Сан ғасырлар тарихынан кешегі, Туған жердін шежіресі өседі. Менін елім Қазақстаным – Отаным, Болашағы бізбен бірге өседі. Кішкентай ғана журегім арқашан Отаным деп соғады. Отан деген сөздін өзі – қасиетті уғым. Туған жер, Отан деген бір ыстық сөз, жылы көніл лебізі бугін ғана емес, бар уақытта да журегіміздін лупіліндей естіледі. Арине, бул – қазақ журты, барлық Қазақстан елі ерекше қуштарлықпен, сарқылмас суйіспеншілікпен айтар, ардақ тутар асыл сөз. Ол – ан, ол – жыр, ол – адемілік, ол – асыл арман, ол – шалқыған шаттық, ол – көркейген саулет! Еліміздін туы тігілген улкен уйіміз де, алтын арі биік шанырағымыз да – осында. Бар алемді бір дур сілкіндірген табыстарымыздын Уйтқысы да – осында. Бейбітшілігіміз де, жақсылығымыздын да, махаббатымыздын да уясы – Қазақстан. Менін елім, туған жерім – Қазақстан. Осынау қудіретті сөзді арбір қазақ баласы асқақ сезіммен, керемет мақтанышпен сан рет айта алары хақ. Сонау улан-байтақ жері Алтайдан Атырауға дейін созылып жатыр. Осындай аймағы кен, қойнауы қазынаға толы арі қунарлы жерімізге кімдер көз салмады десенші?! Олар қазақ жерін басып алу ушін қаншама рет шабуыл жасап, елімізді тыныш қоймады. Бірақ мықты, батыл ата-бабаларымыз сыртқы жаудын қимылын бағып, талай рет тойтарыс беріп отырды. Сол батыр бабаларымыздын арқасында біз байтақ жерде, қут мекенде еркін көсіліп, жайланып жатырмыз.
Бiрақ кiрпi алма жинай алмады, түлкiден қорғана алмады. Ал қарға ұша алмады. Кiрпi қайтадан қарғаға келдi. Но ёж яблоки собирать не мог, от лисы защищаться не мог. А ворона летать не могла. Ёж снова к вороне пришёл.
– Қарға, менiң тоным жақсы екен. Мен алма жинай алмаймын, түлкiден қорғана алмаймын. – Ворона, моя собственная шуба хорошая, оказывается. Я яблоки собирать не могу, от лисы защищаться не могу.
– Ал мен ұша алмаймын, барлық қарғалар менен қашады. – А я летать не могу, все вороны от меня убегают (избегают меня) .
Әркiмнiң өз тоны өзiне жақсы. Каждому своя шуба хороша.
Ёж и ворона.
Баяғыда кiрпi мен қарға дос болыпты.
Давным-давно ёж и ворона друзьями были.
Бiр күнi кiрпi қарғаға келдi.
Однажды ёж к вороне пришёл.
– Қарға, менiң тоным жаман, тiкенек. Сенiң тоның жақсы, жұмсақ, үлпiлдек. Маған тоныңды бершi.
– Ворона, моя шуба плохая, колючая. Твоя шуба хорошая, мягкая, пушистая. Мне свою шубу дай
– Ал мен не киемiн?
– А я что одену?
– Сен менiң тонымды киесiң.
– А ты мою шубу оденешь.
– Жарайды, – дедi қарға.
– Хорошо, – сказала ворона.
Олар тондарды айырбастады.
Они шубами поменялись.
Бiрақ кiрпi алма жинай алмады, түлкiден қорғана алмады. Ал қарға ұша алмады. Кiрпi қайтадан қарғаға келдi.
Но ёж яблоки собирать не мог, от лисы защищаться не мог. А ворона летать не могла. Ёж снова к вороне пришёл.
– Қарға, менiң тоным жақсы екен. Мен алма жинай алмаймын, түлкiден қорғана алмаймын.
– Ворона, моя собственная шуба хорошая, оказывается. Я яблоки собирать не могу, от лисы защищаться не могу.
– Ал мен ұша алмаймын, барлық қарғалар менен қашады.
– А я летать не могу, все вороны от меня убегают (избегают меня) .
Әркiмнiң өз тоны өзiне жақсы.
Каждому своя шуба хороша.