1Біріншіден, мектептердегі оқушылар санының төмендеуі - әскери жылдардағы балалар мектепке барған, ал олардың саны аз болған.
Екіншіден, 1958 жылы жеті жылдық білім берудің орнына жалпыға бірдей сегіз жылдық білім беруге көшу болды.
Үшіншіден, ауылдық жерлерде интернат-мектептердің ашылуы, бұл ауылдар мен ауылдарда оқуға көбірек қолайлы жағдай туғызды.
Төртіншіден, жоғары оқу орындарына қабылдау ережелері өзгерді - мектептен кейін біраз уақыт өндірісте жұмыс істеп, еңбек өтілі болуы керек және тек онымен бірге университетке бару керек болды.
2)2013 жылғы 1 қыркүйектен бастап Қазақстан төрт облыста (Алматы, Ақтөбе, Шығыс Қазақстан және Оңтүстік Қазақстан облыстары) 50 пилоттық мектептерде жан басына шаққандағы нормативтік қаржыландыруды тестілеуді бастады, 2014 жылғы 1 қаңтардан бастап Ақмола облысының 13 мектебі пилоттық жобаға енгізілді, 1-ден бастап 2017 жылдың қаңтарында Астана мен Алматыдағы тағы бес мектеп. 2018 жылдың 1 қыркүйегінен бастап жан басына қаржыландыру Астана қаласының 74 мемлекеттік және 11 жеке меншік мектебін қамтыды. 2019 жылдың 1 қыркүйегінен бастап бұл бағдарлама Алматыдағы тағы 192 мемлекеттік мектепке және Шымкенттегі 127 мектепке, ал 2019 жылдың қаңтарынан бастап республиканың барлық жекеменшік мектептеріне әсер етеді
3)ХІХ ғасырдың 60-жылдарында басталған мектептің қайта құрылуы білім беру жүйесін елдің әлеуметтік-экономикалық қажеттіліктеріне сәйкес жүргізуге бағытталды. 19 ғасырдың екінші жартысында тар, таптық, феодалдық мектеп жалпы халық үшін салыстырмалы түрде қол жетімді буржуазиялық, таптық мектеппен алмастырылды. Себебі, серфондты жою болды. Білім саласындағы таптық саясаттың әділетсіздігі айқындалды, классицизмге негізделген орта білімнің жоқтығы анықталды
4)Білім беру бағдарламаларының сипаты бойынша Қазақстандағы білім беру жалпы және кәсіптік білім болып бөлінеді. Білім берудің келесі деңгейлері бөлінеді: мектепке дейінгі тәрбие және оқыту, орта білім, жоғары және жоғары оқу орнынан кейінгі кәсіптік білім
5)КСРО-дағы жеті жылдық мектеп, жеті жылдық мектеп - бұл оқу орны (толық емес орта мектеп), оқу ұзақтығы 7 академиялық жылға тең, ол КСРО-да 1920-50-ші жылдары болған
После гибели Юлия Цезаря в Риме развернулась ожесточенная борьба как между сторонниками и противниками республики, так И между претендентами на верховную власть. Одним из таких претендентов был внучатый племянник Цезаря Гай Октавий. Вначале он встал на сторону республиканцев во главе со знаменитым Цицероном. Цицерон провел закон, по которому Октавий объявлялся приемным сыном и наследником Цезаря и получал имя Гай Юлий Цезарь Октавиан. Во главе сенатского войска Октавиан борется с главой цезарианцев Марком Октавиан АвгустАнтонием, но затем, когда сенат отказался назначить его консулом, заключил союз с Антонием. Вместе они победили убийц Цезаря и начали массовое избиение своих противников. Тогда погиб и Цицерон. Затем началась борьба между Окта-вианом и Антонием. Постепенно Октавиан укрепил свою власть в Риме, Антоний же находился в Египте, где вступил в брак с царицей Клеопатрой. Война закончилась гибелью Антония и Клеопатры и захватом Октавианом Египта в 30 г. до н. э. Вернувшись в Рим, Октавиан получил в 29 г. до н. э. от сената и народного собрания звание императора. Еще раньше он стал пожизненным народным трибуном. В 28 г. до н. э. император заявил о своей болезни, а затем выздоровлении. Собрав в январе 27 г. до н. э. сенат, он, ссылаясь на восстановление мира и слабое здоровье, просил освободить его от всех обязанностей. Но сенаторы приняли постановление, по которому Октавиан до конца жизни (август 14 г. до н. э.) возглавлял Римское государство. Формально оно осталось республикой во главе с сенатом. Однако император (получивший наименование Август, с которым раньше обращались к божеству) становился главой сената (принцепсом), как народный трибун обладал правом «вето» на все решения сената, народных собраний и других органов власти. Он же пожизненно командовал всей армией, объявлял войну и заключал мир. Так началась история императорского Рима. Удачи!
1Біріншіден, мектептердегі оқушылар санының төмендеуі - әскери жылдардағы балалар мектепке барған, ал олардың саны аз болған.
Екіншіден, 1958 жылы жеті жылдық білім берудің орнына жалпыға бірдей сегіз жылдық білім беруге көшу болды.
Үшіншіден, ауылдық жерлерде интернат-мектептердің ашылуы, бұл ауылдар мен ауылдарда оқуға көбірек қолайлы жағдай туғызды.
Төртіншіден, жоғары оқу орындарына қабылдау ережелері өзгерді - мектептен кейін біраз уақыт өндірісте жұмыс істеп, еңбек өтілі болуы керек және тек онымен бірге университетке бару керек болды.
2)2013 жылғы 1 қыркүйектен бастап Қазақстан төрт облыста (Алматы, Ақтөбе, Шығыс Қазақстан және Оңтүстік Қазақстан облыстары) 50 пилоттық мектептерде жан басына шаққандағы нормативтік қаржыландыруды тестілеуді бастады, 2014 жылғы 1 қаңтардан бастап Ақмола облысының 13 мектебі пилоттық жобаға енгізілді, 1-ден бастап 2017 жылдың қаңтарында Астана мен Алматыдағы тағы бес мектеп. 2018 жылдың 1 қыркүйегінен бастап жан басына қаржыландыру Астана қаласының 74 мемлекеттік және 11 жеке меншік мектебін қамтыды. 2019 жылдың 1 қыркүйегінен бастап бұл бағдарлама Алматыдағы тағы 192 мемлекеттік мектепке және Шымкенттегі 127 мектепке, ал 2019 жылдың қаңтарынан бастап республиканың барлық жекеменшік мектептеріне әсер етеді
3)ХІХ ғасырдың 60-жылдарында басталған мектептің қайта құрылуы білім беру жүйесін елдің әлеуметтік-экономикалық қажеттіліктеріне сәйкес жүргізуге бағытталды. 19 ғасырдың екінші жартысында тар, таптық, феодалдық мектеп жалпы халық үшін салыстырмалы түрде қол жетімді буржуазиялық, таптық мектеппен алмастырылды. Себебі, серфондты жою болды. Білім саласындағы таптық саясаттың әділетсіздігі айқындалды, классицизмге негізделген орта білімнің жоқтығы анықталды
4)Білім беру бағдарламаларының сипаты бойынша Қазақстандағы білім беру жалпы және кәсіптік білім болып бөлінеді. Білім берудің келесі деңгейлері бөлінеді: мектепке дейінгі тәрбие және оқыту, орта білім, жоғары және жоғары оқу орнынан кейінгі кәсіптік білім
5)КСРО-дағы жеті жылдық мектеп, жеті жылдық мектеп - бұл оқу орны (толық емес орта мектеп), оқу ұзақтығы 7 академиялық жылға тең, ол КСРО-да 1920-50-ші жылдары болған
Объяснение:
После гибели Юлия Цезаря в Риме развернулась ожесточенная борьба как между сторонниками и противниками республики, так И между претендентами на верховную власть. Одним из таких претендентов был внучатый племянник Цезаря Гай Октавий. Вначале он встал на сторону республиканцев во главе со знаменитым Цицероном. Цицерон провел закон, по которому Октавий объявлялся приемным сыном и наследником Цезаря и получал имя Гай Юлий Цезарь Октавиан. Во главе сенатского войска Октавиан борется с главой цезарианцев Марком Октавиан АвгустАнтонием, но затем, когда сенат отказался назначить его консулом, заключил союз с Антонием. Вместе они победили убийц Цезаря и начали массовое избиение своих противников. Тогда погиб и Цицерон. Затем началась борьба между Окта-вианом и Антонием. Постепенно Октавиан укрепил свою власть в Риме, Антоний же находился в Египте, где вступил в брак с царицей Клеопатрой. Война закончилась гибелью Антония и Клеопатры и захватом Октавианом Египта в 30 г. до н. э. Вернувшись в Рим, Октавиан получил в 29 г. до н. э. от сената и народного собрания звание императора. Еще раньше он стал пожизненным народным трибуном. В 28 г. до н. э. император заявил о своей болезни, а затем выздоровлении. Собрав в январе 27 г. до н. э. сенат, он, ссылаясь на восстановление мира и слабое здоровье, просил освободить его от всех обязанностей. Но сенаторы приняли постановление, по которому Октавиан до конца жизни (август 14 г. до н. э.) возглавлял Римское государство. Формально оно осталось республикой во главе с сенатом. Однако император (получивший наименование Август, с которым раньше обращались к божеству) становился главой сената (принцепсом), как народный трибун обладал правом «вето» на все решения сената, народных собраний и других органов власти. Он же пожизненно командовал всей армией, объявлял войну и заключал мир. Так началась история императорского Рима.
Удачи!