Өмір деген қызық. Біреуді құлатады, біреуді жұбатады. Біреуге сын айтады, біреуге сыр айтады. Біреуді баптайды, біреуді даттайды.
Кейде өзіңнен үлкен жандар үлкендігін алға тартып, "Мен бәленмін, мен түгенмін, сендер өмір дегенді білмейсіңдер, дым түсінбейсіңдер" деп жатады. Қарап отырсаң, өмірді кішілер емес, солай көп сөзбен көпіретіндер түсінбейді. Қазақ "Көп жасағаннан емес, көп көргеннен сұра" дейді. Кейде өзіңнен кіші бауырларың ақыл айтып, ой тастағанда ерекше мәз боласың. Есейген екен дейсің. Олардың сөзіне бөгет болмайсың. Қайта осылай айтқанын жөн санап, құптайсың. Өмір деген қызық қой ,қызық жерін сызып қой демекші,өмірде түрлі жағдайлар болады әлбетте.Солай бола тұрса да,кейбір әттең-ай деп кететін кездері де аз болмайды.Үзік сызықтай бұл өмірдің қай күні тоқтарын ешбір жан біле бермес сіра да .Мәңгілік ұйқы алдындағы серуен де ,аяғымызды нық басып,әр басқа қадамымызды құтты қылу әр біреуіміздің міндетіміз.
Ақын өзі туған өңірдің көркем келбетін кестелі тілмен суреттейді.Аягөз өзені мен оның шүйгін де жемісті өңірін маржандай таза шұрайлы тілмен бедерлеген құлпырған суреттермен оқырмандарын елітіп келеді де, кенет сөз арнасын кілт бұрып: «Айтуға ауыз келе ме, Аягөз кімнің жері еді? – деп, Аягөздің бүгінгі күніне оралтады. Шығарманың идеялық мазмұны: дүние өзгерді, жер,су, адам,әкім-бәрі азды,тозды,бұзылды;енді бұл дүниені өзгертпесе, қазақтың бағы ашылмайды деген түсінік. Туған жердің қасіретін көру, арқыраған Аягөздің сол кездегі аянышты халін ақын ретінде жан-жүрегімен езіле егілу өкінішімен ұштасып жатады. Туған өлкесінің сұлу табиғатын ардақтап, өзін соны қорғаған қызғышқа теңейді.
Өмір деген қызық. Біреуді құлатады, біреуді жұбатады. Біреуге сын айтады, біреуге сыр айтады. Біреуді баптайды, біреуді даттайды.
Кейде өзіңнен үлкен жандар үлкендігін алға тартып, "Мен бәленмін, мен түгенмін, сендер өмір дегенді білмейсіңдер, дым түсінбейсіңдер" деп жатады. Қарап отырсаң, өмірді кішілер емес, солай көп сөзбен көпіретіндер түсінбейді. Қазақ "Көп жасағаннан емес, көп көргеннен сұра" дейді. Кейде өзіңнен кіші бауырларың ақыл айтып, ой тастағанда ерекше мәз боласың. Есейген екен дейсің. Олардың сөзіне бөгет болмайсың. Қайта осылай айтқанын жөн санап, құптайсың. Өмір деген қызық қой ,қызық жерін сызып қой демекші,өмірде түрлі жағдайлар болады әлбетте.Солай бола тұрса да,кейбір әттең-ай деп кететін кездері де аз болмайды.Үзік сызықтай бұл өмірдің қай күні тоқтарын ешбір жан біле бермес сіра да .Мәңгілік ұйқы алдындағы серуен де ,аяғымызды нық басып,әр басқа қадамымызды құтты қылу әр біреуіміздің міндетіміз.
Ақын өзі туған өңірдің көркем келбетін кестелі тілмен суреттейді.Аягөз өзені мен оның шүйгін де жемісті өңірін маржандай таза шұрайлы тілмен бедерлеген құлпырған суреттермен оқырмандарын елітіп келеді де, кенет сөз арнасын кілт бұрып: «Айтуға ауыз келе ме, Аягөз кімнің жері еді? – деп, Аягөздің бүгінгі күніне оралтады. Шығарманың идеялық мазмұны: дүние өзгерді, жер,су, адам,әкім-бәрі азды,тозды,бұзылды;енді бұл дүниені өзгертпесе, қазақтың бағы ашылмайды деген түсінік. Туған жердің қасіретін көру, арқыраған Аягөздің сол кездегі аянышты халін ақын ретінде жан-жүрегімен езіле егілу өкінішімен ұштасып жатады. Туған өлкесінің сұлу табиғатын ардақтап, өзін соны қорғаған қызғышқа теңейді.