Деректi Дерексiз Абай, Абай ғой, айналайын-ай! Апасына айтайыншы,
- Анау - Абай, Аба
деді бір үлкен әйел.
Бәсе, Телғара ғой... Жаным-ау, мынау... — Телғара! - деді жас
әйел.
Сыртқа шықты
лайдың келген хабарын естіп, анасы — Ұлжан мен Әжесі — зере
ашықты. Зеренің ең жақсы көретін немересі — Абай еді. Оның
тілеуін тілеп отыратын.
Абай аттан түсті. Ол көп ішінен, ең алдымен, өз шешесін көрді. Соған
карай жүре беріп еді, шешесі:
Мына
Шырағым, балам, ар жағыңда әкең тұр... Сәлем бер! - деді.
Абай әкесіне қарай тез бұрылды. Әкесіне қол беріп амандасты.
Әкесі:
Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың! Бойыңдай болып білімің
де өсті ме? - деді.
ұялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін әке мінезі Абайға бел-
гілі. Ол сабырмен:
- Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатиқасын алып қайттым, – деді.
