Синтаксистік талдау: күні кеше өткен сияқты уақиғалар бүгінде тарих беттеріне айналып та үлгерді. дәстүрлі оқытуда оқу-тәрбие үрдісіне басыңқы рөл мұғалімде.
Эдуа́рд VI (англ. Edward VI, 12 октября 1537 — 6 июля 1553) — король Англии и Ирландии с 28 января 1547, сын Генриха VIII. Родился от третьего брака короля с Джейн Сеймур; мать умерла вскоре после его рождения от родильной горячки. Вступил на престол в возрасте девяти лет под опекой дяди по матери, Эдуарда Сеймура, 1-го герцога Сомерсета, после его опалы (1549) за влияние на юного короля соперничал ряд других регентов.
Эдуард подробно интересовался всеми государственными делами и был убеждённым протестантом. Был хорошо образован: знал латынь, греческий и французский, переводил с греческого. К его правлению относится выработка протестантского катехизиса и второе издание «Книги молитв», ставших обязательными в соответствии с «Актами о единообразии». Также некоторые реформы богослужения, близкие к лютеранству (в отличие от возобладавших впоследствии в англиканстве при Елизавете I черт, более компромиссных по отношению к католицизму). Введение нового молитвенника вызвало восстание в Корнуолле и Девоне, жестоко подавленное впоследствии. Религиозные реформы Эдуарда были свёрнуты после его смерти королевой Марией I, ярой католичкой, однако после вступления на престол Елизаветы I они легли в основу догматов и обрядов англиканской церкви[1].
Умер от туберкулёза или пневмонии на 16-м году жизни после долгой болезни, имея время распорядиться дальнейшим наследованием престола. Своей наследницей по настоянию Джона Дадли, 1-го герцога Нортумберленда, он назначил леди Джейн Грей, правнучку Генриха VII, исключив из круга претендентов своих старших сестёр Марию и Елизавету[2]. Однако народ не принял леди Джейн. Её правление длилось лишь девять дней, по которых она и её семья, а также Дадли были арестованы по обвинению в государственной измене. Так закончился кризис престолонаследия 1553 года в Англии. Королевой стала Мария.
Дүниедегі ең ұлы сезімдердің бірі – достық. Әр адам дүниеге келгеннен кейін, ес білгеннен-ақ жан дүниесіндегі сырын, мұң-шерін тарқатып, қуанышы мен қайғысын бөлісетін дос іздейді. Қандай да бір қиындыққа тап болсаң, оны досыңмен бөлісіп, досыңның ақылын тыңдап, шешім таба аласың. Менің ойымша, басқаға жақсы да адал дос болу үшін, ең алдымен, түсінік, адамды тыңдай білу, ақыл бере білу қабілеті жоғары болуы тиіс. Достық адамдардың ең алдымен бір-біріне сенуінен басталады. Ол артқан сайын, достық та қатая түседі. Ал бір-біріне сенімі жоқ, дегенмен өздерін дос санайтындар да бар, ол жалған достық – бірде бар, бірде жоқ.
«Достық» туралы нақты ой айтқан философ А.Шопенгауэр өзінің «Өмірлік данышпандықтың афоризмдері» деген еңбегінде: «Нағыз шынайы достық адамдардың бір-бірімен терең, таза және адал қарым-қатынасын қажет етеді. Бұл дегеніміз – досыңыздың қайғысы мен қуанышына ортақтаса білу деген сөз. Осының бәрі адамның табиғи өзімшілдік, өркөкіректік қасиеттерін жояды» деген. Күнделікті өмірде көңіліңе шапағат сәулесін шашып, сенің төрт құбылаңды тең ететін айналаңдағы достарыңның басы бұзылмағаны қандай жақсы.
Парсы жазушысы Кабустың әйгілі «Қабуснама» кітабында былай делінген екен: «Ей, перзентім! Мынаны білгейсің: адамға тірісінде доссыз болмайды. Адамның доссыз болғанынан ағайынсыз болғаны жақсы. Бір данышпаннан: «Дос пен ағайынның қайсысы жақсы?» – деп сұрапты. Данышпан «Дос жақсы»,- депті. Сол үшін достарыңның ісі жайында ойла, оларға сәлем-сауқат жіберіп тұр және қамқор бол. Себебі, әркім өз досын жадында тұтпаса, достары да оны есінде сақтамайды, ақырында ол доссыз қалатын болады». Және халықта «Алтын берген – дос емес, ақыл берген – дос» деген мақал бар. Достық – бұл өмірдегі еш нәрсемен бағаланбайтын құндылық.
Дос табу оңай, ал оны сақтау қиын. Сенім мен жарқын көңіл – достықты берік ететін тірек саналады. Өзі шынайы дос бола білген адамның достары да көп болады және жер бетінде өзін жалғыз сезінбейді. Күнделікті өмірде көңіліңе шапағат сәулесін шашып, сенің төрт құбылаңды тең ететін айналаңдағы достарыңның басы бұзылмағаны қандай жақсы.
Эдуа́рд VI (англ. Edward VI, 12 октября 1537 — 6 июля 1553) — король Англии и Ирландии с 28 января 1547, сын Генриха VIII. Родился от третьего брака короля с Джейн Сеймур; мать умерла вскоре после его рождения от родильной горячки. Вступил на престол в возрасте девяти лет под опекой дяди по матери, Эдуарда Сеймура, 1-го герцога Сомерсета, после его опалы (1549) за влияние на юного короля соперничал ряд других регентов.
Эдуард подробно интересовался всеми государственными делами и был убеждённым протестантом. Был хорошо образован: знал латынь, греческий и французский, переводил с греческого. К его правлению относится выработка протестантского катехизиса и второе издание «Книги молитв», ставших обязательными в соответствии с «Актами о единообразии». Также некоторые реформы богослужения, близкие к лютеранству (в отличие от возобладавших впоследствии в англиканстве при Елизавете I черт, более компромиссных по отношению к католицизму). Введение нового молитвенника вызвало восстание в Корнуолле и Девоне, жестоко подавленное впоследствии. Религиозные реформы Эдуарда были свёрнуты после его смерти королевой Марией I, ярой католичкой, однако после вступления на престол Елизаветы I они легли в основу догматов и обрядов англиканской церкви[1].
Умер от туберкулёза или пневмонии на 16-м году жизни после долгой болезни, имея время распорядиться дальнейшим наследованием престола. Своей наследницей по настоянию Джона Дадли, 1-го герцога Нортумберленда, он назначил леди Джейн Грей, правнучку Генриха VII, исключив из круга претендентов своих старших сестёр Марию и Елизавету[2]. Однако народ не принял леди Джейн. Её правление длилось лишь девять дней, по которых она и её семья, а также Дадли были арестованы по обвинению в государственной измене. Так закончился кризис престолонаследия 1553 года в Англии. Королевой стала Мария.
Дүниедегі ең ұлы сезімдердің бірі – достық. Әр адам дүниеге келгеннен кейін, ес білгеннен-ақ жан дүниесіндегі сырын, мұң-шерін тарқатып, қуанышы мен қайғысын бөлісетін дос іздейді. Қандай да бір қиындыққа тап болсаң, оны досыңмен бөлісіп, досыңның ақылын тыңдап, шешім таба аласың. Менің ойымша, басқаға жақсы да адал дос болу үшін, ең алдымен, түсінік, адамды тыңдай білу, ақыл бере білу қабілеті жоғары болуы тиіс. Достық адамдардың ең алдымен бір-біріне сенуінен басталады. Ол артқан сайын, достық та қатая түседі. Ал бір-біріне сенімі жоқ, дегенмен өздерін дос санайтындар да бар, ол жалған достық – бірде бар, бірде жоқ.
«Достық» туралы нақты ой айтқан философ А.Шопенгауэр өзінің «Өмірлік данышпандықтың афоризмдері» деген еңбегінде: «Нағыз шынайы достық адамдардың бір-бірімен терең, таза және адал қарым-қатынасын қажет етеді. Бұл дегеніміз – досыңыздың қайғысы мен қуанышына ортақтаса білу деген сөз. Осының бәрі адамның табиғи өзімшілдік, өркөкіректік қасиеттерін жояды» деген. Күнделікті өмірде көңіліңе шапағат сәулесін шашып, сенің төрт құбылаңды тең ететін айналаңдағы достарыңның басы бұзылмағаны қандай жақсы.
Парсы жазушысы Кабустың әйгілі «Қабуснама» кітабында былай делінген екен: «Ей, перзентім! Мынаны білгейсің: адамға тірісінде доссыз болмайды. Адамның доссыз болғанынан ағайынсыз болғаны жақсы. Бір данышпаннан: «Дос пен ағайынның қайсысы жақсы?» – деп сұрапты. Данышпан «Дос жақсы»,- депті. Сол үшін достарыңның ісі жайында ойла, оларға сәлем-сауқат жіберіп тұр және қамқор бол. Себебі, әркім өз досын жадында тұтпаса, достары да оны есінде сақтамайды, ақырында ол доссыз қалатын болады». Және халықта «Алтын берген – дос емес, ақыл берген – дос» деген мақал бар. Достық – бұл өмірдегі еш нәрсемен бағаланбайтын құндылық.
Дос табу оңай, ал оны сақтау қиын. Сенім мен жарқын көңіл – достықты берік ететін тірек саналады. Өзі шынайы дос бола білген адамның достары да көп болады және жер бетінде өзін жалғыз сезінбейді. Күнделікті өмірде көңіліңе шапағат сәулесін шашып, сенің төрт құбылаңды тең ететін айналаңдағы достарыңның басы бұзылмағаны қандай жақсы.
Объяснение: