В годы Великой французской революции границы территории французского государства почти достигли размеров современной Франции. Процесс территориального расширения был завершён позже в XIX веке после присоединения Савойского герцогства и графства Ниццы (первоначально, в эпоху Первой империи, а затем окончательно, в 1860 году), а также некоторых небольших папских областей (к примеру, Авиньона) и зарубежных владений. Конечно, территория Франции была существенно расширена в ходе военных кампаний Наполеона I, но по итогам Венского конгресса границы европейских государств были снова восстановлены. Франция, после своего поражения во Франко-прусской войне 1870 года, уступила Германии свою провинцию Эльзас и часть провинции Лотарингия (см. Эльзас-Лотарингия); эти утраченные регионы вернутся в состав Франции только по завершении Первой мировой войны.
В 1830 году Франция вторглась в Алжир и уже в 1848 году эта североафриканская страна была полностью присоединена к Франции, получив статус департамента. В конце XIX столетия Франция вступила в эпоху колониального империализма — включив в свой состав Французский Индокитай (территория современных государств Камбоджа, Вьетнам и Лаос) и африканские колонии (колониальный раздел Африки принёс Франции почти всю северо-западную и центральную часть африканского континента) — в результате чего Франция стала прямым соперником Великобритании.
Оғыз мемлекеті (ЫХ ғасырдың соңы— ХЫғасырдың ортасы). ЫХ ғасырдың ортасында Сырдарияның орта және төменгі ағысында, сонымен қатар Батыс Қазақстанды да қосып алатын территориясында оғыз тайпаларының саяси бірлестігі құрылды. «Оғыз» деген терминнің этимологиясы әлі де анықталмаған. Алайда "оғыз" сөзінің пайда болуы туралы әр түрлі пікірлер жоқ емес. Кейбір ғалымдар "уыз" сөзінен шықты десе, екінші біреулері "садақтың оғы" деген сөзден пайда болған дейді. Ал үшінші бір ғалымдар "өгіз" деген тотемдік сөзден пайда болды деп дәлелдеуге тырысады. Махмуд Қашқари, әл-Марвази еңбектерінде, оғыздарға жататын руларды атап кеткен: қынық, баят, язғыр, имур, қарабулақ, тутырка, т.б. Оғыздар 2 экзогамды фрактриядан құрылған. Бұлар — боз оқ және үш оқ (учук). ВЫЫЫ ғасыр ортасында түргештер мұрасы үшін қарлұқтармен болған күресте оғыздардың едәуір бөлігі Жетісуды тастап, Шу алқабына кетеді. Осы жерде олардың «Көне Гузия>> деп аталатын ордасы болды. ЫХ ғасырдың бас кезінде оғыздардың көсемі қарлұқтармен, қимақтармен одақтасып, кангар-печенег бірлестігін күйретеді, сөйтіп Сырдың төменгі жағы мен Арал өңірі мен даласын басып алады. ЫХ ғасыр соңында олар хазарлармен одақ құрып, печенегтерді жеңеді де, Орал мен Еділ арасын қол астына қаратады.
В годы Великой французской революции границы территории французского государства почти достигли размеров современной Франции. Процесс территориального расширения был завершён позже в XIX веке после присоединения Савойского герцогства и графства Ниццы (первоначально, в эпоху Первой империи, а затем окончательно, в 1860 году), а также некоторых небольших папских областей (к примеру, Авиньона) и зарубежных владений. Конечно, территория Франции была существенно расширена в ходе военных кампаний Наполеона I, но по итогам Венского конгресса границы европейских государств были снова восстановлены. Франция, после своего поражения во Франко-прусской войне 1870 года, уступила Германии свою провинцию Эльзас и часть провинции Лотарингия (см. Эльзас-Лотарингия); эти утраченные регионы вернутся в состав Франции только по завершении Первой мировой войны.
В 1830 году Франция вторглась в Алжир и уже в 1848 году эта североафриканская страна была полностью присоединена к Франции, получив статус департамента. В конце XIX столетия Франция вступила в эпоху колониального империализма — включив в свой состав Французский Индокитай (территория современных государств Камбоджа, Вьетнам и Лаос) и африканские колонии (колониальный раздел Африки принёс Франции почти всю северо-западную и центральную часть африканского континента) — в результате чего Франция стала прямым соперником Великобритании.
Оғыз мемлекеті (ЫХ ғасырдың соңы— ХЫғасырдың ортасы). ЫХ ғасырдың ортасында Сырдарияның орта және төменгі ағысында, сонымен қатар Батыс Қазақстанды да қосып алатын территориясында оғыз тайпаларының саяси бірлестігі құрылды. «Оғыз» деген терминнің этимологиясы әлі де анықталмаған. Алайда "оғыз" сөзінің пайда болуы туралы әр түрлі пікірлер жоқ емес. Кейбір ғалымдар "уыз" сөзінен шықты десе, екінші біреулері "садақтың оғы" деген сөзден пайда болған дейді. Ал үшінші бір ғалымдар "өгіз" деген тотемдік сөзден пайда болды деп дәлелдеуге тырысады. Махмуд Қашқари, әл-Марвази еңбектерінде, оғыздарға жататын руларды атап кеткен: қынық, баят, язғыр, имур, қарабулақ, тутырка, т.б. Оғыздар 2 экзогамды фрактриядан құрылған. Бұлар — боз оқ және үш оқ (учук). ВЫЫЫ ғасыр ортасында түргештер мұрасы үшін қарлұқтармен болған күресте оғыздардың едәуір бөлігі Жетісуды тастап, Шу алқабына кетеді. Осы жерде олардың «Көне Гузия>> деп аталатын ордасы болды. ЫХ ғасырдың бас кезінде оғыздардың көсемі қарлұқтармен, қимақтармен одақтасып, кангар-печенег бірлестігін күйретеді, сөйтіп Сырдың төменгі жағы мен Арал өңірі мен даласын басып алады. ЫХ ғасыр соңында олар хазарлармен одақ құрып, печенегтерді жеңеді де, Орал мен Еділ арасын қол астына қаратады.