Опишите ситуацию до и после экономического кризиса 30-х годов ХХ века.

Қаған - хандардың ханы, бас хан деген үғымды білдіреді - ерте түрік мемлекеттерінің басшысы. Түрік, батыс және шығыс түрік, Түргеш, Қимақ секілді қағандықтарды басқарған. Ол жоғарғы билеуші, әскербасы болды. Оған белгілі бір тайпа өкілдері сайланған. Қағандықтағы жоғары лауазымдарға қаған өз туыстарын тағайындап, соларға арқа сүйеп отырған. Олар қағандыққа қарасты тайпаларды билеп төстеді және өз үлестеріне тиісті әскерді басқарды. Қаған мемлекеттің ішкі және сыртқы саяси істерінің бәріне басшылық етті. Соғыс ашу немесе бітімге келу, шетелдік елшілерді қабылдау, құрылтай жиналысын шақыру, ру басшыларын тағайындау, алым-салықты қадағалау, т.б. Істермен айналысты.

Уәзір (араб.: ‎ - уазир) - мейл. әкімш. басшысы. Құранда бұл сөз «көмекші» деген алғашқы мағынасында қолданылады. Мұхаммедтің (с.а.у.) мұрагерлік сайлау барысында да осы мағынада қолданылған. Онда мұхаджирлер ансарларға былай деген: «Бізден - әмір, ал сізден - уәзір». Әбу Саламның тұсындағы Аббас әулетінде Уәзір «әулие көмекшісі» деген құрметті атақтың құрамдас бөлігі ретінде қолданылды. Әл- Мансұрдың (754 - 75) тұсында ғана Уәзір әкімш-тің басшысы ретінде қолданылған. Ортағасырлардағы арабтардың тарихи және әдеби шығармаларында Уәзір Сасани эулетінің вузург фрамандары деп аталды. Мұндай үйлестіруге, бәлкім, Аббас әулетінің Уәзір қызметі мен вузург фрамандарының атқаратын міндетінің толық сәйкес келуі негіз болған шығар. Уәзірдің мемл. әкімштің басшысы ретінде тарихтан орын алуы, сөз жоқ, Аббас әулеті тұсындағы Иран мәдени дәстүрінің қайта өрлеуімен байланысты. Уәзірдің негізгі міндеті әкімш. пен қаржыны реттеу болды. Әскер мен заң қызметіне араласқан жоқ. Батыста тап осындай міндет атқаратын адам басқаша аталды. Осман империясында бірнеше Уәзір болды. Соның ішінде Ұлы Уәзір ғана сұлтанның алдына кіру құқығын иеленді. Ахмедтің (1703 - 30) тұсында Уәзір лауазымын бір ғана адам иеленді. Кейінірек ол ірі елді мекендердің патшаларына жүктелді. Нағыз уәзірлік қызметті тек Ұлы Уәзір ғана жүзеге асырды. Осымен бір мезгілде ол сұлтан мөрінің сақтаушысы да болды.

Илек дегенді түсінбедім

ДОНСКАЯ АРМИЯ - вооруженное формирование Белого движения на Юге России в годы Гражданской войны 1917–1922 годов.

На­ча­ла соз­да­вать­ся 17.04.1918 года в ста­ни­це За­плав­ская (в рай­оне города Но­во­чер­касск) под руководством так называемого Со­ве­та обо­ро­ны, пре­об­ра­зо­ван­но­го 21 апреля во Временное дон­ское пра­ви­тель­ст­во. По­сле при­сое­ди­не­ния 23 апреля от­ря­да генерал-майора П. Х. По­по­ва Донская армия на­счи­ты­ва­ла свыше 6 тысяч человек, 9 ору­дий, около 50 пу­ле­мё­тов.

В мае 1918 года, по­сле ли­к­ви­да­ции Дон­ской со­вет­ской рес­пуб­ли­ки, бы­ла про­ве­де­на мо­би­ли­за­ция Дон­ско­го ка­за­чье­го вой­ска. Ли­ца не­вой­ско­вых со­сло­вий (ино­го­род­ние), всту­пив­шие в Донскую армию, при­ни­ма­лись в ка­за­чье со­сло­вие (смотрите Ка­за­че­ст­во), ка­за­ки, пе­ре­шед­шие на сто­ро­ну советских войск, ли­ша­лись ка­зачь­е­го зва­ния. К се­ре­ди­не мая Донская армия на­счи­ты­ва­ла около 17 тысяч человек, 21 ору­дие, 58 пу­ле­мё­тов.

Вой­ско­вым ата­ма­ном 16 мая из­бран генерал-майор П. Н. Крас­нов. Кро­ме Донской армии (к кон­цу ию­ня около 45 тысяч человек, 150 ору­дий, 610 пу­ле­мё­тов) фор­ми­ро­ва­лась так называемая Мо­ло­дая ар­мия из но­во­бран­цев 17-18 лет (к кон­цу ав­гу­ста около 20 тысяч человек).

Воо­ру­же­ние Донской армии по­став­ля­ла Гер­ма­ния. Это по­зво­ли­ло к се­ре­ди­не августа 1918 года вы­бить советские вой­ска из Дон­ско­го вой­ска об­ла­сти (кро­ме час­ти Саль­ско­го округа) и раз­вер­нуть на­сту­п­ле­ние на Ца­ри­цын (ны­не Вол­го­град) и Во­ро­неж. По­ра­же­ния Донской армии под Ца­ри­цы­ном и Гер­ма­нии в Первой ми­ро­вой вой­не вы­ну­ди­ли Крас­но­ва, дей­ст­во­вав­ше­го са­мо­стоя­тель­но, пой­ти на со­гла­ше­ние с А. И. Де­ни­ки­ным. По со­гла­ше­нию ме­ж­ду дву­мя вое­на­чаль­ни­ка­ми от 08.01.1919 года Донская армия пе­ре­шла в опе­ра­тив­ное под­чи­не­ние к глав­но­ко­ман­дую­ще­му Воо­ру­жён­ных сил Юга Рос­сии Де­ни­ки­ну (на­зна­че­ние ко­манд­но­го со­ста­ва, чи­но­про­из­вод­ст­во в Донской армии и других ос­та­лось в ве­де­нии дон­ско­го ата­ма­на).

В январе - феврале 1919 года, по­тер­пев ряд по­ра­же­ний от советских войск и по­те­ряв зна­чительную часть лич­но­го со­ста­ва (ты­ся­чи верх­не­дон­ских ка­за­ков ра­зо­шлись по до­мам, сда­лись в плен или пе­ре­шли на сто­ро­ну РККА), Донская армия (к кон­цу фев­ра­ля около 15 тысяч человек) ото­шла в ни­зо­вья До­на. Од­на­ко по­ли­ти­ка рас­ка­за­чи­ва­ния, про­во­див­шая­ся советской вла­стью и при­вед­шая к Вё­шен­ско­му вос­ста­нию 1919 года, рез­ко из­ме­ни­ла си­туа­цию. Ус­пеш­ный рейд в на­ча­ле ию­ня кон­ной груп­пы под ко­мандованием генерал-майора А. С. Сек­ре­то­ва по­зво­лил вос­став­шим влить­ся в ря­ды Донской армии, ко­то­рая к кон­цу ию­ня за­ня­ла всю Дон­скую область и южную часть Во­ро­неж­ской губернии.

Ле­том - осе­нью 1919 года в со­став Донской армии вхо­ди­ло 8-9 кавалерских и 5-6 пехотных ди­ви­зий (часть их вре­мен­но пе­ре­да­ва­лась другими ар­ми­ям), из ко­то­рых бы­ло сфор­ми­ро­ва­но 4 кор­пу­са, и её чис­лен­ность в этот пе­ри­од дос­ти­га­ла свыше 50 тысяч человек при 160-240 ору­ди­ях и 650-930 пу­ле­мё­тах. Вой­ска Донской армии уча­ст­во­ва­ли в Мо­с­ков­ском по­хо­де Де­ни­ки­на 1919 года, где по­нес­ли зна­чительные по­те­ри. В хо­де контр­на­сту­п­ле­ния Юж­но­го фрон­та 1919 года и на­сту­п­ле­ния Юж­но­го и Юго-Вос­точ­но­го фрон­тов 1919-1920 годов Донская армия по­тер­пе­ла по­ра­же­ние и от­сту­пи­ла на Северный Кав­каз, где в мар­те - апреле 1920 года часть её войск сда­лась в плен РККА, а ос­тат­ки эва­куи­ро­ва­лись в Крым, где бы­ли све­де­ны в Дон­ской кор­пус «Рус­ской ар­мии».

Ко­ман­дую­щие: генерал-майор К. С. По­ля­ков (17-25 апреля 1918 года), генерал-майор, с мая 1918 генерал-лейтенант П. Х. По­пов (25 апреля - 18 мая 1918 года), генерал-майор, с ию­ня 1918 года  генерал-лейтенант С. В. Де­ни­сов (18 мая 1918 года  - 15 февраля 1919 года), генерал-лейтенант В. И. Си­до­рин (15 февраля 1919 года - март 1920 года).