барлығына дерлік қатысқан. “Ақтабан шұбырынды” оқиғасының зұлмат қан кешуін бастан өткерген. Ес білгеннен бастап 70 жыл бойы ат үстінен түспей, елі мен жерін қорғаған қас батыр, айтулы шешен, қабырғалы би, атақты жырау. Қазақ жауынгерлерінің азаттық, құлдық жөніндегі түсініктері, көшпелі халықтың тыныс-тіршілігі, болашаққа деген сенімі, адалдық-жауыздық, қиянат, әділетсіздік хақындағы таным-түсініктері Ақтамберді талғамынан өтіп жыр-толғауға айналған.