сделать задание номер 2

Садақ — жебе атуға арналған қол қаруы. Садақты тас дәуірінен 20 ғасырға дейін дүние жүзінің барлық халықтары пайдаланған. Ерте кезде аң аулауда, кейін соғыс ісінде қолданылған. Қарапайым садақты тобылғы, үйеңкі, т.б. ағаш шыбықтарынан доғаша иіп, екі ұшын қайыспен керіп жасайды[1]. Күрделі садақтың сыртқы бетіне сіңір тартылып, ішкі жағы мүйізбен қапталады, кейде ортасы мен екі шетіне сүйек бастырма қағылады (қ. Құрама садақ). Күрделі садақты ежелгі Шығыста, оның ішінде сақтар, кейінірек ғүндар мен Орталық Азия халықтары көп қолданған. Қазақ садағы көшпелілер садағының жетілдірілген жалғасы болып саналады. Ауыз әдебиетінде садақтардың қолданылған материалдарына қарай “қайың садақ”, “қарағай садақ”, “үйеңкі садақ” деген атаулары кездеседі. Қайыңның қабығымен қапталған, сарғайған түсіне байланысты “сарыжа”, “сарсадақ” деген атаулары да бар. [2]

Объяснение:

Отец Кунанбай кажы — ага-султан всего Каркаралинского внешнего округа, позже волостной управитель Кокше-Тобыктинской волости, годы жизни 1804—1886. Мать Улжан — из рода Каракесек из племени Аргын. Бабушка Токбала, в замужестве прозванная Зере из рода матай племени найман. Предположительно учила его родной речи.

Әкесі Құнанбай Қажы-аға сұлтан, кейіннен Көкше-Тобықты болысының болыс басқарушысы, 1804-1886 жылдары өмір сүрген. Анасы-Ұлжан-Арғын тайпасының Қаракесек руынан. Тоқбалдың әжесі Найман тайпасының матай руынан шыққан Зере деген лақап атқа ие болған. Болжам бойынша, ол ана тілін үйретті.