1.Ақындар, жыршы (жирши), жырау (жирау), оленші – халық әншілері, әңгімешілер, қазақ ауызша халық шығармашылығы туындыларының орындаушылары (әдетте домбыраның немесе лютни түріндегі шертпелі. аспаптың сүйемелдеуімен).
Жирау, ақындар мен оленшилер импровизацияланған поэтикалық шығармалар жасады, өздері оларға музыка таңдап, оларды өздері орындады, ал жиршилер халық әндері мен поэмаларын орындаушылар болды.
XIV-XV ғғ. қазақ поэзиясында Тарихи басым және рөлді оның көне өкілдері - жирау (қаз. "май" - эпикалық аңыз). Бұл халық үшін олардың поэзиясының маңызды жанрымен ғана емес, сонымен бірге олардың шығармашылығының жоғары бағаланған сыйлығымен де түсіндіріледі, өйткені шешендік сол алыс жылдары барлық өнерден жоғары саналды, өйткені бұл ақпараттың жақсырақ берілуіне ықпал етті және адамдарға қатты әсер етті. Бұл шығармашылықтың маңыздылығы жыраудың ақындарға қарағанда сирек сөйлейтіндігімен де атап өтілді, бірақ бұл одан да көп болды
2.Итеру-импульстің қысқа мерзімді күшті, бірақ жұмсақ (соққысыз) берілуі. Итеру - біркелкі емес аударма қозғалысымен күрт үдеу (мысалы, есу кезінде Қайықтың итеруі).
3.Жырау-қазақ поэзиясындағы халық ақыны әрі әнші. Бұл термин XV ғасырдан бастап дереккөздерде айтылған. Жыршыдан айырмашылығы, жырау тек орындаушы ғана емес, сонымен қатар шығармалардың авторы болып табылады. Жыршы-жыршылар қазақ әдебиетінің негізін қалаушылар.
XIV ғасырдың екінші жартысында Еділ бойында дүниеге келген. Мемлекет қайраткері, ақын, жырау, философ. Оның өмір сүрген тұсы қазақ халқының қалыптасу кезеңіне сай келеді. Асанқайғы шығармашылығында негізгі орын алатын қазақ тұрмысының өзекті мәселелерін арқау еткен философиялық-нақылдық жанрлар: толғау, терме, шешендік сөздер болып табылады. Асанқайғының шығармаларын жинап, зерттеумен Ш. Уәлиханов, Г. П. Потанин, М. Ж. Көпеев, С. Сейфуллин, М. Әуезов т. б. айналысты. Жыраудың ақындық мұрасын бастыру XIX ғасырдың соңында басталды.
1.Ақындар, жыршы (жирши), жырау (жирау), оленші – халық әншілері, әңгімешілер, қазақ ауызша халық шығармашылығы туындыларының орындаушылары (әдетте домбыраның немесе лютни түріндегі шертпелі. аспаптың сүйемелдеуімен).
Жирау, ақындар мен оленшилер импровизацияланған поэтикалық шығармалар жасады, өздері оларға музыка таңдап, оларды өздері орындады, ал жиршилер халық әндері мен поэмаларын орындаушылар болды.
XIV-XV ғғ. қазақ поэзиясында Тарихи басым және рөлді оның көне өкілдері - жирау (қаз. "май" - эпикалық аңыз). Бұл халық үшін олардың поэзиясының маңызды жанрымен ғана емес, сонымен бірге олардың шығармашылығының жоғары бағаланған сыйлығымен де түсіндіріледі, өйткені шешендік сол алыс жылдары барлық өнерден жоғары саналды, өйткені бұл ақпараттың жақсырақ берілуіне ықпал етті және адамдарға қатты әсер етті. Бұл шығармашылықтың маңыздылығы жыраудың ақындарға қарағанда сирек сөйлейтіндігімен де атап өтілді, бірақ бұл одан да көп болды
2.Итеру-импульстің қысқа мерзімді күшті, бірақ жұмсақ (соққысыз) берілуі. Итеру - біркелкі емес аударма қозғалысымен күрт үдеу (мысалы, есу кезінде Қайықтың итеруі).
3.Жырау-қазақ поэзиясындағы халық ақыны әрі әнші. Бұл термин XV ғасырдан бастап дереккөздерде айтылған. Жыршыдан айырмашылығы, жырау тек орындаушы ғана емес, сонымен қатар шығармалардың авторы болып табылады. Жыршы-жыршылар қазақ әдебиетінің негізін қалаушылар.
Объяснение:
Учебник
Объяснение:
рекламу
3 жауап
Ерасыл1995 5.12.2013 жауап берді
XIV ғасырдың екінші жартысында Еділ бойында дүниеге келген. Мемлекет қайраткері, ақын, жырау, философ. Оның өмір сүрген тұсы қазақ халқының қалыптасу кезеңіне сай келеді. Асанқайғы шығармашылығында негізгі орын алатын қазақ тұрмысының өзекті мәселелерін арқау еткен философиялық-нақылдық жанрлар: толғау, терме, шешендік сөздер болып табылады. Асанқайғының шығармаларын жинап, зерттеумен Ш. Уәлиханов, Г. П. Потанин, М. Ж. Көпеев, С. Сейфуллин, М. Әуезов т. б. айналысты. Жыраудың ақындық мұрасын бастыру XIX ғасырдың соңында басталды.