Мен шарға ұстаған Қара балта едім. Шабуымды таппай кетілдім. Асты сызылған сөздердегі кейіпкердің көңіл күйі​

Қыстың желтоқсан жұлдызы. Қар көптен жауып, нағыз қыс болды. Күн әбден қысқарған. Күннің көзі көрінсе де жылынбайды. Өзенді, көлді мұз қаптап, жұрт үстімен жүре бастады. Қалың қардан шөптің басы көрінбейді. Қыс күні аяз күшті болып, үскірік борандар да аз емес. Орман қарайған, ішінде қүстарды көре алмайсың, қоян күндіз жасырынып, түнде ғана жүгіріп жас ағаштарды кеміріп жүр. Иелері жылы қораға шөп салып бағып-қақса да, қысты күні үй хайуандарына да бапсыз. Адамның өзі де суықтан қорғанып үй салып, жылы киім киіп, үйлеріне от жағып, дәйім жұмыстарынан қала алмайды. Қыстыгүні жылқышыларға бек қиын: қандай суық борандарда күні-түні далада жүргені, қасқырдан бір қорқып, бораннан екі қорқып, бейшараларда тіпті рақат жоқ. Жалтаң аяз көбінің беттерін қарыған. Шилі бет байғұстар желге де қарсы қарай алмайды. Сабаққа мезгілімен жүретін баланың да ертеңгі аяз есінен көпке дейін шығатын емес

- Сәлем, қарындас!
- Қайырлы күн, Витенька.
- Мен көріп тұрмын, сен бір үйдің. Ал ата-аналар?
- Әжеме кетіп, екеуі де. Оралу тек кешке.
- Ал олар неге мені ауылда барады? Мен, мүмкін, өзі еді бабушку проведал.
- Ал олар алдымен жоспарлаған бару. Содан кейін әжесі қоңырау шалып, сұрады, олар: "келіп, көмектесті. Оған қажет әкем ескі балалар кереуетіне жинады және отвез керек.
- Кереуетіне? Не үшін?
- Ал, Витя, сен ғой әлі білмейсің! У тети Инны және дяди Вовы дүниеге келген кішкентай қыз, бүгін таңертең.