Біздің әрбір күніміз сан алуан жағдайлар мен оқиғаларға толы болады, бір күн екінші күнге ұқсамайды. Кешегі күн тарихқа еніп, ал ертең не болатына белгісіз болғандықтан біз бүгінгі күнмен өмір сүруміз керек деп ойлаймын.
Менің бір күніме сәл тоқтала кетсек, таңертең біз отбасы мүшелерімізбен таңғы ас ішіп, әрқайсымыз әр уақытта сабақ пен жұмысқа кетеміз. Үйден шығып бара жатқанда міндетті түрде бір – бірімізге: «Бүгінгі күнің сәтті өтсін!» деп тілейміз. Менің ойымша, таңертең үйден қандай көңіл – күймен шықсаң, күнің де сондай оқиғаларға толы болмақ. Мектепке келе сала, достарымызбен бір – бірімізден: «Қалың қалай? Үй жұмысын жасадың ба? Сабаққа дайынсың ба?» деп сұрап жатамыз. Ал сабақ басталысымен: «Сағат неше? Қоңырауға қанша қалды?» деп сыбырласып жатамыз. Қоңырау соғылысымен «Нешінші кабинет? Асханаға кім барады?» деп сұрап жататынымыз тағы бар. Осылай жүргенде сабақтың қалай бітіп қалғанын байқамай, үйге қайтамыз. Үйге келген соң әжем міндетті түрде: «Бүгінгі күнің қалай өтті? Қандай баға алдың? Қарның ашты ма? Жүр, тамақ ішейік» дейді. Мен болсам: «Әрине, әже қарным ашып тұр. Тамақ ішемін» деп, сабақтан алған бағаларым мен болған оқиғаларымды айтып жатамын.
Профессия учителя - очень трудная и ответственная. Ведь в его руках будущее нашего государства. Как это благородно - давать другим знания, быть сотником и образцом. Конечно, далеко не каждый может стать настоящим учителем. Для этого нужно много работать, заниматься самообразованием, чтобы уроки стали интересными и полезными. Труд учителя сложный. Проверка тетрадей, подготовка к урокам - все это забирает много времени и сил. Кроме того, работа с небрежными учениками, которые не хотят учиться и прогуливают школу. А сам урок! Учителю надо проверить наши знания, объяснить новый материал, да еще и дисциплину поддерживать
Күнделікті оқиғалар
Біздің әрбір күніміз сан алуан жағдайлар мен оқиғаларға толы болады, бір күн екінші күнге ұқсамайды. Кешегі күн тарихқа еніп, ал ертең не болатына белгісіз болғандықтан біз бүгінгі күнмен өмір сүруміз керек деп ойлаймын.
Менің бір күніме сәл тоқтала кетсек, таңертең біз отбасы мүшелерімізбен таңғы ас ішіп, әрқайсымыз әр уақытта сабақ пен жұмысқа кетеміз. Үйден шығып бара жатқанда міндетті түрде бір – бірімізге: «Бүгінгі күнің сәтті өтсін!» деп тілейміз. Менің ойымша, таңертең үйден қандай көңіл – күймен шықсаң, күнің де сондай оқиғаларға толы болмақ. Мектепке келе сала, достарымызбен бір – бірімізден: «Қалың қалай? Үй жұмысын жасадың ба? Сабаққа дайынсың ба?» деп сұрап жатамыз. Ал сабақ басталысымен: «Сағат неше? Қоңырауға қанша қалды?» деп сыбырласып жатамыз. Қоңырау соғылысымен «Нешінші кабинет? Асханаға кім барады?» деп сұрап жататынымыз тағы бар. Осылай жүргенде сабақтың қалай бітіп қалғанын байқамай, үйге қайтамыз. Үйге келген соң әжем міндетті түрде: «Бүгінгі күнің қалай өтті? Қандай баға алдың? Қарның ашты ма? Жүр, тамақ ішейік» дейді. Мен болсам: «Әрине, әже қарным ашып тұр. Тамақ ішемін» деп, сабақтан алған бағаларым мен болған оқиғаларымды айтып жатамын.