«..Мен таяп келгенде шеттеу тұрған Есікбай сыбырлап қана: − Аян балалар үйіне кеткелі жатыр,- деді.
− Қарағым, жолың болсын,- деді жыламсырап.-Жақсыдан қалған
тұяқ ең, қайда жүрсең де аман бол. Адам болсаң тауып келерсің
әлі...
Аян балалардың бәрімен қол алысып қоштасты.
− Мен әлі бәріңе де хат жазып тұрамын,- деді күлімсіреп.
Біз, балалар, Аянды көп уақытқа дейін еске алып, сөз қылушы
едік.
Шынында да бұл күндеАян қайда екен? Тірі ме екен? Ондай бала
тірі болуы тиіс. Ондай бала алдына нендей мұрат қойса да жетеді.
Ал тірі болсаЖусанды төбеге бір оралмауы қалай?! Жусанның
иісін сағынбауы мүмкін емес қой»
2. Автордың: «Тебемдеп тір іболсам надандықты, Сертетіп, өз-өзіме ет
1) Суретте ертедегі тұрмыс-тіршіліктің белгісі көрініп тұр . Яғни нақтырақ қарасақ аң, жануардың суретін тасқа қашап жазған .
2)Тастағы жазуларды мүлдем біз оқи алмаймыз. Өйткені олар көне таңбадағы тілде жазылған . Алайда оны оқи алмасақта суретте аң, жануарлардың суретін көре аламыз. Бұл мүмкін ол кездегі адамдардың аң ,жануарлар арқылы күнін көргенінен дәлелі болуы мүмкін.
3) Суреттің нақты қашан салынғанын білмесемде, өтее ерте кезде салынғандығы байқалып тұр . Өйткен бұрынғы адамдар жазатын басқа зат таппай тасқа жазып қалдырған.
4)Жоқ жетпейтін еді . Өйткені қазіргідей қағазға жазсақ жыртылып қалуы , ал мысалы құмға жазсақ өшіп кетеді дегендей тасқа қашалып жазылғандығы дұрыс.