Садақ — жебе атуға арналған қол қаруы. Садақты тас дәуірінен 20 ғасырға дейін дүние жүзінің барлық халықтары пайдаланған. Ерте кезде аң аулауда, кейін соғыс ісінде қолданылған. Қарапайым садақты тобылғы, үйеңкі, т.б. ағаш шыбықтарынан доғаша иіп, екі ұшын қайыспен керіп жасайды[1]. Күрделі садақтың сыртқы бетіне сіңір тартылып, ішкі жағы мүйізбен қапталады, кейде ортасы мен екі шетіне сүйек бастырма қағылады (қ. Құрама садақ). Күрделі садақты ежелгі Шығыста, оның ішінде сақтар, кейінірек ғүндар мен Орталық Азия халықтары көп қолданған. Қазақ садағы көшпелілер садағының жетілдірілген жалғасы болып саналады. Ауыз әдебиетінде садақтардың қолданылған материалдарына қарай “қайың садақ”, “қарағай садақ”, “үйеңкі садақ” деген атаулары кездеседі. Қайыңның қабығымен қапталған, сарғайған түсіне байланысты “сарыжа”, “сарсадақ” деген атаулары да бар. [2]
1)Жақсы сөзбен, жағымды іспен тез табысуға болады.
2)Бөтен адаммен кездескенде сыпайы амандасып, сыпайы сөзді аяқтаған жөн.
3)Сөзді кейде тура мағынамен кейде ауыспалы мағынамен түсіну керек. Себебі сөзді түсіну үшін дұрыстап сөзге мəн беру керек.
4)Сəлем деген сөз амандасуды білдіреді.Онсыз сөз бастауға болмайды.
5)Амандасу бір юіріне жағымды болып көрінеді.
6)Иə қуат береді, себебі ол адаммен тез тіл табыса алады.
7)Иə көрсетеді əрқашан шындық айту жақсылыққа апарады.
8)Əрқашан ойланып сөйлеу керек, ойланбай сөйлеу тығырыққа апарады.