Сыбызғы - қазақтың үрлемелі музыкалық аспабы, ол құбыр түрінде немесе дәлірек айтқанда, қуыс жақтары бар жіппен бекітілген, қамыс, ағаш немесе күмістен жасалған. Шикізаттың ұзындығы 60/65 сантиметр. Қазақстан аумағында сыбызгияның екі орындаушылық дәстүрімен байланысты екі түрі бар. Шығыс сыбызғы, батыстықтан айырмашылығы, конус тәрізді, ұзындығы қысқа және диаметрі кішкентай.
Сыбызғы - XVIII ғасырға дейін Қазақстан территориясында кең таралған аспаптардың бірі, көптеген аңыздар мен дәстүрлер байланыстырылған. Алыстағы замандарда батырлар, аңшылар мен жауынгерлердің арасында сыбызғыға ие болу міндетті болып саналды. Қазіргі уақытта Қазақстанда сыбызғы ойнау дәстүрі қайта жаңғыруда. Сыбызгы - музыкалық және этнографиялық топтардың мүшесі.
Сыбызғыда орындалған әнді мына жерден тыңдауға болады.
Перевод на русский:
Сыбызгы - казахский духовой музыкальный инструмент в виде свирели или точнее двух желобков, скрепляемых нитью полыми сторонами, изготавливаемый из тростника, дерева или серебра. Длина сыбызгы 60/65 сантиметров. На территории Казахстана существует две разновидности сыбызгы, связанные с двумя исполнительскими традициями. Восточный сыбызгы, в отличие от западного, имеет конусообразную, более короткую по длине и малую по диаметру форму. Сыбызгы был одним из самых распространенным инструментом на территории Казахстана до XVIII века, с которым связано множество легенд и преданий. В далеком в среде батыров, охотников и воинов владение сыбызгы считалось обязательным. В настоящее время традиция игры на сыбызгы в Казахстане возрождается. Сыбызгы входит в состав музыкально-этнографических коллективов.
Прослушать композицию исполняемую на сыбызгы можно здесь
Жетіген - қазақтың ежелгі көп ішекті (әдетте жеті ішекті) тартылған аспабы , ол арфаға немесе жат арфаға ұқсайды. Жетигеннің ең ежелгі түрі - ағаштан жасалған қуыс қорап. Мұндай Жетігенде бірде-бір палуба болған жоқ, бірақ асықтардан бөліну болды. Жіптерді (ат арбасынан) қолмен аспаптың сыртынан тартып шығарды. Кейін жетігеннің жоғарғы бөлігі ағаш палубамен қапталған.
Ол 19 ғасырға дейін кеңінен қолданылды. И.Лепехин, П.Паллас, И. Георгий және П.Рычковтың этнографиялық еңбектерінде аталған. 1966 жылы шебер О.Бейсенбекұлы «Сібір жаршысы» журналындағы темірдің сипаттамасына сәйкес (1817 ж.) Темірді ерекше етіп жасаған. Музыкалық жүйені ғалым-зерттеуші Б.Сарыбаев құрды. Қазіргі уақытта Жетіген халықтық оркестрлер мен ансамбльдерде (Сазген, Мұрагер, Адырна, Отырар Сазы т.б.) жеке және сүйемелдеу құралы ретінде қолданылады. Бұл түркітілдес халықтар арасында кең таралған (татарлар арасында - итиган, тувалықтар - Жатыган, хакасылар арасында - Чатхан)
Перевод на русский:
Жетыге́н — казахский древний многострунный (обычно семиструнный) щипковый инструмент, напоминающий по форме гусли или лежачую арфу. Наиболее древний тип жетыгена представлял собой продолговатый ящик, выдолбленный из куска древесины. На таком жетыгене не было верхней деки, но имелись колки из асыков. Струны (из конского волоса) натягивались рукой с наружной стороны инструмента. Позднее верхняя часть жетыгена была накрыта деревянной декой.
Широко применялся до 19 века. Упоминается в этнографических трудах И.Лепехина, П.Палласа, И.Георги и П.Рычкова. В 1966 году мастер О.Бейсенбекулы по описанию жетыгена в журнале «Сибирский вестник» (1817) изготовил оригинал жетыгена. Нотную систему установил учёный-исследователь Б.Сарыбаев. В настоящее время жетыген используется как солирующий и аккомпанирующий инструмент в народных оркестрах и ансамблях («Сазген», «Мурагер», «Адырна», «Отырар сазы» и др.). Распространён у тюркоязычных народов (у татар — етиган, тувинцев — джатыган, у хакасов — чатхан)
Сыбызғы - қазақтың үрлемелі музыкалық аспабы, ол құбыр түрінде немесе дәлірек айтқанда, қуыс жақтары бар жіппен бекітілген, қамыс, ағаш немесе күмістен жасалған. Шикізаттың ұзындығы 60/65 сантиметр. Қазақстан аумағында сыбызгияның екі орындаушылық дәстүрімен байланысты екі түрі бар. Шығыс сыбызғы, батыстықтан айырмашылығы, конус тәрізді, ұзындығы қысқа және диаметрі кішкентай.
Сыбызғы - XVIII ғасырға дейін Қазақстан территориясында кең таралған аспаптардың бірі, көптеген аңыздар мен дәстүрлер байланыстырылған. Алыстағы замандарда батырлар, аңшылар мен жауынгерлердің арасында сыбызғыға ие болу міндетті болып саналды. Қазіргі уақытта Қазақстанда сыбызғы ойнау дәстүрі қайта жаңғыруда. Сыбызгы - музыкалық және этнографиялық топтардың мүшесі.
Сыбызғыда орындалған әнді мына жерден тыңдауға болады.
Перевод на русский:
Сыбызгы - казахский духовой музыкальный инструмент в виде свирели или точнее двух желобков, скрепляемых нитью полыми сторонами, изготавливаемый из тростника, дерева или серебра. Длина сыбызгы 60/65 сантиметров. На территории Казахстана существует две разновидности сыбызгы, связанные с двумя исполнительскими традициями. Восточный сыбызгы, в отличие от западного, имеет конусообразную, более короткую по длине и малую по диаметру форму. Сыбызгы был одним из самых распространенным инструментом на территории Казахстана до XVIII века, с которым связано множество легенд и преданий. В далеком в среде батыров, охотников и воинов владение сыбызгы считалось обязательным. В настоящее время традиция игры на сыбызгы в Казахстане возрождается. Сыбызгы входит в состав музыкально-этнографических коллективов.
Прослушать композицию исполняемую на сыбызгы можно здесь
Жетіген - қазақтың ежелгі көп ішекті (әдетте жеті ішекті) тартылған аспабы , ол арфаға немесе жат арфаға ұқсайды. Жетигеннің ең ежелгі түрі - ағаштан жасалған қуыс қорап. Мұндай Жетігенде бірде-бір палуба болған жоқ, бірақ асықтардан бөліну болды. Жіптерді (ат арбасынан) қолмен аспаптың сыртынан тартып шығарды. Кейін жетігеннің жоғарғы бөлігі ағаш палубамен қапталған.
Ол 19 ғасырға дейін кеңінен қолданылды. И.Лепехин, П.Паллас, И. Георгий және П.Рычковтың этнографиялық еңбектерінде аталған. 1966 жылы шебер О.Бейсенбекұлы «Сібір жаршысы» журналындағы темірдің сипаттамасына сәйкес (1817 ж.) Темірді ерекше етіп жасаған. Музыкалық жүйені ғалым-зерттеуші Б.Сарыбаев құрды. Қазіргі уақытта Жетіген халықтық оркестрлер мен ансамбльдерде (Сазген, Мұрагер, Адырна, Отырар Сазы т.б.) жеке және сүйемелдеу құралы ретінде қолданылады. Бұл түркітілдес халықтар арасында кең таралған (татарлар арасында - итиган, тувалықтар - Жатыган, хакасылар арасында - Чатхан)
Перевод на русский:
Жетыге́н — казахский древний многострунный (обычно семиструнный) щипковый инструмент, напоминающий по форме гусли или лежачую арфу. Наиболее древний тип жетыгена представлял собой продолговатый ящик, выдолбленный из куска древесины. На таком жетыгене не было верхней деки, но имелись колки из асыков. Струны (из конского волоса) натягивались рукой с наружной стороны инструмента. Позднее верхняя часть жетыгена была накрыта деревянной декой.
Широко применялся до 19 века. Упоминается в этнографических трудах И.Лепехина, П.Палласа, И.Георги и П.Рычкова. В 1966 году мастер О.Бейсенбекулы по описанию жетыгена в журнале «Сибирский вестник» (1817) изготовил оригинал жетыгена. Нотную систему установил учёный-исследователь Б.Сарыбаев. В настоящее время жетыген используется как солирующий и аккомпанирующий инструмент в народных оркестрах и ансамблях («Сазген», «Мурагер», «Адырна», «Отырар сазы» и др.). Распространён у тюркоязычных народов (у татар — етиган, тувинцев — джатыган, у хакасов — чатхан)