Бекініс, қорған, қамал — тұрақты әскері, қару-жарағы бар, қажетті азық-түлік, т.б. нәрселермен қамтамасыз етілген, әскери-стратегиялық тұрғыдан маңызды, жау қоршауында қалған жағдайда ұзақ уақыт қарсыласуға мүмкіндігі мол әскери тұрақ. Ол теңіз (теңіз жағалауы) Бекінісі және құрлықтық Бекініс болып бөлінеді. Теңіз (теңіз жағалауы) Бекінісі әскери флот күштерінің шұғыл әрекет тірегі ретінде қызмет етеді. Мұндай Бекіністер құрамында теңізге, ішкі рейдтерге шығуға оңтайлы бірнеше (жабық) аралдар, сондай-ақ, қорғанысқа, кемелер мен қайықтарды жөндеуге, жабдықтауға қажетті құралдар болады. Теңіз жағалауында Бекіністік құрылыстар жүргізу, қорғану туралы алғашқы жазба деректер Филон Византийский (б.з.б. 3 ғ.), Витрувий (б.з.б. 1 ғ.), Аполлодар (2 ғ.), Вегеция (4 ғасырдың соңы — 5 ғасырдың бас кезі) еңбектерінде кездеседі. Құрлықтық Бекініс алғашында топырақ үйіндісімен, таспен, ағашпен, т.б. материалдармен қоршалған елді мекен түрінде болды. Ал көшпелілер әскерлері жылжымалы Бекіністер құру әдістерін қолданған. Кейін қалалық мәдениеттің өркендеуіне байланысты қорғаныс құрылыстары бар Бекіністер, қамалдар салына бастады. Мұндай елді мекенді, қамалдарды қорғау тұрғындардың өз күшімен жүзеге асырылған. Ертедегі мемлекеттер мен қалаларда әскер пайда болып, құрылыс өнерінің дамуы мен арзан жұмыс қолдарының (құлдар) көбеюіне байланысты көне қалалар айналасы мұнаралы қабырғалармен, ормен қоршалатын болды. Мысалы, парсылар астанасы Сузы үш қатар мұнаралы қабырғалармен қоршалған. Орта Азия мен көне Қазақстан жерінде де мұндай көп қатарлы Бекіністер аз болмаған. Олардың орындары ондап саналады. Б.з-дың алғашқы ғасырларында Сырдың оң жағасынан бой көтерген Сауран қаласының да бірнеше бекініс қабырғалары болған. Бекіністің сыртқы қоршауы құлаған жағдайда, ең соңғы кедергі есебіндегі тірек-қорғаны — цитаделі (гректерде — акрополь, римдіктерде — капитолий) салынған. Үлкен аумақты ел шетінен қорғауға арналған шекаралық Бекіністер Қытайда (Ұлы Қытай қорғаны), Мысырда, Ассирияда, Вавилонда, Иранда, Римде, т.б. елдерде қолданылған. Орта ғасырларда Батыс Еуропада ірі жер иелерінің қорған-сарайлары (замоктар), қорғандары күшейтілген қарулы әскері бар қалалар мен монастырьлар түріндегі Бекіністер пайда болды. Қорған-сарайлар ірі жер иелерінің тұрғын жайы мен қол астындағы халықтан алым-салық жинау, ұрыс қимылдарын жүргізу мақсатында жасақталған қарулы әскері орналасатын тұрақ қызметін атқарды. 13 — 14 ғасырларда тек Францияда ғана 50 мыңға жуық қорған-сарайлар, қарулы әскері бар қалалар мен монастырьлар болды. Оқ-дәрімен атылатын қарулардың пайда болуына байланысты (18 — 19 ғасырлардан бастап) теңіз жағалауындағы Бекініс қабырғаларының алдыңғы жағынан қосымша форттар салына бастады. 19 ғасырдың аяғында Бекініс құрылысына бетон және оқ өтпейтін құрылымдар қолданылатын болды. 1-дүниежүзілік соғыс қарсаңында Еуропа территориясында әр түрлі дәрежедегі 150-ден астам Бекініс болды. Қару-жарақтар мен әскердің Бекіністерге топталуы қарсыластарға артиллериядан бастырмалата соққы беру арқылы бас көтертпей тастауына мүмкіндік беретін. Сондықтан, қарулы күштерді әр жерге бөліп орналастыру қажеттігі туындады. 1-дүниежүзілік соғыстан кейін Бекіністер орнына әскери шептер өмірге келді.[1]
Одним из них был леонардо да винчи (1452—1519). его необыкновенная одарённость поражала современников. леонардо был художником, поэтом, архитектором, скульптором, музыкантом, божественно пел, увлекался , , астрономией, , философией, разбирался в механике и военном деле. его всеобъемлющий многогранный ум не имел себе равных даже среди разносторонних гениев возрождения. люди, знавшие леонардо да винчи, отмечали, что он своей наружностью являл высшую красоту: высок ростом и хорошо сложён, силён (правой рукой гнул стенное железное кольцо или подкову, как свинец), всегда щегольски одет, его беседа была обворожительна. после смерти леонардо осталось около семи тысяч страниц записей, черновиков, рукописей. а вот картин сохранилось совсем немного, хотя именно живописи он отдавал предпочтение, считал её царицей искусств. в трактате о живописи леонардо говорит о художнике как о человеке, наделённом божественным могуществом, способном охватить разнообразие природы и воссоздать его сначала в уме, а потом на бумаге или холсте. леонардо был не только гениальным живописцем, но одновременно и проницательным исследователем. расчёты ему показать в картинах глубину пространства, перспективу. длительные опыты научили изображать объём тончайшими оттенками, игрой света. героями произведений леонардо делал не богов и святых, а обычных людей. такова юная «мадонна с младенцем» («мадонна литта»). в мягких переливах света и тени — мать, прижавшая к груди дитя. нежное объятие её рук, лёгкая полуулыбка бесконечную любовь земной женщины к своему ребёнку. за спиной мадонны два окна, в которых виден прекрасный пейзаж. и, как бы оставляя в наследство будущим поколениям загадку, леонардо изобразил землю с огромной высоты. только истинный гений, живший в эпоху, когда люди и мечтать не могли о том, чтобы подняться в воздух, смог показать мир, недоступный фантазии простого смертного. не меньше загадок таится и в портрете моны лизы («джоконда») — жены богатого флорентийца. спокойно и величественно восседает она в кресле, глаза пристально смотрят на зрителя, на губах едва уловимая улыбка, «столь приятная, что, глядя на этот портрет, испытываешь более божественное, чем человеческое, » — писал биограф художника. неуловимая дымка окутывает лицо и фигуру моны лизы, смягчает контуры. кажется, эта женщина владеет какой-то тайной, волнующей и наших современников.
