Погода описывает одиночество Катерины Петровны, ее дочь, единственный родной человек, жила в Ленинграде. Насте было не до старой матери, у нее была своя жизнь и только из чувства долга она изредка ей писала и интересовалась жизнью матери.
Константин Паустовский своей пейзажной зарисовкой подчеркивает одиночество и угнетение, в такую погоду, даже человеку у которого много друзей рядом, бывает грустно, она угнетает.
Одиночество со стороны дочери, а так же отсутствие близких друзей создавали атмосферу на душе у Катерины Петровны похожую на погоду "Ненастной поздней осени". Были люди навещавшие Екатерину, но они не могли отвлечь от тоски по дочери.
Не смотря на насыщенную и интересную жизнь Екатерины Петровны, она доживала последние дни одна с пронзительным осенним холодом как в душе так и за окном. Паустовский вселяет душу в погоду для более яркого образа душевного состояния Екатерины Петровны.
" Ночи были уже долгие, тяжелые , как бессонница. Рассвет все больше медлил, все запаздывал и нехотя сочился в немытые окна, где между рам ещё с года лежали поверх ваты когда-то жёлтые осенние, а теперь истлевшие и черные листья."
Қазақтың қара домбырасы, халық әндері мен күйлері уақыт өткен сайын жапон халқын баурай бастады, - деп хабарлады
Телеарнаның мәліметінше, Такахаши Наоки есімді жапон өнерпазы домбыра, қылқобыз және сыбызғыны мінсіз меңгеріп алған. Такахаши Наоки - Фукуи префектурасының тұрғыны. Ағылшын тілінен сабақ береді. Алайда жас маманның бар ынта-ықыласы тілге емес, қазақтың ұлттық аспаптарына ауған сияқты. Ұлы дала елінің әндері мен күйлерін насихаттау жапон жігітінің биік мақсатына да айналған.
"Қазақстан - өте көркем, таңғажайып ел. Мен онда жиі бара алмасам да, сол жақта үйренген сүйікті ісімді өмір бойы жалғастыратын боламын", - дейді домбырашы Такахаши Наоки.
Такахашидің қазақ әуендеріне деген сүйіспеншілігі 13 жыл бұрын күтпеген жерден оянған. Кездейсоқ қолына түскен дисктен домбыраның үнін естіген ол мұның нендей аспап екенін білуге құмартады. Көп ұзамай ынтызар болған домбырасы қолына түседі. Сол сәттен бастап өнерлі жігіт күй тартуды өздігінен үйрене бастаған. Киелі аспаптың құдіреті кейін оны Қазақстанға да жетелеп алып келді. Білікті ұстаздармен танысып, өзі өнерпаздармен араласқаннан кейін, Такахаши "қазақтың мәдениетіне тіптен құмарттым", - дейді. Оның таңдаған жары да қазақ қызы.
"Күйеуім екеуіміз дуэт құрдық, отбасылық және музыкалық дуэт. Жапондықтар қазақ әндері мен мәдениетіне қатты қызығады, ал халық әндерін тыңдағанда тіптен қуанады. Содан кейін олар Қазақстан туралы білгілері кеп, оның қай жерде, халқы қандай екенін сұрай бастайды. Біз бәрін айтып беруге тырысамыз", - дейді Такахаши Наокидің жұбайы, музыкант Инара Серікбаева.
Погода описывает одиночество Катерины Петровны, ее дочь, единственный родной человек, жила в Ленинграде. Насте было не до старой матери, у нее была своя жизнь и только из чувства долга она изредка ей писала и интересовалась жизнью матери.
Константин Паустовский своей пейзажной зарисовкой подчеркивает одиночество и угнетение, в такую погоду, даже человеку у которого много друзей рядом, бывает грустно, она угнетает.
Одиночество со стороны дочери, а так же отсутствие близких друзей создавали атмосферу на душе у Катерины Петровны похожую на погоду "Ненастной поздней осени". Были люди навещавшие Екатерину, но они не могли отвлечь от тоски по дочери.
Не смотря на насыщенную и интересную жизнь Екатерины Петровны, она доживала последние дни одна с пронзительным осенним холодом как в душе так и за окном. Паустовский вселяет душу в погоду для более яркого образа душевного состояния Екатерины Петровны.
" Ночи были уже долгие, тяжелые , как бессонница. Рассвет все больше медлил, все запаздывал и нехотя сочился в немытые окна, где между рам ещё с года лежали поверх ваты когда-то жёлтые осенние, а теперь истлевшие и черные листья."
Қазақтың қара домбырасы, халық әндері мен күйлері уақыт өткен сайын жапон халқын баурай бастады, - деп хабарлады
Телеарнаның мәліметінше, Такахаши Наоки есімді жапон өнерпазы домбыра, қылқобыз және сыбызғыны мінсіз меңгеріп алған. Такахаши Наоки - Фукуи префектурасының тұрғыны. Ағылшын тілінен сабақ береді. Алайда жас маманның бар ынта-ықыласы тілге емес, қазақтың ұлттық аспаптарына ауған сияқты. Ұлы дала елінің әндері мен күйлерін насихаттау жапон жігітінің биік мақсатына да айналған.
"Қазақстан - өте көркем, таңғажайып ел. Мен онда жиі бара алмасам да, сол жақта үйренген сүйікті ісімді өмір бойы жалғастыратын боламын", - дейді домбырашы Такахаши Наоки.
Такахашидің қазақ әуендеріне деген сүйіспеншілігі 13 жыл бұрын күтпеген жерден оянған. Кездейсоқ қолына түскен дисктен домбыраның үнін естіген ол мұның нендей аспап екенін білуге құмартады. Көп ұзамай ынтызар болған домбырасы қолына түседі. Сол сәттен бастап өнерлі жігіт күй тартуды өздігінен үйрене бастаған. Киелі аспаптың құдіреті кейін оны Қазақстанға да жетелеп алып келді. Білікті ұстаздармен танысып, өзі өнерпаздармен араласқаннан кейін, Такахаши "қазақтың мәдениетіне тіптен құмарттым", - дейді. Оның таңдаған жары да қазақ қызы.
"Күйеуім екеуіміз дуэт құрдық, отбасылық және музыкалық дуэт. Жапондықтар қазақ әндері мен мәдениетіне қатты қызығады, ал халық әндерін тыңдағанда тіптен қуанады. Содан кейін олар Қазақстан туралы білгілері кеп, оның қай жерде, халқы қандай екенін сұрай бастайды. Біз бәрін айтып беруге тырысамыз", - дейді Такахаши Наокидің жұбайы, музыкант Инара Серікбаева.
ответ провилно