Без обмана мне реально надо Соберите информацию о жизни людей в современных Индии, Китае, Японии. Сохранились ли элементы в современной жизни? Определите причины сохранения или исчезновения исторических традиций. ответ оформить в виде таблицы
Федор Алексеевич (1661—1682), русский царь (с 1676 г.) из династии Романовых.
Родился 9 июня 1661 г. в Москве. Сын царя Алексея Михайловича и его первой супруги Марии Ильиничны Милославской. Просвещённый реформатор, ученик Симеона Полоцкого, увлекался науками, искусствами, разведением лошадей и стрельбой из лука. Страдал наследственным авитаминозом, на пару месяцев в году приковывавшим его к дворцовым покоям.
Фёдор Алексеевич женился по собственному выбору на Агафье Симеоновне Гружевской — дочери смоленского шляхтича (1680 г.), а после её смерти от родов — на столь же незнатной красавице Марфе Матвеевне Апраксиной (1682 г.).
На основе общей переписи населения (1678 г.) царь провёл налоговую реформу, заменив множество податей единым подворным обложением (1679 г.). Утвердил единую систему мер и единое расписание работы всех государственных учреждений. Вдвое расширил центральный государственный аппарат, унифицировал функции ведомств-приказов и создал постоянное правительство — Расправную палату (1680 г.). На местах установил единовластие воевод, отняв у них финансовые функции. Ликвидировал «кормления» — систему, по которой воевода получал жалованье («кормился») за счёт местных жителей.
В 1679 г. приступил к созданию регулярной армии, оставив за её пределами только казаков, и обязал всех дворян нести службу в полках.
Осенью 1681 — зимой 1682 г. отменил местничество — обычай, согласно которому чины в государстве давались в соответствии со степенью знатности.
Открыл в Москве светскую Верхнюю типографию, дома призрения для инвалидов, приют для сирот с обучением грамоте и ремёслам. Подписал «Привилей Московской академии» — принципы устройства всесословного учебного заведения для формирования кадров просвещённых государственных чиновников.
Пытался ввести при дворе европейскую одежду, поощрял новые направления в литературе и живописи.
Заключил после войны 1673—1681 гг. мир с Турцией, по которому последняя признавала Левобережную Украину владением России. Скончался 7 мая 1682 г. в Москве.
Его смерть вызвала народные волнения в столице — восставшие обвиняли придворных в убийстве царя.
Мақалада қоғам, демократиялық мемлекет жəне қалыптасу жолдарының жалпы қағидалары қарастырылды. XX ғасыр ғылыми прогресс, гуманизм мен демократияның орын басқан уақыты жəне адамзаттың гүлденген кезеңі деп анықтауға болады. Бірақ XX ғасырдың басында-ақ көптеген ойшылдар техникалық прогресс адамзаттқа жақсылықпен қатар, зұлымдықта алып келетінін, адамгершілік прициптерінің орнын материалдық құндылықтар жəне материалдық принциптер басатынын, ал ол, өз алдына, қоғамда қарама-қайшылықты тудырады деген пікірлер айтып кеткен. Көбінесе XX ғасырдың басын Батыстың рухани мәдениетінің күндылықчарыпың шарықтау кезеңімен байланыстырады. Феодалдық қатынастардың орнына келген бостандық, теңдік, құқық сияқты үғымдар еуропалық көзқарастардың негізін қалады. Бірақ сол кездегі қоғамды қатты сынға алған философиялық мектептер де болды. Еуропалық мәдениетті сынға алған марксистер, психоанализ өкілдері, прагматиктер жəне позитивистер болды. Оның себебі — демократия туралы біржақты анық пікірлердің болмауы жəне де жаңашалдыққа деген күдікпен қарау. Оның барлығы қоғамдық мəселелермен тікелей жəне тығыз байланысты. Автордың ойынша, қоғам адамдардың бірігіп өмір сүретін әлеуметтік ортасы
Федор Алексеевич (1661—1682), русский царь (с 1676 г.) из династии Романовых.
Родился 9 июня 1661 г. в Москве. Сын царя Алексея Михайловича и его первой супруги Марии Ильиничны Милославской. Просвещённый реформатор, ученик Симеона Полоцкого, увлекался науками, искусствами, разведением лошадей и стрельбой из лука. Страдал наследственным авитаминозом, на пару месяцев в году приковывавшим его к дворцовым покоям.
Фёдор Алексеевич женился по собственному выбору на Агафье Симеоновне Гружевской — дочери смоленского шляхтича (1680 г.), а после её смерти от родов — на столь же незнатной красавице Марфе Матвеевне Апраксиной (1682 г.).
На основе общей переписи населения (1678 г.) царь провёл налоговую реформу, заменив множество податей единым подворным обложением (1679 г.). Утвердил единую систему мер и единое расписание работы всех государственных учреждений. Вдвое расширил центральный государственный аппарат, унифицировал функции ведомств-приказов и создал постоянное правительство — Расправную палату (1680 г.). На местах установил единовластие воевод, отняв у них финансовые функции. Ликвидировал «кормления» — систему, по которой воевода получал жалованье («кормился») за счёт местных жителей.
В 1679 г. приступил к созданию регулярной армии, оставив за её пределами только казаков, и обязал всех дворян нести службу в полках.
Осенью 1681 — зимой 1682 г. отменил местничество — обычай, согласно которому чины в государстве давались в соответствии со степенью знатности.
Открыл в Москве светскую Верхнюю типографию, дома призрения для инвалидов, приют для сирот с обучением грамоте и ремёслам. Подписал «Привилей Московской академии» — принципы устройства всесословного учебного заведения для формирования кадров просвещённых государственных чиновников.
Пытался ввести при дворе европейскую одежду, поощрял новые направления в литературе и живописи.
Заключил после войны 1673—1681 гг. мир с Турцией, по которому последняя признавала Левобережную Украину владением России. Скончался 7 мая 1682 г. в Москве.
Его смерть вызвала народные волнения в столице — восставшие обвиняли придворных в убийстве царя.
Мақалада қоғам, демократиялық мемлекет жəне қалыптасу жолдарының жалпы қағидалары қарастырылды. XX ғасыр ғылыми прогресс, гуманизм мен демократияның орын басқан уақыты жəне адамзаттың гүлденген кезеңі деп анықтауға болады. Бірақ XX ғасырдың басында-ақ көптеген ойшылдар техникалық прогресс адамзаттқа жақсылықпен қатар, зұлымдықта алып келетінін, адамгершілік прициптерінің орнын материалдық құндылықтар жəне материалдық принциптер басатынын, ал ол, өз алдына, қоғамда қарама-қайшылықты тудырады деген пікірлер айтып кеткен. Көбінесе XX ғасырдың басын Батыстың рухани мәдениетінің күндылықчарыпың шарықтау кезеңімен байланыстырады. Феодалдық қатынастардың орнына келген бостандық, теңдік, құқық сияқты үғымдар еуропалық көзқарастардың негізін қалады. Бірақ сол кездегі қоғамды қатты сынға алған философиялық мектептер де болды. Еуропалық мәдениетті сынға алған марксистер, психоанализ өкілдері, прагматиктер жəне позитивистер болды. Оның себебі — демократия туралы біржақты анық пікірлердің болмауы жəне де жаңашалдыққа деген күдікпен қарау. Оның барлығы қоғамдық мəселелермен тікелей жəне тығыз байланысты. Автордың ойынша, қоғам адамдардың бірігіп өмір сүретін әлеуметтік ортасы