ХІІ ғ. аяғы мен ХІІІ ғ. басында Монғолия жерінде қият-бөржігін тайпасының билеушісі Есугей баһадурдің баласы Темучин (1155-1227) билік еткен ірі көшпелі мемлекет құрылды. Ол 20 жылға созылған қиян-кескі күрес барысында Монғолияның бүкіл тайпаларын өз қол астына біріктірді. Егер бұрын Монғолияны мекендеген тайпалардың көпшілігі татар деген атпен (ең қуатты тайпалардың бірінің аты бойынша) белгілі болса, енді мемлекеттің нығаюына байланысты Монғолия тайпалары өздерін монғолдар деп атай бастайды да, бұл термин жинақтаушы этникалық-саяси мәнге ие болады. Қытай деректерінде бүкіл Монғолияның халқы «татарлар» деп аталған, осы атау араб, парсы, орыс және батыс европалық деректерге ауысқан. Жалпы «татарлар» атауының шығыс-монғолдық тайпалардың бір бөлігіне ғана қатысы бар. «Татар-монғолдар» және «монғол-татарлар» атауы кейін пайда болған.
ХІІ-ХІІІ ғғ. межесінде монғол қоғамында феодалдық қатынастардың қалыптасу процесі жүріп жатты. Бұл қоғам екі топқа – ақсүйек нояндарға және еңбекші халық – араттарға бөлінді.
1206 жылы көктемде Темучинді жақтаушы монғол ақсүйектерінің құрылтай жиналысы болып, онда ол Шыңғыс хан деген атпен монғолдардың әміршісі болып салтанатты түрде жарияланды. Шыңғыс хан тұсында Монғол империясының астанасы Қарақорым болды. Монғол мемлекеті әскери-әкімшілік ұйым негізінде құрылды. Мемлекет аумағы үш әскери әкімшілік аймаққа бөлінді. Әр аймақ бірнеше түменнен, түмен 10 «мыңдықтан», әр мыңдық – 10 «жүздіктен» тұрады. Армия темірдей тәртібі және жоғары әскери дайындығымен ерекшеленді. Монғолдардың әскери басымдыққа жетуіне Шыңғыс ханның жауапты орындарға этникалық және әлеуметтік шығу тегіне қарамастан батыл да іскер адамдарды қоюы көп әсерін тигізді.
1207-1208 жж. Шыңғыс ханның үлкен баласы Жошы Енисей қырғыздарын және Сібірдің оңтүстігіндегі «орман халықтарын» бағындырды. Қазіргі Шығыс Түркістан аумағында тұрған ұйғырлар монғолдарға бағынды. 1211 ж. Шыңғыс ханның қолы Солтүстік Қытайға енді, 1215 ж. олар Цзинь мемлекетінің астанасы Чжунду (Пекин) қаласын жаулап алды. 1217 жылы Цзинь империясы Хуанхэ өзенінің солтүстігінде орналасқан барлық иеліктерінен айырылды.
Шыңғыс ханның негізгі мақсаты батыс елдерін – Орта Азия мен Иранды, Таяу Шығыс пен Кавказды, Шығыс Европаны басып алу болды. Батыста монғолдар 1211 жылы алғаш рет Жетісу жеріне келгенімен ұзақ тұрақтай алмады. Бұл жылы монғол әскерін Жетісуға Шыңғыс ханның қолбасшыларының бірі Құбылай бастап келген болатын. 1216 жылы Шыңғыс хан өзінің үлкен ұлы Жошыны қыпшақ даласында көшіп-қонып жүрген меркіттерді біржолата талқандауға аттандырды. Жошы Торғай даласында қыпшақтарға қарсы 60 мың әскерімен жорыққа шыққан хорезмшах Мұхаммедтің қолымен кездесіп қалды. Екі жақ күні бойы шайқасты, ал түнде монғолдар жаққан оттарын қалдырған күйі кері шегініп кетті.
Монғолдардың батысқа қарай жылжуы 1218 жылы қайта басталды. Осы жылы қаңлы, найман және керей тайпалары жайлаған Жетісу жеріне алғашқы соққы берілді. Бұл кезде Жетісуды наймандардың Күшлік ханы билеп тұрған еді. Оған қарсы Шыңғыс хан өзінің таңдаулы қолбасшыларының бірі Жебені жіберді. Монғолдар жергілікті халыққа ислам дінін жария түрде ұстануға рұқсат етіп, Күшліктің мұсылмандарды қудалауына байланысты халықтың наразылығын тиімді пайдаланды. Сонымен қатар Жетісу халқын өз жағына тарту үшін Шыңғыс хан бұл өлкеде тонаушылық пен қырғынға тиым салды. Көптеген елді мекендер, соның ішінде Баласағұн қаласы ұрыссыз берілді, ал Күшлікті монғолдар Бадахшанда ұстап, өлтірді.
Шығыс Түркістан мен Жетісуды басып алғаннан кейін монғолдарға Оңтүстік Қазақстан мен Орта Азияға жол ашылды. Бұл өңірге басып кіруге «Отырар апаты» деп аталатын оқиға сылтау болды. 1218 жылы жазда Шыңғысханның тапсырмасымен құрамында көпестері мен монғол барлаушылары бар, барлығы 450 адамнан тұратын 500 түйеге теңделген жүгі бар керуен Отырарға аттанады. Отырар билеушісі Қайыр хан көпестерді жансыздар деп күдіктеніп, оларды өлтіруге бұйырады, керуен тоналады. Бұған шамданған Шыңғысхан оның қарымтасы ретінде хорезмшах Мұхаммедтен Қайыр ханды ұстап беруді талап етіп, елшілерін жібереді, ал хорезмшахтың келген елшілерді өлтіруі соғысқа сылтау болады.
Шыңғысхан Орта Азияны бағындыруға өз вассалдарының жасақтарымен қоса жалпы саны 150 мың адамы бар қалың қол жіберді. Әскери жорық 1219 жылы қыркүйекте Ертіс жағалауынан басталды. Отырар қаласы қоршауға алынды. Өзінің әскерін үш топқа бөлген Шыңғысхан бір бөлігін Отырарды алу үшін ұлдары Шағатай мен Үгедейге қалдырды, үлкен ұлы Жошы бастаған екінші бөлігін Сырдарияның төменгі ағысына аттандырды. Өзі Бұқараға бет алды.
Древнюю Грецию называют колыбелью европейской цивилизации. Ее истоки восходят пределы С и 2 тысячелетий до н. е. Балканский полуостров и острова Эгейского моря были тем мостиком, который соединял Европейский континент с государствами Древнего Востока. Названия Греция и греки употребляли римляне. Греки в древности именовали себя по названиям племен (данайцами, ахейцами), впоследствии стали называть свою страну Элладой, а себя эллинами. Южная часть Балканского полуострова, острова Эгейского и Ионического морей и побережья полуострова Малая Азия - земли, которые населял народ.
Территории Древней Греции, расположенные на юге Балканского полуострова, делятся на три части: Северную, Среднюю и Южную (полуостров Пелопоннес). Это преимущественно гористая местность.
Северная часть, отделенная горами и горным хребтом, делится на 2 области: Эпир на западе и Фессалию на востоке. Землями Фессалии протекает река Пеней - наиболее полноводная в Греции. Плодородные почвы долины земледелию. Самая высокая гора Греции - Олимп (2917 м). Она возвышается на северо-восточной границе Греции. Попасть из Фессалии в Среднюю Грецию можно было только через узкий Фермопильский проход между горами и побережьем Эгейского моря.
Средняя Греция делилась на 8 областей. Самыми из них были Беотия и Аттика. Аттика покрыта горами и холмами. В ней преобладают каменистые почвы и только изредка случаются плодородные долины. Беотия имеет более благоприятный для земледелия климат. В Южной Греции расположены области с хорошими условиями для земледелия - Мессения и Лаконика.
В Эгейском море разбросано много небольших островов, которые славились садами и виноградниками: Лесбос, Хиос, Самое, Родос. На островах Делос, Наксос, Парос было открыто залежи редкого мрамора. Есть в Эгейском море и большие острова - Крит, Фасос, Эвбея. Очень давно греки заселили побережье Малой Азии. Самыми известными городами здесь были Милет, Эфес, Пергам.
Климат в Греции мягкий, с очень жарким летом и теплой дождливой зимой.
Объяснение:
Гористый рельеф Греции мало пригоден для земледелия. Однако природные условия побудили экономно относиться к земле, обрабатывать каждый ее клочок с исключительной тщательностью. Греческие угодья не имели ирригационных сооружений: каналов, плотин, дамб.
Греки выращивали пшеницу, рожь, оливки, виноград. Особую роль в сельском хозяйстве играло маслинництво. Оливковое (оливковое) масло использовали и как пищевой продукт, и как лекарственное вещество, и как горючее вещество для осветительных приборов и тому подобное.
Надра Греции богатые залежи железной руды, меди, серебра, высококачественной глины, мрамора. Наличие таких полезных ископаемых обусловила развитие ремесла, поэтому греки могли обменивать ремесленные изделия на продукты питания.
Объяснение:
ХІІ ғ. аяғы мен ХІІІ ғ. басында Монғолия жерінде қият-бөржігін тайпасының билеушісі Есугей баһадурдің баласы Темучин (1155-1227) билік еткен ірі көшпелі мемлекет құрылды. Ол 20 жылға созылған қиян-кескі күрес барысында Монғолияның бүкіл тайпаларын өз қол астына біріктірді. Егер бұрын Монғолияны мекендеген тайпалардың көпшілігі татар деген атпен (ең қуатты тайпалардың бірінің аты бойынша) белгілі болса, енді мемлекеттің нығаюына байланысты Монғолия тайпалары өздерін монғолдар деп атай бастайды да, бұл термин жинақтаушы этникалық-саяси мәнге ие болады. Қытай деректерінде бүкіл Монғолияның халқы «татарлар» деп аталған, осы атау араб, парсы, орыс және батыс европалық деректерге ауысқан. Жалпы «татарлар» атауының шығыс-монғолдық тайпалардың бір бөлігіне ғана қатысы бар. «Татар-монғолдар» және «монғол-татарлар» атауы кейін пайда болған.
ХІІ-ХІІІ ғғ. межесінде монғол қоғамында феодалдық қатынастардың қалыптасу процесі жүріп жатты. Бұл қоғам екі топқа – ақсүйек нояндарға және еңбекші халық – араттарға бөлінді.
1206 жылы көктемде Темучинді жақтаушы монғол ақсүйектерінің құрылтай жиналысы болып, онда ол Шыңғыс хан деген атпен монғолдардың әміршісі болып салтанатты түрде жарияланды. Шыңғыс хан тұсында Монғол империясының астанасы Қарақорым болды. Монғол мемлекеті әскери-әкімшілік ұйым негізінде құрылды. Мемлекет аумағы үш әскери әкімшілік аймаққа бөлінді. Әр аймақ бірнеше түменнен, түмен 10 «мыңдықтан», әр мыңдық – 10 «жүздіктен» тұрады. Армия темірдей тәртібі және жоғары әскери дайындығымен ерекшеленді. Монғолдардың әскери басымдыққа жетуіне Шыңғыс ханның жауапты орындарға этникалық және әлеуметтік шығу тегіне қарамастан батыл да іскер адамдарды қоюы көп әсерін тигізді.
1207-1208 жж. Шыңғыс ханның үлкен баласы Жошы Енисей қырғыздарын және Сібірдің оңтүстігіндегі «орман халықтарын» бағындырды. Қазіргі Шығыс Түркістан аумағында тұрған ұйғырлар монғолдарға бағынды. 1211 ж. Шыңғыс ханның қолы Солтүстік Қытайға енді, 1215 ж. олар Цзинь мемлекетінің астанасы Чжунду (Пекин) қаласын жаулап алды. 1217 жылы Цзинь империясы Хуанхэ өзенінің солтүстігінде орналасқан барлық иеліктерінен айырылды.
Шыңғыс ханның негізгі мақсаты батыс елдерін – Орта Азия мен Иранды, Таяу Шығыс пен Кавказды, Шығыс Европаны басып алу болды. Батыста монғолдар 1211 жылы алғаш рет Жетісу жеріне келгенімен ұзақ тұрақтай алмады. Бұл жылы монғол әскерін Жетісуға Шыңғыс ханның қолбасшыларының бірі Құбылай бастап келген болатын. 1216 жылы Шыңғыс хан өзінің үлкен ұлы Жошыны қыпшақ даласында көшіп-қонып жүрген меркіттерді біржолата талқандауға аттандырды. Жошы Торғай даласында қыпшақтарға қарсы 60 мың әскерімен жорыққа шыққан хорезмшах Мұхаммедтің қолымен кездесіп қалды. Екі жақ күні бойы шайқасты, ал түнде монғолдар жаққан оттарын қалдырған күйі кері шегініп кетті.
Монғолдардың батысқа қарай жылжуы 1218 жылы қайта басталды. Осы жылы қаңлы, найман және керей тайпалары жайлаған Жетісу жеріне алғашқы соққы берілді. Бұл кезде Жетісуды наймандардың Күшлік ханы билеп тұрған еді. Оған қарсы Шыңғыс хан өзінің таңдаулы қолбасшыларының бірі Жебені жіберді. Монғолдар жергілікті халыққа ислам дінін жария түрде ұстануға рұқсат етіп, Күшліктің мұсылмандарды қудалауына байланысты халықтың наразылығын тиімді пайдаланды. Сонымен қатар Жетісу халқын өз жағына тарту үшін Шыңғыс хан бұл өлкеде тонаушылық пен қырғынға тиым салды. Көптеген елді мекендер, соның ішінде Баласағұн қаласы ұрыссыз берілді, ал Күшлікті монғолдар Бадахшанда ұстап, өлтірді.
Шығыс Түркістан мен Жетісуды басып алғаннан кейін монғолдарға Оңтүстік Қазақстан мен Орта Азияға жол ашылды. Бұл өңірге басып кіруге «Отырар апаты» деп аталатын оқиға сылтау болды. 1218 жылы жазда Шыңғысханның тапсырмасымен құрамында көпестері мен монғол барлаушылары бар, барлығы 450 адамнан тұратын 500 түйеге теңделген жүгі бар керуен Отырарға аттанады. Отырар билеушісі Қайыр хан көпестерді жансыздар деп күдіктеніп, оларды өлтіруге бұйырады, керуен тоналады. Бұған шамданған Шыңғысхан оның қарымтасы ретінде хорезмшах Мұхаммедтен Қайыр ханды ұстап беруді талап етіп, елшілерін жібереді, ал хорезмшахтың келген елшілерді өлтіруі соғысқа сылтау болады.
Шыңғысхан Орта Азияны бағындыруға өз вассалдарының жасақтарымен қоса жалпы саны 150 мың адамы бар қалың қол жіберді. Әскери жорық 1219 жылы қыркүйекте Ертіс жағалауынан басталды. Отырар қаласы қоршауға алынды. Өзінің әскерін үш топқа бөлген Шыңғысхан бір бөлігін Отырарды алу үшін ұлдары Шағатай мен Үгедейге қалдырды, үлкен ұлы Жошы бастаған екінші бөлігін Сырдарияның төменгі ағысына аттандырды. Өзі Бұқараға бет алды.
Древнюю Грецию называют колыбелью европейской цивилизации. Ее истоки восходят пределы С и 2 тысячелетий до н. е. Балканский полуостров и острова Эгейского моря были тем мостиком, который соединял Европейский континент с государствами Древнего Востока. Названия Греция и греки употребляли римляне. Греки в древности именовали себя по названиям племен (данайцами, ахейцами), впоследствии стали называть свою страну Элладой, а себя эллинами. Южная часть Балканского полуострова, острова Эгейского и Ионического морей и побережья полуострова Малая Азия - земли, которые населял народ.
Территории Древней Греции, расположенные на юге Балканского полуострова, делятся на три части: Северную, Среднюю и Южную (полуостров Пелопоннес). Это преимущественно гористая местность.
Северная часть, отделенная горами и горным хребтом, делится на 2 области: Эпир на западе и Фессалию на востоке. Землями Фессалии протекает река Пеней - наиболее полноводная в Греции. Плодородные почвы долины земледелию. Самая высокая гора Греции - Олимп (2917 м). Она возвышается на северо-восточной границе Греции. Попасть из Фессалии в Среднюю Грецию можно было только через узкий Фермопильский проход между горами и побережьем Эгейского моря.
Средняя Греция делилась на 8 областей. Самыми из них были Беотия и Аттика. Аттика покрыта горами и холмами. В ней преобладают каменистые почвы и только изредка случаются плодородные долины. Беотия имеет более благоприятный для земледелия климат. В Южной Греции расположены области с хорошими условиями для земледелия - Мессения и Лаконика.
В Эгейском море разбросано много небольших островов, которые славились садами и виноградниками: Лесбос, Хиос, Самое, Родос. На островах Делос, Наксос, Парос было открыто залежи редкого мрамора. Есть в Эгейском море и большие острова - Крит, Фасос, Эвбея. Очень давно греки заселили побережье Малой Азии. Самыми известными городами здесь были Милет, Эфес, Пергам.
Климат в Греции мягкий, с очень жарким летом и теплой дождливой зимой.
Объяснение:
Гористый рельеф Греции мало пригоден для земледелия. Однако природные условия побудили экономно относиться к земле, обрабатывать каждый ее клочок с исключительной тщательностью. Греческие угодья не имели ирригационных сооружений: каналов, плотин, дамб.
Греки выращивали пшеницу, рожь, оливки, виноград. Особую роль в сельском хозяйстве играло маслинництво. Оливковое (оливковое) масло использовали и как пищевой продукт, и как лекарственное вещество, и как горючее вещество для осветительных приборов и тому подобное.
Надра Греции богатые залежи железной руды, меди, серебра, высококачественной глины, мрамора. Наличие таких полезных ископаемых обусловила развитие ремесла, поэтому греки могли обменивать ремесленные изделия на продукты питания.
Надеюсь правильно поняла вопрос.