6 класс, илиада и одесея

«Византия мен Түрік қағанаты арасындағы қарым-қатынасы»

Истеми (Есте би) кеше ғана жібектей жұмсақ көрінген Иран шахымен тіл табысу үшін екі қайтара елші аттандырды. Алғашқы елші Иран шахынан жартымды жауап естімей қайтты. Иран шахы түрік елшілері мен саудагерлері апарған бір керуенге тиелген жібек маталарды қонақтарының көз алдында өртеп, ақшасын эфталиттер елшісі Катулфтың кеңесімен бұйымның ақысын алтынмен санап берді де, келген іздеріңізбен кейін қайтыңыздар дегендей қолдарын Талас жаққа қарай шошайтты. Бұл қорлыққа да көнген қаған тағы елші жіберді. Бірақ олардың туған жеріне - түріктер еліне Талас қаласына өліктері ғана оралды. Бір елші ғана емес, оның қасындағы қосшылары да үшеуінен басқасы түгелдей көз жұмды. Парсылар түрік елшілері ыстық күнге шыдай алмай қаза болды десе, Истеми қаған өз адамдарының өлімі әдейі улаудан болғандығын жансыздары арқылы білді. Мұның өзі аталы-балалы қаған мен шах билеген екі мемлекеттің арасында бір қырғын соғыс болатындығын білдіргендей еді . Византия үшін бұл іздегенге сұрағандай болды, елшісі Земархты Талас қаласындағы - Истеми қағанға аттандыруға асықты. Түріктер Ұрым деп атайтын Византияның императоры II Юстиниан өз елшісіне қағанмен Иранға қарсы одақтасуды, ең болмаса жібек маталарды сатып алу жөнінде шарт жасасуды тапсырмақ болатын. Осы соңғы мүдде өзі орындалғанның өзінде тілі жұмсақ гректер жауынгер түріктерді түбінде дегеніне көндіретіндігіне сенді. Ұрым еліне грек елшісінен бұрын түрік елшісі соғды Маниах келді. II Юстиниан тәңірдің өзі жібергендей түрік елшісін құшақ жая қарсы алып, жібек саудасына да, ең бастысы - Иранға қарсы соғысуға да бірден келісті. Император II Юстиниан елші Маниахты үлкен сый-сияпатпен Талас бойына қайтарып, қасына өз елшісі Земархты қосып берді. Византия тарихшысы Менандр «Агафия тарихының жалғасы» деген еңбегінде 568 жылы Земарх Талас өзені жағасындағы Талас қаласын мекендеген түрік қағаны Истемиге барғанын жазады.

Объяснение:

.

Казаки — это не какая-нибудь особая национальность, это те же русские люди, правда, со своими историческими корнями и традициями.Слово «казак» тюркского происхожде­ния и в переносном смысле означает «вольный человек». На Руси казаками на­зывали вольных людей, живущих на окра­инах государства. Как правило, в это были беглые крепостные крестьяне, хо­лопы и городская беднота.Покидать насиженные места людей за­ставляли их бесправное положение, бед­ность, крепостная неволя. Этих беглецов называли «гулящими» людьми. Прави­тельство с особых сыщиков пы­талось разыскивать ушедших в бега, нака­зывать их и водворять на старое место жи­тельства. Однако массовые побеги не пре­кращались, и постепенно на окраинах Ру­си возникли целые вольные области со сво­им казачьим управлением. Первые поселе­ния осевших беглецов образовались на Дону, Яике и в Запорожье. Правительству в конце концов пришлось смириться с суще­ствованием особого сословия — казачества — и попытаться поставить его себе на служ­бу.Больше всего «гулящих» людей шло на привольный Дон, где коренные казаки на­чали селиться с XV века. Там не было ни повинностей, ни обязательной службы, ни воеводы. Казаки имели свое выборное уп­равление. Они разделялись на сотни и де­сятки, которыми руководили сотники и де­сятники. Для решения общественных воп­росов казаки собирались на сходки, кото­рые назывались у них «кругами». Во главе этого вольного сословия стоял выбираемый кругом атаман, имевший еса­ула. Казаки признавали власть московско­го правительства, считались состоящими у него на службе, но не отличались большой преданностью и нередко участвовали в кре­стьянских восстаниях.В XVI веке было уже множество казачь­их поселений, чьи жители в соответствии с географическим принципом назывались казаками: запорожскими, донскими, яицкими, гребенскими, терскими и др.В XVIII веке правительство преобразо­вало казачество в замкнутое военное сосло­вие, которое было обязано нести военную службу в общей системе вооруженных сил Российской империи. Прежде всего казаки должны были охранять границы страны — там, где они жили. Для того чтобы казаче­ство сохранило верность самодержавию, правительство наделяло казаков специаль­ными льготами и привилегиями. Казаки гордились своим положением, у них воз­никли собственные обычаи и традиции, ко­торые передавались из поколения в поко­ление. Они считали себя особым народом, а жителей остальных областей России на­зывали «иногородними». Так продолжа­лось до 1917 года.Советская власть покончила с привиле­гиями казачества и ликвидировала обособ­ленные казачьи области. Многие из каза­ков подвергались репрессиям. Государство сделало все, чтобы уничтожить сложивши­еся веками традиции. Но полностью заста­вить людей забыть о своем оно не смогло.