Бүгін ерекше тебіреніс пен толғанысқа толы күн...Бүгін мектеп атты кеменің ескегін есіп көрген кез-келген пендені бей-жай қалдырмайтын ұлы мерке.. Бүгін алтын ұя мектебін бітіріп, бала шақтан болашаққа қанат қаққалы отырған, жүректері лүпіл қағып ,қимастық пен қуаныш,аңсау мен арман сезімдері араласқан жас түлектер үшін ең бір қымбат, ең бір қимас, ең бір ұмытылмас күн... Өзіңің уақытын аямай, өзгенің уақытын аялай білетін, өз шәкірттерін білім нәрімен сусындатудан талмайтын аяулы ұстаздардың бір жылдық еңбектерінің жемісіне куә болатын күн...Бүгін соңғы қоңырау!
Бір кездері шашымызға ақ бантик, мойнымызға көк галстукті тағып, әр қоңырау ұрылған сайын сыныптан жүгіріп шығып жүретін оқушылар едік. Енді бүгін соңғы қоңырау үнін сағынып отырған, жай ғана қатардағы адамдармыз...Қоңырау үнін қатты сағындым! Мектебімді, ұстаздарымды сағындым...
Қызқ! Біз адамдар өткенімізді неге сонша тез ұмытқыш келеді екенбіз!? Қазір ойлап қарасам, оқушылық өмірден еске түісіп отырғаны тек мына жыр шумақтары екен:
ответ:Осы біздің қазақ халқы тағамданып болған соң, əрдайым ас қайырып отырады. Бата -тілектерің сол дастарқан үстіне жаудырады. Мысалға :《 Осы жұрт аман-сау болсын! Көңіліміз сәнді, сөзіміз мəнді, ауылымыз əнді болсын! Дастарқан басындағы бірлігіміз кетпесін. Қыдыр ата барлықтарыңның бата-тілектеріңді қабыл етсін. Ешуақытта үйімізде қайғы -қасірет болмасын. Жаратушымыз бізді бəле -жаладан сақтай көрсін! 》, дегендей айтып жатады. Және осы бата -тілектер əр қазақ үшін маңызды, мəн берерліктей.
Бүгін ерекше тебіреніс пен толғанысқа толы күн...Бүгін мектеп атты кеменің ескегін есіп көрген кез-келген пендені бей-жай қалдырмайтын ұлы мерке.. Бүгін алтын ұя мектебін бітіріп, бала шақтан болашаққа қанат қаққалы отырған, жүректері лүпіл қағып ,қимастық пен қуаныш,аңсау мен арман сезімдері араласқан жас түлектер үшін ең бір қымбат, ең бір қимас, ең бір ұмытылмас күн... Өзіңің уақытын аямай, өзгенің уақытын аялай білетін, өз шәкірттерін білім нәрімен сусындатудан талмайтын аяулы ұстаздардың бір жылдық еңбектерінің жемісіне куә болатын күн...Бүгін соңғы қоңырау!
Бір кездері шашымызға ақ бантик, мойнымызға көк галстукті тағып, әр қоңырау ұрылған сайын сыныптан жүгіріп шығып жүретін оқушылар едік. Енді бүгін соңғы қоңырау үнін сағынып отырған, жай ғана қатардағы адамдармыз...Қоңырау үнін қатты сағындым! Мектебімді, ұстаздарымды сағындым...
Қызқ! Біз адамдар өткенімізді неге сонша тез ұмытқыш келеді екенбіз!? Қазір ойлап қарасам, оқушылық өмірден еске түісіп отырғаны тек мына жыр шумақтары екен:
Мектебің мынау,классың
Осында он жыл тұрасың.
Тарыдай болып кіресің
Таудай болып шығасың.
Объяснение:
ответ:Осы біздің қазақ халқы тағамданып болған соң, əрдайым ас қайырып отырады. Бата -тілектерің сол дастарқан үстіне жаудырады. Мысалға :《 Осы жұрт аман-сау болсын! Көңіліміз сәнді, сөзіміз мəнді, ауылымыз əнді болсын! Дастарқан басындағы бірлігіміз кетпесін. Қыдыр ата барлықтарыңның бата-тілектеріңді қабыл етсін. Ешуақытта үйімізде қайғы -қасірет болмасын. Жаратушымыз бізді бəле -жаладан сақтай көрсін! 》, дегендей айтып жатады. Және осы бата -тілектер əр қазақ үшін маңызды, мəн берерліктей.
Объяснение: