Жоңғар шапқыншылығы, жоңғар-қазақ соғыстары (Қазақ-Жоңғар соғысы деп те аталады) – Қазақ хандығы құрылған кезден бастап, 18 ғасырдың 50-жылдарына дейін оның аумағына ойраттардың бірде өршелене, бірде беті қайта жасаған шапқыншылықтары. Қазақ халқы ойраттарды алғашқыда қалмақтар, кейін жоңғарлар деп атаған (қ. Жоңғар хандығы). 15 ғасырдың 50-жылдары ойраттардың қалмақ тайпасының билеушісі Үз-Темір тайшы өздерімен іргелес жатқан қазақ даласына шабуыл ұйымдастырады. Дешті Қыпшаққа баса-көктеп кіріп, Ақ Орданы ойрандады. Сыр бойына жетіп, қазақ ұлыстарын оңтүстік-шығысқа қарай ығыстырып, Түркістанды, Ташкентті басып алды. 15 ғасырдың 70-жылдары ойраттар шабуылдары жиілей түсті. Қазақ ханы Таһир (Тайыр) ойраттардың жолына кедергі жасау мақсатында Жетісуда ірі Жатан бекінісін салдырды. 16 ғасырдың екінші жартысында Ақназар хан тұсында қазақ әскері ойраттарға қарсы тойтарыс беріп, үлкен жеңістерге қол жеткізді. Тәуекел хан билік еткен тұста да қазақ жасақтары жау әскеріне қарсы күйрете соққы берген. Ойраттар Сырдария бойындағы сауда орталықтарын басып алғысы келді. Бұлай жорамалдауға ағылшын көпесі әрі саяхатшысы Дженкинсонның келтірген мәліметтері негіз бола алады. Ол 1557 жылы Орта Азиядан Қытайға өтпекші болғанда, оған қазақтар мен ойраттардың Ташкент қаласы үшін жүргізген соғысы кедергі жасаған.
Кутузов и Наполеон – два великих полководца, сыгравших важную роль в истории мира. У каждого была своя цель – победить врага, только шли они к ней разными путями. Л.Н.Толстой использовал разные средства для описания полководцев. Он показывает и внешнюю составляющую героев, и саму душу, и отношение к солдатам. Литературные образы Михаила Кутузова и Наполеона Бонапарта в романе Толстого «Война и мир» максимально приближены к реальным историческим лицам. Автор «разбивает» образ Наполеона как завоевателя, он показывает неизбежность краха его идей и убеждений. Лев Николаевич возвышает образ Кутузова, называя его истинно великим человеком. Сравнение героев построено на антитезе: милосердный Кутузов противопоставлен эгоистичному Наполеону. Они стали воплощением двух идей: войны и мира. Кутузов был простым и близким к народу, проявлял отеческую заботу, а Наполеон воспринимал солдат, как средство для достижения власти. Автор относится к Кутузову величественно, а Наполеона осуждает за цинизм, эгоизм и холодность.
Жоңғар шапқыншылығы, жоңғар-қазақ соғыстары (Қазақ-Жоңғар соғысы деп те аталады) – Қазақ хандығы құрылған кезден бастап, 18 ғасырдың 50-жылдарына дейін оның аумағына ойраттардың бірде өршелене, бірде беті қайта жасаған шапқыншылықтары. Қазақ халқы ойраттарды алғашқыда қалмақтар, кейін жоңғарлар деп атаған (қ. Жоңғар хандығы). 15 ғасырдың 50-жылдары ойраттардың қалмақ тайпасының билеушісі Үз-Темір тайшы өздерімен іргелес жатқан қазақ даласына шабуыл ұйымдастырады. Дешті Қыпшаққа баса-көктеп кіріп, Ақ Орданы ойрандады. Сыр бойына жетіп, қазақ ұлыстарын оңтүстік-шығысқа қарай ығыстырып, Түркістанды, Ташкентті басып алды. 15 ғасырдың 70-жылдары ойраттар шабуылдары жиілей түсті. Қазақ ханы Таһир (Тайыр) ойраттардың жолына кедергі жасау мақсатында Жетісуда ірі Жатан бекінісін салдырды. 16 ғасырдың екінші жартысында Ақназар хан тұсында қазақ әскері ойраттарға қарсы тойтарыс беріп, үлкен жеңістерге қол жеткізді. Тәуекел хан билік еткен тұста да қазақ жасақтары жау әскеріне қарсы күйрете соққы берген. Ойраттар Сырдария бойындағы сауда орталықтарын басып алғысы келді. Бұлай жорамалдауға ағылшын көпесі әрі саяхатшысы Дженкинсонның келтірген мәліметтері негіз бола алады. Ол 1557 жылы Орта Азиядан Қытайға өтпекші болғанда, оған қазақтар мен ойраттардың Ташкент қаласы үшін жүргізген соғысы кедергі жасаған.
Кутузов и Наполеон – два великих полководца, сыгравших важную роль в истории мира. У каждого была своя цель – победить врага, только шли они к ней разными путями. Л.Н.Толстой использовал разные средства для описания полководцев. Он показывает и внешнюю составляющую героев, и саму душу, и отношение к солдатам. Литературные образы Михаила Кутузова и Наполеона Бонапарта в романе Толстого «Война и мир» максимально приближены к реальным историческим лицам. Автор «разбивает» образ Наполеона как завоевателя, он показывает неизбежность краха его идей и убеждений. Лев Николаевич возвышает образ Кутузова, называя его истинно великим человеком. Сравнение героев построено на антитезе: милосердный Кутузов противопоставлен эгоистичному Наполеону. Они стали воплощением двух идей: войны и мира. Кутузов был простым и близким к народу, проявлял отеческую заботу, а Наполеон воспринимал солдат, как средство для достижения власти. Автор относится к Кутузову величественно, а Наполеона осуждает за цинизм, эгоизм и холодность.