Соғыс… Қандай қатыгез сөз. Бар болғаны бес әріптен құралған. Ал мағынасы жан түршіктірер. Шыны керек, осы бар болғаны бес әріп миллиондаған адамның жанын қиды,көптеген адамдар мүгедек болып қалды.Қатыгез соғыс бір мың тоғыз жүз қырық бірінші жылы басталып, бір мың тоғыз жүз қырық бесінші жылы аяқталды. Осы төрт жыл бойы қаншама адамның өмірі қиылды, қалалар қирады. Кеңес Одағы мен Германия осы соғыс басталмай тұрып бейбіт келісімге келгенмен, өкінішке орай, Германия өз сөзінде тұрмады. «1941 жылы 22 маусымда таңғы сағат 4 шамасында Фашистік Германия Кеңес Одағына ескертпестен шабуыл жасады. Екінші Дүниежүзілік, Ұлы Отан Соғысы басталды» – дәл осындай хабарлама Кеңес Одағының әр бұрышында, радиода жарияланды. Сол кездегі бұл суыт хабарды естіген адамдардың қандай сезімде болғанын айтып жеткізу мүмкін емес.
Бірақ ешкімнің сағы сынбады, жігері жасымады. Олардың бойындағы отаншылдық сезімі, қолына қару алып сапта тұрған көптеген ұлт өкілдерінің тізе қосқан бірлігі мен ерлігі жеңісті жақындата түсті. Сұрқия соғыс біздің Қазақстанға өз зәрін төкті. Жүз мыңдаған отандастарымыз соғыстың алғашқы сәтінде-ақ майданға аттанды.
Ақыры бір мың тоғыз жүз қырық бесінші жылы біздің ата-бабаларымыздың бірі, батыр әрі ержүрек азамат Рейхстагқа Жеңіс туын тікті. Ол Рақымжан Қошқарбаев болатын. Сұрапыл әрі қатыгез соғыс Кеңес Одағының даңқды әлі әділ жеңісімен аяқталды.
3. Мәтіндегі қыстырма сөзді табыңыз. [1]
А) Жыл бойы
Ә) Өкінішке орай
Б) Ақыры
В) Әрі​

1.Ежелгі көшпелілердің өнері мен мәдениеті өзгеше.

2.Пектораль - скиф заманындағы өте нәзік соғылған алқа.

3.Ол бұйымдардың жасалу технологиясы күшті.

4.Алтын адам киімінің әлемде теңдесі жоқ.

5.Қырымдағы Күл-Оба қорғанынан алтын құмыра табылды.

1.Алтыннан, қымбат металдан түйін түйген.

2.Нақышты, әшекей бейнелер-ғажайып өнер туындысы.

3.Зергерлік бұйымдардың саны 4000-нан асады.

4.Әзірге құпия күйінде қалып отыр.

5.Адамзат тарихындағы ғарыштық ой жүйесін бейнелейді.

Сын есімдер: күшті, өте нәзік,алтын,өзгеше, әлемде теңдесі жоқ, қымбат,нақышты, ғажайып,құпия ( қандай?)

1 абзац - формулировка

2 абзац - рассуждение

3 абзац - пример из жизни

4 абзац - вывод

Но дольше всего горел огонек над широким крыльцом школы. Ребята давно разошлись по домам, а за освещенными окнами второго этажа, уютно сдвинув кресла, тихо, по-семейному, беседовали учителя со своими бывшими питомцами.

– Воображаю, как вы там мерзли! – с тревогой говорила старая учительница, которой все еще помнились эти мальчики такими, какими они пришли к ней в первый класс, держась за руки своих матерей.

– Да там не до мороза. Разотрешь снегом уши, и опять ничего, – застенчиво поглядывая друг на друга, рассказывали молодые бойцы. В одном из классов за партой сидел Алеша-снайпер. Его ноги не помещались под скамейкой, длинная фигура возвышалась над полированной крышкой.

Он любовно и тщательно оглядывал парту и с сожалением говорил:

– Тут у меня и буквы были вырезаны: А. М. Эх, другая парта, верно! Или краской затерли...

Перед Алешей стоял вожатый Митя.

– А ты, кажется, здесь вожатый теперь? – спросил Алеша. – Я ведь помню тебя. Когда мы уходили на фронт, ты был в седьмом, кажется?

– В седьмом. А теперь в девятом. Учусь! С ребятами воюю! –засмеялся Митя, присаживаясь на край Алешиной парты.

– А что, трудный состав? – деловито осведомился тот. И, не дожидаясь ответа, серьезно сказал:

– Главное – дисциплина. Ты их, знаешь, сразу приучай. Дисциплина, брат, – великое дело!

Он вскочил по классу и, остановившись перед Митей, щелкнул пальцами:

– Сразу приучай! А то потом ох и трудно будет! Вот где я это понял – на фронте! Там, знаешь, с нами нянчиться некому. Алеша присел рядом с Митей, указал глазами на дверь и понизил голос:

– Это здесь ведь учителя уговаривают, объясняют, прощают... а там фронт... война... приказ... Дисциплина – это все!

– Точно! – решительно подтвердил Митя. – Ребят распускать никак нельзя! Алеша посмотрел на него и вдруг расхохотался.

– По себе знаем, верно? Мы один раз тут такую штуку устроили!.. – с увлечением сказал он.

Перебивая друг друга, они стали вспоминать первые годы учебы, свои проделки и шалости, учителей и строгого директора.

– Ух ты! Я его и сейчас побаиваюсь. А ведь чего, кажется, – добрейший человек!