Бекініс, қорған, қамал — тұрақты әскері, қару-жарағы бар, қажетті азық-түлік, т.б. нәрселермен қамтамасыз етілген, әскери-стратегиялық тұрғыдан маңызды, жау қоршауында қалған жағдайда ұзақ уақыт қарсыласуға мүмкіндігі мол әскери тұрақ. Ол теңіз (теңіз жағалауы) Бекінісі және құрлықтық Бекініс болып бөлінеді. Теңіз (теңіз жағалауы) Бекінісі әскери флот күштерінің шұғыл әрекет тірегі ретінде қызмет етеді. Мұндай Бекіністер құрамында теңізге, ішкі рейдтерге шығуға оңтайлы бірнеше (жабық) аралдар, сондай-ақ, қорғанысқа, кемелер мен қайықтарды жөндеуге, жабдықтауға қажетті құралдар болады. Теңіз жағалауында Бекіністік құрылыстар жүргізу, қорғану туралы алғашқы жазба деректер Филон Византийский (б.з.б. 3 ғ.), Витрувий (б.з.б. 1 ғ.), Аполлодар (2 ғ.), Вегеция (4 ғасырдың соңы — 5 ғасырдың бас кезі) еңбектерінде кездеседі. Құрлықтық Бекініс алғашында топырақ үйіндісімен, таспен, ағашпен, т.б. материалдармен қоршалған елді мекен түрінде болды. Ал көшпелілер әскерлері жылжымалы Бекіністер құру әдістерін қолданған. Кейін қалалық мәдениеттің өркендеуіне байланысты қорғаныс құрылыстары бар Бекіністер, қамалдар салына бастады. Мұндай елді мекенді, қамалдарды қорғау тұрғындардың өз күшімен жүзеге асырылған. Ертедегі мемлекеттер мен қалаларда әскер пайда болып, құрылыс өнерінің дамуы мен арзан жұмыс қолдарының (құлдар) көбеюіне байланысты көне қалалар айналасы мұнаралы қабырғалармен, ормен қоршалатын болды. Мысалы, парсылар астанасы Сузы үш қатар мұнаралы қабырғалармен қоршалған. Орта Азия мен көне Қазақстан жерінде де мұндай көп қатарлы Бекіністер аз болмаған. Олардың орындары ондап саналады. Б.з-дың алғашқы ғасырларында Сырдың оң жағасынан бой көтерген Сауран қаласының да бірнеше бекініс қабырғалары болған. Бекіністің сыртқы қоршауы құлаған жағдайда, ең соңғы кедергі есебіндегі тірек-қорғаны — цитаделі (гректерде — акрополь, римдіктерде — капитолий) салынған. Үлкен аумақты ел шетінен қорғауға арналған шекаралық Бекіністер Қытайда (Ұлы Қытай қорғаны), Мысырда, Ассирияда, Вавилонда, Иранда, Римде, т.б. елдерде қолданылған. Орта ғасырларда Батыс Еуропада ірі жер иелерінің қорған-сарайлары (замоктар), қорғандары күшейтілген қарулы әскері бар қалалар мен монастырьлар түріндегі Бекіністер пайда болды. Қорған-сарайлар ірі жер иелерінің тұрғын жайы мен қол астындағы халықтан алым-салық жинау, ұрыс қимылдарын жүргізу мақсатында жасақталған қарулы әскері орналасатын тұрақ қызметін атқарды. 13 — 14 ғасырларда тек Францияда ғана 50 мыңға жуық қорған-сарайлар, қарулы әскері бар қалалар мен монастырьлар болды. Оқ-дәрімен атылатын қарулардың пайда болуына байланысты (18 — 19 ғасырлардан бастап) теңіз жағалауындағы Бекініс қабырғаларының алдыңғы жағынан қосымша форттар салына бастады. 19 ғасырдың аяғында Бекініс құрылысына бетон және оқ өтпейтін құрылымдар қолданылатын болды. 1-дүниежүзілік соғыс қарсаңында Еуропа территориясында әр түрлі дәрежедегі 150-ден астам Бекініс болды. Қару-жарақтар мен әскердің Бекіністерге топталуы қарсыластарға артиллериядан бастырмалата соққы беру арқылы бас көтертпей тастауына мүмкіндік беретін. Сондықтан, қарулы күштерді әр жерге бөліп орналастыру қажеттігі туындады. 1-дүниежүзілік соғыстан кейін Бекіністер орнына әскери шептер өмірге келді.[1]
Первый этап централизаци и (начало XIV в. - 1389 г. ) стал временем борьбы Московского и Тверского княжеств за лидерство в «собирании земель» . Эта борьба велась в условиях активного вмешательства в нее ханов Золотой Орды, которые давали русским князьям «ярлык» на право занятия великокняжеского владимирского престола. Первым титул великого князя всея Руси принял Михаил Ярославич Тверской, который в начале XIV в. пытался подчинить себе оба Новгорода - Великий и Нижний, Кострому, Переяславль. Глава Московского княжества - Иван I Калита (внук Александра Невского) - в борьбе за этот титул воспользовался антиордынским восстанием в Твери 1327 г. При подавлении восстания он выступил пособником хана и в награду за это получил ярлык на великое княжение владимирское и право сбора дани со всех русских земель для Золотой Орды. Это обеспечило казну Ивана Калиты дополнительными средствами и позволило ему расширить территорию Московского княжества с покупки ряда земель. Временное прекращение ордынских набегов дальнейшему подъему экономики.
Целенаправленная и гибкая политика Ивана Калиты позволила ему заручиться поддержкой церкви. В 1325 г. в Москву из Владимира переехал митрополит, и Москва стала новым церковным центром Руси. Под власть Ивана Калиты перешла основная часть великого княжества Владимирского, и его столица была перенесена из Владимира в Москву.
Ярлык на Владимирское княжение получил в Орде сын Ивана Калиты - Иван II Красный, а позже - его внук Дмитрий Иванович Донской. Расширение границ Московского княжества, которое велось в постоянной борьбе с другими князьями (рязанским, нижегородским, тверским) , позволило упрочить его внутреннее положение. Это сделало возможным достижение первых военных успехов в борьбе с Ордой, которая переживала двадцатилетний период усобиц. В 1378 г. войска Дмитрия Ивановича нанесли поражение ордынским войскам на реке Воже. С конца 70-х годов авторитет Московского княжества усилился, так как оно стало и центром борьбы с Ордой, что закрепило его превосходство над Тверью. Князю Дмитрию в результате военного похода на Тверь удалось добиться капитуляции тверского князя, его отказа от претензий на великое княжение владимирское, признания главенства московского князя.
Целенаправленная и гибкая политика Ивана Калиты позволила ему заручиться поддержкой церкви. В 1325 г. в Москву из Владимира переехал митрополит, и Москва стала новым церковным центром Руси. Под власть Ивана Калиты перешла основная часть великого княжества Владимирского, и его столица была перенесена из Владимира в Москву.
Ярлык на Владимирское княжение получил в Орде сын Ивана Калиты - Иван II Красный, а позже - его внук Дмитрий Иванович Донской. Расширение границ Московского княжества, которое велось в постоянной борьбе с другими князьями (рязанским, нижегородским, тверским) , позволило упрочить его внутреннее положение. Это сделало возможным достижение первых военных успехов в борьбе с Ордой, которая переживала двадцатилетний период усобиц. В 1378 г. войска Дмитрия Ивановича нанесли поражение ордынским войскам на реке Воже. С конца 70-х годов авторитет Московского княжества усилился, так как оно стало и центром борьбы с Ордой, что закрепило его превосходство над Тверью. Князю Дмитрию в результате военного похода на Тверь удалось добиться капитуляции тверского князя, его отказа от претензий на великое княжение владимирское, признания главенства московского князя.