Севан Рабдан, Севан Рабдан, Цеван Рабтан, Цеван Рабдан, Цон Араптан, Шаған Рабдан (1663 – 1727 жылдары өмір сүрген) – жоңғар ханы (1697 - 1727), мемлекет қайраткері, мәмлігер және қолбасшы. Жиырма жыл бойы Маньчжур әулетінің билеушілерімен, Циндік Қытаймен қақтығысқа жол бермей Жоңғар хандығын тез арада нығайтып алып, өзінің күш-жігерін қазақ қоныстарын, Тянь-Шань қырғыздарының жерін, Шығыс Түркістанды, Саян-Алтай және Барабы даласын қоныстанған халықтарды жаулап алуға бағыттады.
Жоңғарлар қазақтарға үсті-үстіне шапқыншылық жасап, адамдары мен малдарын айдап әкетті, жайылымдары мен мүліктерін тартып алып, кейде тұтас рулар мен ауылдарды қырып-жойды. Үздіксіз жасалған сыртқы шабуылдар мен ішкі алауыздықтан бытырап, әлсіреген қазақ халқы бұл кезеңде асқан зор қайғы-қасіретті бастан кешірді. Сыбан Раптан Шығыс Түркістанды бағындырып, Тибетке басып кіреді.
1716 жылы Сыбан Раптан әскерінің негізгі бөлігін қазақтарға қарсы аттандырады. 1718 жылы көктемде жоңғарлар Түркістанға тақап келген еді.
1722 жылы Қытай императоры Канси қайтыс болып, 1723 жылы жоңғар-қытай бітімі жасалды. Соғысқа мықтап дайындалып алған Сыбан Раптан 1723 жылы көктемде қазақ жеріне жеті тұстан басып кіреді. Бұл шабуыл қазақ халқына ауыр қасірет әкеліп, «Ақтабан шұбырынды, алқакөл сұлама» деп аталып кетті. Сайрам, Түркістан, Ташкент қалаларын басып алды.[1] 1726 жылы барлық қазақ руларын басқыншыларға қарсы біріктіру қолға алынып (Ордабасы кеңесі), үш жүздің қолы жоңғар әскеріне соққы бере бастайды.
В 60-е годы XIX века в Германии было решено отдать преимущество единству перед свободой. Это было результатом той «революции сверху», с которой глава прусского кабинета Отто фон Бисмарк по-своему решил германский вопрос. Во внутриполитическом плане вопрос о власти он решил благодаря конституционному конфликту в Пруссии в 1862-66 гг. в пользу исполнительный власти и в ущерб парламенту; во внешнеполитическом плане вопрос о власти был решен в малогерманском духе в результате войны 1866 г., то есть без Австрии, и во время Франко-прусской войны 1870-71 гг. вопреки воле державы, которая до этого накладывала вето на создание германского национальногo государства: Франции Наполеона III. Тем самым цель революции 1848 г. , цель единства, была достигнута. Однако требование свободы, когда под этим понималось прежде всего наличие правительства, ответственного перед парламентом, оставалось нереализованным. Вопрос о свободе Бисмарк не смог бы решить в духе либералов даже в том случае, если бы это было его намерением: парламентаризация элементарно противоречила интересам высших слоев старого прусскогo общества: королевской династии, военных, юнкерства, высшего чиновничества. Она противоречила также интересам других германских государств, прежде всего Баварии, Саксонии, Вюртемберга. В лице Бундесрата они обладали значительной долей исполнительной власти в Германской империи, и этой властью они не собирались делиться в пользу Рейхстага. Рейхстаг был избран на основе всеобщего и равного избирательного права для мужчин, которым уже исполнилось 25 лет. Это отвечало положениям так никогда и не вступившей в силу имперской конституции от 1849 г. и дало немцам больше демократических прав, чем имелось тогда у граждан образцовых либеральных монархий, например Великобритании или Бельгии. В силу этого можно говорить о частичной демократизации Германии в XIX веке или – с учетом всего периода существования кайзеровской империи – о неодновременной демократизации: избирательное право было демократизировано сравнительно рано, а правительственная система в узком смысле – поздно.
Севан Рабдан, Севан Рабдан, Цеван Рабтан, Цеван Рабдан, Цон Араптан, Шаған Рабдан (1663 – 1727 жылдары өмір сүрген) – жоңғар ханы (1697 - 1727), мемлекет қайраткері, мәмлігер және қолбасшы. Жиырма жыл бойы Маньчжур әулетінің билеушілерімен, Циндік Қытаймен қақтығысқа жол бермей Жоңғар хандығын тез арада нығайтып алып, өзінің күш-жігерін қазақ қоныстарын, Тянь-Шань қырғыздарының жерін, Шығыс Түркістанды, Саян-Алтай және Барабы даласын қоныстанған халықтарды жаулап алуға бағыттады.
Жоңғарлар қазақтарға үсті-үстіне шапқыншылық жасап, адамдары мен малдарын айдап әкетті, жайылымдары мен мүліктерін тартып алып, кейде тұтас рулар мен ауылдарды қырып-жойды. Үздіксіз жасалған сыртқы шабуылдар мен ішкі алауыздықтан бытырап, әлсіреген қазақ халқы бұл кезеңде асқан зор қайғы-қасіретті бастан кешірді. Сыбан Раптан Шығыс Түркістанды бағындырып, Тибетке басып кіреді.
1716 жылы Сыбан Раптан әскерінің негізгі бөлігін қазақтарға қарсы аттандырады. 1718 жылы көктемде жоңғарлар Түркістанға тақап келген еді.
1722 жылы Қытай императоры Канси қайтыс болып, 1723 жылы жоңғар-қытай бітімі жасалды. Соғысқа мықтап дайындалып алған Сыбан Раптан 1723 жылы көктемде қазақ жеріне жеті тұстан басып кіреді. Бұл шабуыл қазақ халқына ауыр қасірет әкеліп, «Ақтабан шұбырынды, алқакөл сұлама» деп аталып кетті. Сайрам, Түркістан, Ташкент қалаларын басып алды.[1] 1726 жылы барлық қазақ руларын басқыншыларға қарсы біріктіру қолға алынып (Ордабасы кеңесі), үш жүздің қолы жоңғар әскеріне соққы бере бастайды.
Тем самым цель революции 1848 г. , цель единства, была достигнута. Однако требование свободы, когда под этим понималось прежде всего наличие правительства, ответственного перед парламентом, оставалось нереализованным. Вопрос о свободе Бисмарк не смог бы решить в духе либералов даже в том случае, если бы это было его намерением: парламентаризация элементарно противоречила интересам высших слоев старого прусскогo общества: королевской династии, военных, юнкерства, высшего чиновничества. Она противоречила также интересам других германских государств, прежде всего Баварии, Саксонии, Вюртемберга. В лице Бундесрата они обладали значительной долей исполнительной власти в Германской империи, и этой властью они не собирались делиться в пользу Рейхстага.
Рейхстаг был избран на основе всеобщего и равного избирательного права для мужчин, которым уже исполнилось 25 лет. Это отвечало положениям так никогда и не вступившей в силу имперской конституции от 1849 г. и дало немцам больше демократических прав, чем имелось тогда у граждан образцовых либеральных монархий, например Великобритании или Бельгии. В силу этого можно говорить о частичной демократизации Германии в XIX веке или – с учетом всего периода существования кайзеровской империи – о неодновременной демократизации: избирательное право было демократизировано сравнительно рано, а правительственная система в узком смысле – поздно.