Археология различает три основных "века" (периода, эпохи) в древней истории Европы: каменный, бронзовый, железный. Каменный век - самый длительный из них. В это время основные орудия труда и оружие человек изготавливал из дерева, камня, рога и кости. Лишь в самом конце каменного века древние обитатели Европы впервые познакомились с медью, но использовали ее преимущественно для изготовления украшений. Орудия и оружие из дерева, вероятно, были самыми многочисленными у древнего человека в Европе, но дерево обычно не сохраняется, как и другие органические вещества, в том числе рог и кость. Поэтому основным источником для изучения каменного века служат каменные орудия и остатки их производства. Длительный период каменного века принято делить на три части: древний каменный век, или палеолит; средний каменный век, иди мезолит, и новый каменный век, или неолит. Эти деления возникли еще в веке, но сохраняют значение до сих пор. Палеолит - наиболее продолжительный период, начало его восходит к возникновению человеческого общества. Каменные орудия палеолита сделаны в основном техникой оббивки, без применения шлифовки и сверления. Палеолит совпадает с плейстоценом - ранней частью четвертичного, или ледникового, периода истории Земли. Основа экономики человека в палеолите - охота и собирательство.
Палеолит, в свою очередь, делится на три части: нижний (или ранний) , средний и поздний (младший, или верхний) .
Мезолит (его иногда называют эпипалеолитом, хотя эти термины не совеем равнозначны) - гораздо более кратковременный период. Он продолжал во многом традиции палеолита, но уже в постледниковое время, когда население Европы адаптировалось к новым природным условиям, изменяя экономику, материальное производство и образ жизни. Присваивающий характер хозяйства в мезолите сохраняется, но развиваются новые его отрасли - рыболовство, в том числе и морское, охота на морских млекопитающих, собирание морских моллюсков.
Характерная черта мезолита - уменьшение размеров орудий, воявление микролитов.
Однако основной рубеж в истории каменного века Европы приходится на начало неолита. В это время на смену долгому периоду присваивающего хозяйства, охоты, собирательства, рыболовства приходят земледелие и скотоводство - производящее хозяйство. Значение этого события столь велико, что для его характеристики используется термин "неолитическая революция". Между каменным веком и бронзовым выделяют медно-каменный век (энеолит) , однако этот период прослеживается не во всей Европе, а преимущественно на юге континента, где в то время возникают и достигают расцвета земледельческо-скотоводческие общества, обладающие крупными поселениями, развитыми социальными отношениями, религией и даже протописьменностыо. Металлургия меди переживает первый подъем, появляются первые медные орудия крупных размеров - проушные топоры, топоры-тесла, боевые топоры, а также украшения из меди, золота и серебра.
Жазу өте ерте заманда жасалып, ұзақ тарихи даму кезеңдерден өтті. Даму барысында жетілуімен бірге оның принциптері де өзгеріп отырды. Оның себебі кай кез болмасын, жазуда сөздің дыбыстык жағын, яғни айтылу формасын дәл беру басшылыққа алынады, соған талпынады. Тілдегі дыбыстар өте күрделі кұбылыс. Оның айтылуындай етіп ешбір графика дэл бере алмайды. Сондықтан айту мен жазу арасында алшактыктар туындап, уақыт өте ол алшақтықтар тілдің табиғатына, дамуына өзінің кері әсерін тигізеді. Сан ғасырлар бойы тілдің өзінің даму заңдылығына нұқсан келеді. Оны жою үшін арнайы тілшілердің зерттеулерінің нэтижесінде тілдің сан ғасырлар бойы бұзылмай келе жатқан табиғатын сақтауға, одан эрі қарай дамуына оң әсер етуіне жағдай жасайтын дұрыс жазылуын камтамасыз ететін емле ережелері мен нұсқаулар талқыланып, келісіледі. Соның нәтижесінде емле ережелері енгізіледі. Сондьщтан да әлемдегі бірнеше ғасырлық тарихы бар жазу жүйелерінің ең жётілген түрінің өзіне де үнемі өзгертулер енгізіліп отырылған. Осының өзінде де кез келген жазу түрінде дыбыс жүйесі мен алфавиттің арасында алшақтықтар кездеседі.
Қазақ тілінің жазылуы мен айтылуы арасындағы алшақтыктар графиканың пайда болуымен тығыз байланысты. Сан ғасырлар бойы ауызша дамып, толығып, байып келген қазақ тілі XX ғасырда коғамдык кажеттіліктен туындаған жазбаша формасының дүниеге келуімен ауызша
жэне жазбаша формасының арасында алшақтықтар туындай бастады. Әлемдегі қай графиканы алсақ та, оның басты мақсаты тілдің табиғатын жазбаша формада дәл беру болып табылады. Осы мақсатты көздеген кез келген графика пайдалану барысында туындаған кемшіліктерді жою үшін өз тілдерінің ерекшелігене сәйкес емле ережелерін бекітеді.
Қазіргі қазақ емле ережесінің тарихына көз жіберсек, оның іргесі 1940 жылы кириллицияға («орыс жазуынаң) көшкен кезде қаланды [28,178]. Қазақ тілі емлесінің осы жазу бойынша түзілген қағидаларының 15-16 жылдық тәжірибеден кейін кем-кетігі ескеріліп, біршама реттелген нұсқасы 1957 жылы ұсынылып, заңдастырылды, яғни үкімет тарапынан арнайы каулы қабылданып, бекітілді. Европа елдері мен кытай, үнді, жапон сияқты халықтардың, жүздеген, тіпті кейбіреуінде мыңдаган жылдарға созылған жазу үрдісі бар халыктардың дұрыс жазу қағидаларын үкімет тарапынан бекітіп, көпшілікті соған бағынуға міндеттеу шарт та болмас. Бұларда дәстүр факторы өз-өзінен кызмет етіп жатады. Ал 1940 жылға дейін бас-аяғы он бес-жиырма жылдың ішінде үш түрлі: А.Байтұрсынұлы түзген қазактың тұңғыш ұлттык жазуы — араб таңбаларын, одан кейін оншакты жыл (1929-1940) колданған латын жазуын, 1940 жылдан бастап кабылданған кириллицаны пайдалануга мәжбүр болған қазак сиякты халыктың әр жазудың емлесінде дэстүрі калыптасып, орнығып үлгермеді, сондыктан эркім бұрыңғы жазудың тэртібін сактап, алакұлалык туғызуы мүмкін болғандықтан, 1940 жылы жаңа графикага көшкен кездегі емле ережелері де, 1957 жылғы оның біршама түзетілген жаңа редакциясы да ресми үкімет тарапынан арнаулы қаулымен бекітілген болатын.
Длительный период каменного века принято делить на три части: древний каменный век, или палеолит; средний каменный век, иди мезолит, и новый каменный век, или неолит. Эти деления возникли еще в веке, но сохраняют значение до сих пор. Палеолит - наиболее продолжительный период, начало его восходит к возникновению человеческого общества. Каменные орудия палеолита сделаны в основном техникой оббивки, без применения шлифовки и сверления. Палеолит совпадает с плейстоценом - ранней частью четвертичного, или ледникового, периода истории Земли. Основа экономики человека в палеолите - охота и собирательство.
Палеолит, в свою очередь, делится на три части: нижний (или ранний) , средний и поздний (младший, или верхний) .
Мезолит (его иногда называют эпипалеолитом, хотя эти термины не совеем равнозначны) - гораздо более кратковременный период. Он продолжал во многом традиции палеолита, но уже в постледниковое время, когда население Европы адаптировалось к новым природным условиям, изменяя экономику, материальное производство и образ жизни. Присваивающий характер хозяйства в мезолите сохраняется, но развиваются новые его отрасли - рыболовство, в том числе и морское, охота на морских млекопитающих, собирание морских моллюсков.
Характерная черта мезолита - уменьшение размеров орудий, воявление микролитов.
Однако основной рубеж в истории каменного века Европы приходится на начало неолита. В это время на смену долгому периоду присваивающего хозяйства, охоты, собирательства, рыболовства приходят земледелие и скотоводство - производящее хозяйство. Значение этого события столь велико, что для его характеристики используется термин "неолитическая революция".
Между каменным веком и бронзовым выделяют медно-каменный век (энеолит) , однако этот период прослеживается не во всей Европе, а преимущественно на юге континента, где в то время возникают и достигают расцвета земледельческо-скотоводческие общества, обладающие крупными поселениями, развитыми социальными отношениями, религией и даже протописьменностыо. Металлургия меди переживает первый подъем, появляются первые медные орудия крупных размеров - проушные топоры, топоры-тесла, боевые топоры, а также украшения из меди, золота и серебра.
Жазу өте ерте заманда жасалып, ұзақ тарихи даму кезеңдерден өтті. Даму барысында жетілуімен бірге оның принциптері де өзгеріп отырды. Оның себебі кай кез болмасын, жазуда сөздің дыбыстык жағын, яғни айтылу формасын дәл беру басшылыққа алынады, соған талпынады. Тілдегі дыбыстар өте күрделі кұбылыс. Оның айтылуындай етіп ешбір графика дэл бере алмайды. Сондықтан айту мен жазу арасында алшактыктар туындап, уақыт өте ол алшақтықтар тілдің табиғатына, дамуына өзінің кері әсерін тигізеді. Сан ғасырлар бойы тілдің өзінің даму заңдылығына нұқсан келеді. Оны жою үшін арнайы тілшілердің зерттеулерінің нэтижесінде тілдің сан ғасырлар бойы бұзылмай келе жатқан табиғатын сақтауға, одан эрі қарай дамуына оң әсер етуіне жағдай жасайтын дұрыс жазылуын камтамасыз ететін емле ережелері мен нұсқаулар талқыланып, келісіледі. Соның нәтижесінде емле ережелері енгізіледі. Сондьщтан да әлемдегі бірнеше ғасырлық тарихы бар жазу жүйелерінің ең жётілген түрінің өзіне де үнемі өзгертулер енгізіліп отырылған. Осының өзінде де кез келген жазу түрінде дыбыс жүйесі мен алфавиттің арасында алшақтықтар кездеседі.
Қазақ тілінің жазылуы мен айтылуы арасындағы алшақтыктар графиканың пайда болуымен тығыз байланысты. Сан ғасырлар бойы ауызша дамып, толығып, байып келген қазақ тілі XX ғасырда коғамдык кажеттіліктен туындаған жазбаша формасының дүниеге келуімен ауызша
жэне жазбаша формасының арасында алшақтықтар туындай бастады. Әлемдегі қай графиканы алсақ та, оның басты мақсаты тілдің табиғатын жазбаша формада дәл беру болып табылады. Осы мақсатты көздеген кез келген графика пайдалану барысында туындаған кемшіліктерді жою үшін өз тілдерінің ерекшелігене сәйкес емле ережелерін бекітеді.
Қазіргі қазақ емле ережесінің тарихына көз жіберсек, оның іргесі 1940 жылы кириллицияға («орыс жазуынаң) көшкен кезде қаланды [28,178]. Қазақ тілі емлесінің осы жазу бойынша түзілген қағидаларының 15-16 жылдық тәжірибеден кейін кем-кетігі ескеріліп, біршама реттелген нұсқасы 1957 жылы ұсынылып, заңдастырылды, яғни үкімет тарапынан арнайы каулы қабылданып, бекітілді. Европа елдері мен кытай, үнді, жапон сияқты халықтардың, жүздеген, тіпті кейбіреуінде мыңдаган жылдарға созылған жазу үрдісі бар халыктардың дұрыс жазу қағидаларын үкімет тарапынан бекітіп, көпшілікті соған бағынуға міндеттеу шарт та болмас. Бұларда дәстүр факторы өз-өзінен кызмет етіп жатады. Ал 1940 жылға дейін бас-аяғы он бес-жиырма жылдың ішінде үш түрлі: А.Байтұрсынұлы түзген қазактың тұңғыш ұлттык жазуы — араб таңбаларын, одан кейін оншакты жыл (1929-1940) колданған латын жазуын, 1940 жылдан бастап кабылданған кириллицаны пайдалануга мәжбүр болған қазак сиякты халыктың әр жазудың емлесінде дэстүрі калыптасып, орнығып үлгермеді, сондыктан эркім бұрыңғы жазудың тэртібін сактап, алакұлалык туғызуы мүмкін болғандықтан, 1940 жылы жаңа графикага көшкен кездегі емле ережелері де, 1957 жылғы оның біршама түзетілген жаңа редакциясы да ресми үкімет тарапынан арнаулы қаулымен бекітілген болатын.