1) автор болашақты кұруда кімдерге үміт артады? 2) атап көрсеткен жұмыс түрлерін неліктен ерлік деп есептейді? олардың өміріндегі маңыздылығы неде? 3)неліктен еңбекті бақытты болагақтың кепілі деп санайды?

Ғабит Мүсірепов бүгінгі Солтүстік Қазақстан облысының Жамбыл ауданындағы Жаңажол ауылында дүниеге келген. Орта жүздің керей тайпасының Сибан руынан шыққан[1].

Алғашқыда ауыл молдасынан арабша хат танып, жастайынан әуелі екі жылдық ауылдық орыс мектебін, кейін төрт жылдық жоғары басқыш орыс мектебін бітіреді.

Орыс мектебінде жүргенде орыстың атақты ақын жазушыларының шығармаларын оқып білуі, ауыл мектебінде өзін оқытқан әдебиетші мұғалім Бекет Өтетілеуовтың әсер ықпалы болашақ жазушының әдебиетке ерекше ықылас аударуына септігін тигізеді.

Орынбордағы рабфакта оқып жүргенде ол әдеби білімін, эстетикалық сезімін одан сайын жетілдіре түседі. Осында өткізген 1923 – 26 жылы Орынбордағы жұмысшы факултетінде Сәбит Мұқановпен бірге оқыды дәне Сәкен Сейфуллинмен танысты.

1927 жылы Омбы ауылшаруашылығы интернатын бітірді;

1927 – 28 жылы Бурабай орман шарушылық техникумында оқытушы;

1928 – 32 жылдары Қазақ мемлекеттік ба бас редакторы;

1933 жылы - Қазақ АКСР Халық ағарту комиссариаты өнер секторының меңгерушісі ();

1934 жылдан “Қазақ әдебиеті” және “Социалистік Қазақстан” (қазіргі “Егемен Қазақстан”) (1935) газеттерінде бас редактор;

1936 жылы - Қазақ Өлкелік комитетінде ба з бөлімі меңгерушісінің орынбасары;

1937 жылдан Қазақстан Компартиясы саяси-ағарту бөлімінің меңгерушісі;

1938 – 55 жылдары бірыңғай шығармашылық жұмыстармен айналысқан;

1956 – 57 жылы “Ара – Шмель” журналының бас редакторы;

1956 – 61 жылдары Қазақстан Жазушылар одағы басқармасының 1-хатшысы;

1958 жылдан КСРО Министрлер Кеңесі жанындағы әдебиет, өнер және архитектура салалары бойынша Лениндік және Мемлекеттік сыйлық жөніндегі комитеттің мүшесі;

1964 – 66 жылдары Қазақстан Жазушылар одағы басқармасының 1-хатшысы;

1959 – 85 жылдары КСРО Жазушылар одағы басқармасының хатшысы

Лайк басып кет

Объяснение:

Бұрында Антон тіленші болып жүргенде оның қасынан өтіп жатқан адамдар оған аянышпен қарап,тиындар тыстап жатты. Соның кесірінен ол өзін әсіз ,білімсіз ешкімге керегі жоқ,еш нәрсесі жоқ адам ретінде сезінді деп ойлаймын .Сондықтан оның болашағына деген ойы және үміті болған жоқ . Бірақ жолаушы оған айтқан ақылынан кейін ол өзін қолына алды. Жұмыс істей бастады. Бай болды. Бай болғанының арқасында ол бұрында өзі сияқты болған адамдарға көмектесіп, ақыл айтып жігерлендіре алады.