Даулеті шалқыған, елге беделі артқан бір ұлықтың төскейді қап- таған қалың жылқысының ішінде мәпелеген қоңыр аты болыпты.
Үлық: «Қоңыраттың жүрісін күйге түсірген домбырашы болса, атан
жетектетіп, ат мінгізіп, киіт кигізем», деп бүкіл елге жария етеді.
Көршілес рудың ұлығы қоңыр жүйрікті ұрлап алмақ болып, бір қу
жігіттің қасына домбырашы қосып аттандырады.
Домбырашы төгілте күй шертеді.
Манадан тәтті күйден таусылмастай нәр алған ауыл адамдары
оралса, кермедегі қоңыр жүйрік жоқ. «Қайтіп айырылдыңдар?» деген
сұрауға адамдар болған оқиғаны айтып, жауап береді.
- Домбырашы қандай күй шертті? - деп сұрайды ұлық.
- Домбырашы мынадай күй шертті, - деп күйді ұғып қалған біреуі
шерте жөнеледі. Алып қашқан ат жүрісін, аттың сұлу шабысын елес-
теткен күй тыңдаушыларды баурап алады.
Үлық күйініn аз отырады да, сенімді деген екі жігітін шақырып
алы II:
- Атқа қоныңдар да, сол төреге барыңдар. Ат басындай жамбы
төреге сәлемдемем. Қоңыр жүйрікті сұрамандар, берсе алмаңдар,- депті.
Төре екі жігітті құрметті қонақ қылып, сәлемдемесін қуана алады.
Екі жігіт аттанарда төре бұйымтайларын сұраса, «Ұлығымыз сәлем
деді» дегеннен басқа ештеңе айтпайды.
Ұлықтарына сәлем де! Айыбымды кешкен екен, мен де аяғына
жығылдым. Егіздей көрінетін екі қоңырдың екеуі екеуімізде тұрмай,
біріне бірі сән беріп сонда тұрсын! - деп қос қоңырды жетектетеді.
Бір-бірінен аумайтын қос қоңырдың пішініне, сымбатына, жүйрік-
тігіне құмартқан күйшілер «Телқоңыр» күйін шығарады.
(М. Хұсайынұлы. «Алтай-Қобда домбыра күйлері»
кітабынан)
зыл
лым
ЖА 3 ы л ы м
6-тапсырма. Диалогті монологке айналдырып жаз. Мәтіндегі көркем
тілді сақта.
Ана! Ана! Ана! «Ана» дегенде толқымайтын жүрек, толғанбайтын жан жоқ. Осы үш қана әріптен тұратын «ана» сөзінің астарында ұшан теңіз ой жатыр. Ана — әрбір а үшін ең ыстық, жанға жақын, мағыналы да қастерлі сөз. А алғаш дүние есігін ашқанда ананың ақ сүтімен бойына нәр алады, ана құшағына еніп, ана мейіріміне бөленеді. Адамның аузынан шығатын ең алғаш сөзі де – «ана». Міржақып Дулатов ағамыз айтқандай, бізді сүйетұғын, күйетұғын, әрқашан қамымызды ойлап жүретұғын абзал жанды адам, бұл – ана. Алдыңа қойған мақсатыңа жетуің үшін ана жанын қиюға да дайын. Ана баласының үлгілі азамат боп өсуі үшін бар күшін салып, тер төгеді. Ананың махаббатына, құдіретіне тамсанған талай ақын әнін арнап, жырын жазып, талай жазушы қалам тербеген.
«Анаңды меккеге үш арқалап барсаң да, қарызын өтей алмайсың» деген дана қазақ халқы. Шынында да, осыншама қиналып, көз жасын төге жүріп, бізді өсірген анаңа қолыңнан келгеніңнің бәрін істесең де, оның бәрі анаңның түн ұйқысын төрт бөлген бір күніндей ғана. Өз парызыңды өтеу, бұл – ана алдындағы парызды өтеу.Қаншама байлық иесі болсаң да, әлемге әйгілі адам болсаң да, анаңды, оның саған жасаған жақсылығын ұмытпау – сенің өмір бойындағы борышың. Қай адам қолынан келген сый – құрметін жасамады десеңші, шіркін! Бірақ соның бәрі анаңның бір ауыз жылы сөзіне де жетпейді. Дүниенің нұры, өмірдің гүлі, қызықтың қызығы – ананың қолында. Ана бір қолымен бесік тербетсе, екінші қолымен әлемді тербетеді.
Қорыта айтқанда, барлық адам ана алдындағы парызын өтеп, ақ сүтін ақтап, ананың шашына ақ түсірмей, тек осы киелі жандардың бақытты болуын ойлау керек. Себебі ең бақытты адам – анасы бар адам. Жер бетіне жақсылық нұрын себетін аналарымыз аман болсын!