ОКөне дәуірде алғашқы мемлекет құрған халық – египеттіктер. Египет Ніл өзенінің жағасындағы ең бір жоғары өркениетті дамыған мемлекет болды. Египет мемлекетінде билеушілерді, перғауындарды (фараондар) Құдай деп санады. Ал Ра Құдайын Құдайлардың Құдайы деп немесе перғауындар оның ұлы деп санады.
Египет халқының тағы бір ерекшелігі – ажалға қарсы шығуы, өлмей мәңгі жасауға ұмтылуы. Мұндай діни көзқарас тек дінге емес, сонымен қатар мәдени салаларға, саяси экономикаға да үлкен әсерін тигізді. Халықтар мәңгілік өмірді қамтамасыз ету мәселесінде адамның денесін сақтап, тірлікте оған қажет болғанның бәрімен қабірде де қамтамасыз ету керек деп, денені бальзамдап, оны мумияға айналдырып, не болмаса өлген адамның денесіне ұқсас етіп, оның мүсінін жасауын кәсіпке айналдырды. Себебі, өлген адамның денесі сақталса, оның жаны оған қайта оралады деп түсінді. Египет халықтары перғауындардан басқа аруаққа да сенді. Патшалардың, перғауындардың өздері немесе отбасындағы адамдарының бірі өлсе, олардың кұрметіне пирамидалар (мазарлар) салатын болды. Ал ақшалары аз, қатардағы адамдарды матаға орап, көбінесе зираттардың шетіне көмді.
Көне Египет заманында басты Құдай Радан кейін төменгі Құдайлар да болды. Ол Құдайлардың өздеріне арналған жеке қызметтері болды. Мысалы: өлім Құдайы – Осирис. Ол жер астының Құдайы. Құнарлы жер мен аналықтың Құдайы, Осиристің қарындасы әрі әйелі - Исида. Шындық пен тәртіптің Құдайы - Маат және т.б. Осындай көпқұдайлықтың басын қоспақ болған Перғауын Аменхотеп (б.з.б. 1419-1400 жж.) діни реформа жүргізді. Ол көпқұдайлық түсінікті жойып, бір Құдайға сену керек деді. Ол Құдайдың атын Атон деп қойды. Оның арқасында мемлекеттік монотеистік дін құруға әрекет жасады. Онан кейінгі Аменхотеп IV те бірқұдайлық реформаны жалғастырды. Бірақ ол реформадан ештеңе шықпады, оған қарсы көптеген абыздар шығып, бұрынғы ескі Құдайлардың түрлерімен біріктірілді.бъяснение:
Священная Римская империя на протяжении всех восьмисот пятидесяти лет своего существования оставалась иерархическим государственным образованием феодального типа. Она никогда не приобретала характер национального государства, как Англия или Франция, не достигла и сколь-либо высокой степени централизации системы управления. Империя не являлась ни федерацией, ни конфедерацией в современном понимании, а сочетала элементы этих форм государственного устройства. Субъектный состав империи отличался крайним многообразием: полунезависимые обширные курфюршества и герцогства, княжества и графства, вольные города, небольшие аббатства и мелкие владения имперских рыцарей, — все они являлись полноправными субъектами империи (имперскими сословиями), обладающими разной степенью право Власть императора никогда не была абсолютной, а разделялась с высшей аристократией страны. Более того, в отличие от других европейских государств, жители империи не были непосредственно подчинены императору, а имели собственного правителя — светского или церковного князя, имперского рыцаря или городской магистрат, что формировало два уровня власти в стране: имперский и территориальный, зачастую конфликтующих между собой.
Каждый субъект империи, особенно такие могущественные государства, как Австрия, Пруссия, Бавария обладал широкой степенью независимости во внутренних делах и определёнными прерогативами во внешней политике, однако суверенитет продолжал оставаться атрибутом империи как таковой, а постановления имперских учреждений и нормы имперского права имели обязательную силу (иногда, правда, лишь теоретически) для всех составлявших империю государственных образований. Для Священной Римской империи была характерна особая роль церкви, придающая этому государственному образованию элементы теократии, однако в то же время имперская структура впервые в Европе после Реформации обеспечила длительное мирное сосуществование нескольких конфессий в рамках единого государства. Развитие Священной Римской империи происходило в условиях постоянной борьбы тенденций дезинтеграции и интеграции. Первые выражали, чаще всего, крупные территориальные княжества, постепенно приобретавшие признаки суверенных государств и стремящиеся освободиться от власти императора, в то время как главными консолидирующими факторами выступали императорский престол, имперские учреждения и институты (рейхстаг, имперский суд, система земского мира), католическая церковь, немецкое национальное самосознание, сословный принцип построения государственной структуры империи, а также имперский патриотизм (нем. Reichspatriotismus) — укоренившаяся в общественном сознании лояльность к империи и императору как её главе (но не как представителю конкретной династии).
ОКөне дәуірде алғашқы мемлекет құрған халық – египеттіктер. Египет Ніл өзенінің жағасындағы ең бір жоғары өркениетті дамыған мемлекет болды. Египет мемлекетінде билеушілерді, перғауындарды (фараондар) Құдай деп санады. Ал Ра Құдайын Құдайлардың Құдайы деп немесе перғауындар оның ұлы деп санады.
Египет халқының тағы бір ерекшелігі – ажалға қарсы шығуы, өлмей мәңгі жасауға ұмтылуы. Мұндай діни көзқарас тек дінге емес, сонымен қатар мәдени салаларға, саяси экономикаға да үлкен әсерін тигізді. Халықтар мәңгілік өмірді қамтамасыз ету мәселесінде адамның денесін сақтап, тірлікте оған қажет болғанның бәрімен қабірде де қамтамасыз ету керек деп, денені бальзамдап, оны мумияға айналдырып, не болмаса өлген адамның денесіне ұқсас етіп, оның мүсінін жасауын кәсіпке айналдырды. Себебі, өлген адамның денесі сақталса, оның жаны оған қайта оралады деп түсінді. Египет халықтары перғауындардан басқа аруаққа да сенді. Патшалардың, перғауындардың өздері немесе отбасындағы адамдарының бірі өлсе, олардың кұрметіне пирамидалар (мазарлар) салатын болды. Ал ақшалары аз, қатардағы адамдарды матаға орап, көбінесе зираттардың шетіне көмді.
Көне Египет заманында басты Құдай Радан кейін төменгі Құдайлар да болды. Ол Құдайлардың өздеріне арналған жеке қызметтері болды. Мысалы: өлім Құдайы – Осирис. Ол жер астының Құдайы. Құнарлы жер мен аналықтың Құдайы, Осиристің қарындасы әрі әйелі - Исида. Шындық пен тәртіптің Құдайы - Маат және т.б. Осындай көпқұдайлықтың басын қоспақ болған Перғауын Аменхотеп (б.з.б. 1419-1400 жж.) діни реформа жүргізді. Ол көпқұдайлық түсінікті жойып, бір Құдайға сену керек деді. Ол Құдайдың атын Атон деп қойды. Оның арқасында мемлекеттік монотеистік дін құруға әрекет жасады. Онан кейінгі Аменхотеп IV те бірқұдайлық реформаны жалғастырды. Бірақ ол реформадан ештеңе шықпады, оған қарсы көптеген абыздар шығып, бұрынғы ескі Құдайлардың түрлерімен біріктірілді.бъяснение:
Священная Римская империя на протяжении всех восьмисот пятидесяти лет своего существования оставалась иерархическим государственным образованием феодального типа. Она никогда не приобретала характер национального государства, как Англия или Франция, не достигла и сколь-либо высокой степени централизации системы управления. Империя не являлась ни федерацией, ни конфедерацией в современном понимании, а сочетала элементы этих форм государственного устройства. Субъектный состав империи отличался крайним многообразием: полунезависимые обширные курфюршества и герцогства, княжества и графства, вольные города, небольшие аббатства и мелкие владения имперских рыцарей, — все они являлись полноправными субъектами империи (имперскими сословиями), обладающими разной степенью право Власть императора никогда не была абсолютной, а разделялась с высшей аристократией страны. Более того, в отличие от других европейских государств, жители империи не были непосредственно подчинены императору, а имели собственного правителя — светского или церковного князя, имперского рыцаря или городской магистрат, что формировало два уровня власти в стране: имперский и территориальный, зачастую конфликтующих между собой.
Каждый субъект империи, особенно такие могущественные государства, как Австрия, Пруссия, Бавария обладал широкой степенью независимости во внутренних делах и определёнными прерогативами во внешней политике, однако суверенитет продолжал оставаться атрибутом империи как таковой, а постановления имперских учреждений и нормы имперского права имели обязательную силу (иногда, правда, лишь теоретически) для всех составлявших империю государственных образований. Для Священной Римской империи была характерна особая роль церкви, придающая этому государственному образованию элементы теократии, однако в то же время имперская структура впервые в Европе после Реформации обеспечила длительное мирное сосуществование нескольких конфессий в рамках единого государства. Развитие Священной Римской империи происходило в условиях постоянной борьбы тенденций дезинтеграции и интеграции. Первые выражали, чаще всего, крупные территориальные княжества, постепенно приобретавшие признаки суверенных государств и стремящиеся освободиться от власти императора, в то время как главными консолидирующими факторами выступали императорский престол, имперские учреждения и институты (рейхстаг, имперский суд, система земского мира), католическая церковь, немецкое национальное самосознание, сословный принцип построения государственной структуры империи, а также имперский патриотизм (нем. Reichspatriotismus) — укоренившаяся в общественном сознании лояльность к империи и императору как её главе (но не как представителю конкретной династии).